Si presidenti serb Aleksandar Vuçiq ashtu edhe kryeministri i Kosovës, Aljbin Kurti, kanë deklaruar publikisht se janë të gatshëm të pranojnë planin franko-gjerman, ku fillimisht pala serbe kërkon formimin e Unionit të Komunave Serbe. Sipas dokumentit që ka dalë së fundi në mediat kosovare, planifikohet të fillojë themelimi i ZSO-së 15 ditë pas nënshkrimit të marrëveshjes. Në rrethana të tilla, ndërmjetësuesit evropianë caktuan takimin mes Vuçiqit dhe Kurtit për më 27 shkurt, pikërisht pas 7 ditësh. Diplomati Ivo Viskoviq deklaron për “Nova” se mund të pritet që ky takim të jetë jashtëzakonisht i gjatë dhe se mund të krahasohet me mënyrën se si zgjidhet Papa – të presim derisa të dalë tymi i bardhë.
Se çfarë saktësisht është në versionin e fundit të planit franko-gjerman, pra propozimin evropian për Kosovën, ende nuk dihet, por tani është pa dyshim se Beogradi dhe Prishtina janë pajtuar me atë dokument. Këtë e ka konfirmuar edhe presidenti serb Aleksandar Vuçiq dy ditë më parë, përfshirë edhe nga Mynihu.
Ai dokument, i cili nëse nënshkruhet do të quhet “marrëveshja bazë ndërmjet Serbisë dhe Kosovës”, do të jetë kryefjala e takimit Vuçiq-Kurti, i cili është caktuar për më 27 shkurt në Bruksel.
“Serbia është e gatshme të punojë për gjithçka që tha se do të bënte – në zbatimin e marrëveshjes franko-gjermane dhe gjithçka tjetër, por ju e dini sekuencën e lëvizjeve dhe si po shkojnë gjërat,” tha Vuçiç për TV Pink nga Mynihu, ku foli. me zyrtarët më të lartë evropianë.
Duke folur për takimin me Kurtin në Bruksel, ai ka theksuar se duhet të diskutohet për Bashkimin e Komunave Serbe.
“Do të jemi në gjendje të përgatitemi apo jo – thashë se jam gjithmonë i gatshëm për bisedime, por e dimë se çfarë duhet të diskutohet – është Bashkimi i Komunave Serbe”, tha Vuçiq, përcjell Kossev.
Kryeministri i Kosovës, Albin Kurti, më herët ka deklaruar se e pranon planin franko-gjerman, duke thënë se është një ofertë “merre ose lëre”. Ndonëse themelimi i ZSO-së është kërkesë përfundimtare e bashkësisë ndërkombëtare (SHBA dhe BE), Kurti duke iu drejtuar deputetëve në Kuvendin e Kosovës tha se për këtë ekzistojnë gjashtë kushte. Ndër ato kushte është edhe njohja reciproke e Serbisë dhe Kosovës.
Megjithatë, së fundmi televizioni kosovar Dukađini prezantoi Aneksin e Udhërrëfyesit drejt normalizimit të marrëdhënieve ndërmjet Beogradit dhe Prishtinës, që është pjesë përbërëse e marrëveshjes së propozuar. Në atë dokument, ndër të tjera, parashikohet që brenda 15 ditëve pas nënshkrimit të marrëveshjes, ekipi menaxhues duhet të paraqesë draftin e Marrëveshjes për Themelimin e Bashkësisë së Komunave me Shumicë Serbe (CMU).
Ivo Viskoviq, profesor në Fakultetin e Shkencave Politike dhe ish-ambasador i Serbisë në Gjermani, thotë se është e qartë se ndërmjetësit ndërkombëtarë duan që procesi të përshpejtohet. Ai shprehet se më 27 shkurt pritet një takim jashtëzakonisht i gjatë.
“Ai takim ndoshta mund të krahasohet me mënyrën se si zgjidhet Papa – le të presim derisa të shfaqet tymi i bardhë. Por nuk jam i bindur që realisht mund të realizohet në praktikë, sepse qëndrimet e të dyja palëve janë ende shumë larg njëra-tjetrës. Nuk u bënë kompakte që do të lejonin miratimin e ndonjë dokumenti. Nuk mendoj se do të ndodhë aq lehtë sa të pranojë njëra dhe tjetra. Ose disa do të pranojnë, të tjerët jo, ose të dyja palët nuk do të pranojnë”, beson Viskoviq.
Me rikujtimin tonë se Vuçiq ka deklaruar se është i gatshëm ta zbatojë marrëveshjen, me kusht që të formohet ZSO, bashkëbiseduesi i “Nova” thekson se kjo është e logjikshme, sepse ky obligim vjen nga një dokument 10-vjeçar.
“Për dhjetë vite pala kosovare nuk e ka përmbushur obligimin e saj dhe mendoj se është shumë e drejtë që të vendoset si kusht”, thotë Viskoviq.
Pas takimit të nivelit më të lartë në Bruksel, në përgjithësi janë arritur disa marrëveshje dhe bashkëbiseduesi ynë thotë se në këtë rast nuk ka pse të jetë kështu, sepse ka shumë komplikime të mundshme.
“Nuk mendoj se dikush mund të thotë se do të bëhet sipas disa standardeve të zakonshme për takime diplomatike, sepse ka probleme të mëdha që janë zgjidhur në këtë mënyrë gjatë historisë, por nuk kanë arritur të zgjidhen. Nuk është e lehtë për ata që negociojnë në atë moment dhe natyrisht jo për qytetarët e tyre të bien dakord me palën tjetër, e cila ka pikëpamje diametralisht të kundërta. Është e nevojshme që të dyja palët të ndjejnë se kanë fituar diçka dhe kanë humbur diçka. Nëse disa marrin gjithçka dhe të tjerët asgjë, është e vështirë për negociatorët, dhe natyrisht për opinionin publik, të pranojnë një të ashtuquajtur kompromis”, thekson Viskoviq.
