Për udhëheqësit tanë, gënjeshtra është po aq e lehtë sa të marrësh frymë. Por ata mbeten të sinqertë për disa gjëra. Ata janë të sinqertë në urrejtjen e tyre, shkruan opozitari rus Leonid Gozman për Novaya Gazeta Evropa, transmetuar Kosovatimes.
Në një artikull të titulluar “Urrejtja e sponsorizuar nga shteti”, Gozman thekson se kur bëhet fjalë për ndonjë armik të qeverisë ruse që qeveria është e lumtur ta shkatërrojë, është e lehtë të shihet pse qeveria e urren atë person specifik, dhe çfarë u ka bërë ai person atyre.
Gazetarja e Novaya Gazeta, Anna Politkovskaya, për shembull, shkroi për Çeçeninë në fillim të sundimit të Putinit, dhe kështu kaloi jo vetëm kolonelët e ndryshëm, por edhe zyrtarët e nivelit të lartë – ajo shkatërroi pamjen “korrekte” të situatës në Çeçeni.
Në anën tjetër të shkallës kohore është Ilija Jashin, i cili së fundmi u dënua me 8.5 vjet burg. Situata këtu është gjithashtu e qartë. Qeveria ekziston përmes gënjeshtrës, feria Jashin foli te vërtetën.
Megjithatë, kjo është vetëm gjysma e problemit – problemi më i madh është se ai e tha të vërtetën me bindje dhe të gjithë i besuan. Kështu i shkatërroi shtyllat. Dhe çfarë mund të bëhet me këtë armik? Në burg, sigurisht.
Jashin është edhe mëkatar. Pasi pranoi një punë të vështirë dhe të pafalshme (anëtar i Këshillit të Deputetëve të Qarkut Krasnoselsky të Moskës), ai kreu një krim të tmerrshëm – ai u tregoi të gjithëve, si opozitës ashtu edhe popullit pro Putin, se pushteti mund të menaxhohet ndryshe – se njerëzit në pushtet nuk duhet të vjedhin dhe te mund të jenë të ndershëm.
Megjithëse njerëzit në pushtet i konsiderojnë të gjithë të tjerët vasalë të tyre, disa rusë, veçanërisht Yashin, e konsiderojnë veten njerëz të lirë. Dhe do të ishte një gjë nëse ai do të mendonte vetëm këtë, por Yashin u përpoq të sillej si një njeri i lirë.
Për shkak të kësaj, ai u dënua me një kohë anormalisht të gjatë, megjithëse jam i sigurt se nuk do të vuajë deri fund – gjithçka do të përfundojë më shpejt. Dhe Jashin, meqë ra fjala, kontribuoi ndjeshëm për t’i dhënë fund gjithë kësaj.
Pra, kur bëhet fjalë për armiq të veçantë – Anna Pa, Boris Nemtsov, Alexei Navalny, demonstruesi, Vladimir Kara-Murza, Ilya Yashin dhe shumë e shumë të tjerë – ka një racionalitet, megjithëse të ngatërruar.
Por ata i urrejnë edhe të tjerët. Ata gjithashtu urrejnë njerëzit që kurrë nuk u kanë dalë kundër tyre.
Çfarë u bëri atyre Shkolla e Edukimit Qytetar në Moskë, e themeluar nga Elena Nemirovskaya dhe Yuri Senokosov? Shkolla sapo festoi 30 vjetorin e saj në Berlin – jo në Moskë, për fat të keq, sepse ishte ndaluar.
Shkolla nuk bënte politikë – por shkollohej – dhe funksionoi aq mirë; qindra njerëz studiuan atje, duke përfshirë disa figura të sotme pro Putinit.
Çfarë kishin ata kundër Shkollës së Shkencave Sociale dhe Ekonomike të Moskës, e njohur edhe si Shaninka? Ajo i mësonte studentët sipas standardeve ndërkombëtare – kjo ishte e gjithë arsyeja. Shkolla nuk merrej me politikë, bisedat që bëheshin me nxënësit ishin për gjëra më të thella – Hegel, Locke – nuk përmendet as Putini, as Navalni.
Megjithatë, aktualisht është e paqartë nëse shkolla do të mbijetojë.
Ndërkohë, Fakulteti i Arteve dhe Shkencave Liberale në Shën Petersburg është mbyllur për një kohë të pacaktuar. Universiteti Evropian në Shën Petersburg – institucioni më i mirë i Rusisë në fushën e shkencave humane – po ecën në tehë, tashmë ka pasur disa përpjekje për ta mbyllur atë.
Shkolla e lartë e ekonomisë, meqë ra fjala, është bërë e tepërt – pse, pyet njeriu?
Dhe pse filluan të sulmojnë komunitetin LGBT? Duket se qeveria nuk duhet t’i interesojë kush fle me kë – për sa kohë që nuk ka abuzim dhe fëmijët janë të përfshirë? Por jo, ata do të ndëshkohen! Sigurisht, ka një element të llogaritjes politike – homoseksualët nuk janë të dashur, le t’i sulmojmë ata, atëherë popullsia do të shohë që ne nuk i duam të njëjtët njerëz dhe ata do të mblidhen rreth nesh.
Ja ku janë: në mes të luftës, organizuan një fushatë të ashpër dhe të pakuptimtë, natyrisht, për të ndaluar propagandën e homoseksualëve, e cila gjithsesi nuk ekzistonte. Edhe pse komuniteti LGBT nuk ka bërë asgjë për të merituar një trajtim të tillë nga qeveria.
Meqë ra fjala, disa njerëz në pushtet janë, natyrisht, homoseksualë. Por homoseksualët në pushtet nuk marrin pjesë në luftën për të drejtat homoseksuale, ata nuk kërkojnë që të respektohet seksualiteti i tyre, prandaj ata nuk janë armiq dhe u falen. Përveç kësaj, ata janë mjaft aktivë kur bëhet fjalë për shtypjen e komunitetit LGBT.
Ashtu si disa oficerë policie dëshmuan besnikërinë e tyre ndaj Hitlerit duke qenë veçanërisht mizorë ndaj popullsisë vendase gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Kush janë armiqtë tuaj tregon më shumë për ju se kush janë miqtë tuaj. Miqësia mund të jetë pragmatike, e rastësishme, e cekët. Urrejtja është e sinqertë!
Për shembull, udhëheqësit tanë janë miq (duke u përpjekur të jenë miq) me Indinë, Kinën, Afrikën – por askush nuk e di se çfarë mendojnë në të vërtetë për ta. Për mendimin tim, nuk ka rëndësi.
Por kur bëhet fjalë për SHBA-në dhe Perëndimin – jo cilësinë e tyre të jetës, të cilën ata e kanë zili, por idetë e tyre, të cilat ishin arsyeja për cilësinë e tyre aktuale të jetës – ata sinqerisht i urrejnë ato ide. Dhe pastaj, shumë gjëra për këtë vend bëhen të qarta.
Por kjo është politika. Kur bëhet fjalë për vetë vendin (jashtë politikës), armiku i tyre i brendshëm është kushdo që ndryshon nga ndjekësi i tyre ideal – ushtari i bindur.
Armiqtë e tyre janë shpesh apolitikë, ndonjëherë edhe besnikë ndaj tyre, por njerëz të talentuar. Armiqtë e tyre janë shkencëtarët, para së gjithash, humanitarët, thirrja e të cilëve është ta shohin botën ashtu siç është dhe jo siç pretendon prijësi i madh.
Armiku i tyre është kushdo që jo vetëm nuk dëshiron, por nuk di të marshojë në formacion, që nuk vesh uniformë (një kapiten në stërvitjen e oficerëve që kam marrë pjesë gjatë viteve të universitetit përdorte mbiemrin “uniformë ” si sinonim për fjalën “e bukur”).
Armiqtë e tyre janë njerëz që janë të ndryshëm nga masat, por që nuk i fshehin dallimet e tyre dhe ndonjëherë i theksojnë ato dhe të drejtën e tyre për të qenë ndryshe. Armiku i tyre është diversiteti dhe njerëzit që e krijojnë atë diversitet – me artin, veshjen, sjelljen e tyre.
Por armiqtë e tyre nuk janë vetëm njerëzit e elitës intelektuale dhe krijuese.
Armiku i tyre është kushdo që dëshiron të jetojë jetën e tij, njerëzit që përbëjnë themelin e një shoqërie normale. Njerëzit që nuk duan të vdesin për idetë e tyre idiote (më mirë të vdesin për idetë e tij sesa nga konsumimi i tepert i vodka, shpjegoi Putin së fundmi).
Armiqtë e tyre janë njerëz që e shijojnë jetën dhe gjithçka që ajo ka për të ofruar – kjo është sa e trishtuar është ruajtja e tyre morale.
Ata e urrejnë talentin, inteligjencën, gëzimin dhe lumturinë. Ata e urrejnë vetë jetën. Zoti i tyre është vdekja. Ky është Zoti që i shërbejnë.
