Shkruan: Florim ZEQA
Pa dyshim se zbrazja e Kosovës nga të rinjtë, është dukuria më e dhimbshme dhe më e trishtë e cila po ndodhë para syve tanë. Rritja enorme e numrit të të rinjve që janë duke e braktisur Kosovën është plaga më e rëndë në Kosovën e pasluftës.
Përzierja e ndjenjave shpirtërore
Përderisa Kosova po zbrazet nga të rinjtë e saj, vendet perëndimore po pasurohen me fuqinë punëtore të të rinjve tanë. Ngado të shkosh nëpër qytetet dhe metropolet evroperëndimore sheh të rinj të sapoardhur nga trojet tona etnike.
Turniri i fundit i organizuar nga të rinjtë në Rovato (Lombardia-Itali) ishte një ngjarje sa e bukur sportive, po aq edhe ndjenjë e dhembshme për shpirtin e shëndoshë të një atdhetari. Të shohësh qindra të rinj në një aktivitet sportiv në vend të huaj, ku të njëjtët të rinj do duhej të ishin në vendlindjen e tyre duke e festuar 15 vjetorin e pavarësisë, është ndjenjë e thellë shpirtërore.
Pushtetarët në Kosovë dhe të gjithë njerëzit e veshur me petkun e politikanit duhet të mendojnë seriozisht për situatën në të cilën e kanë sjellë Kosovën!
Gjatë përcjelljes së Turnirit në Futboll të Vogël në Rovato, ndjeja kënaqësi për organizimin e mirë dhe unifikimin e të rinjve, por njëkohësisht edhe dhimbje të thellë shpirtërore, kur shihja me qindra të rinj të sapoardhur nga Kosovë dhe po aq bashkatdhetarë të tjerë duke u mplakur në dhe të huaj!
15 vjet pas lufte, të shohësh me qindra të rinjë të moshave 17-18 të sapoardhur nga Kosova dhe trojet tjera etnike vetëm në një lokalitet të vogël siç është Rovato, vërtetë ishte ndjenjë trishtimi! Ndjenjë trishtimi, për faktin se këta të rinj nuk do të kthehen më në Kosovës, por do të mbeten përjetësisht në perëndim si fuqi krahu, siç mbetem ne gjeneratat e viteve të ’80-90-ta, të ikur nga dhuna dhe represioni serb.
Por, akoma më e dhembshme bëhet situata, kur këta të rinj nuk janë duke ikur nga dhuna dhe represioni serb, por nga mungesa e perspektivës zhvillimore dhe humbjes së shpresave për jetë në vendin e tyre të lindjes.
Ikja e të rinjve nga vendi, plaga më e rëndë shpirtërore
Fajtore për ketë nuk është Serbia, por klasa e jonë politike e pasluftës e cila nuk mendoj aspak për të ardhmen e vendit, por për interesat e tyre personale, grupore dhe klanore. Njerëzit e politik-bërjes, gjegjësisht ata që merren me zanatin e politikës, nëse nuk merren me problemet e të rinjve, përkatësisht, për krijimin e kushteve për punë dhe jetë në Kosovë, nuk e di se çka tjetër duhet të jetë prioritet më thelbësore për ta!
Ne kemi pasur shpërngulje të popullatës shqiptare nga Kosova edhe në periudha të mëhershme, edhe në periudhën e okupimit klasik, por emigrimet e fundit masive të të rinjve shqiptarë janë më shqetësuese dhe më të dhembshme se asnjëherë më parë gjatë historisë.
Lutem që ky shqetësim i imi personal të trokas në ndërgjegjen e pushtetarëve dhe të secilit politikan në Kosovë, në mënyrë që të gjejnë forma dhe mundësi për parandalimin e zbrazjes së Kosovës nga të rinjtë.
Ngase, nëse vazhdohet me këtë ritëm të largimit të të rinjve deri në fund të vitit, e të mos flasim për dy-tre vitet e ardhshme, Kosovës më nuk ka çka i duhet liberalizmi i vizave dhe as shteti si tërësi, për shkak se Kosova do të mbetet e shkretë dhe e mjerë pa të rinjtë e saj!
Atëherë cili do të jetë rezultati final, do të jetë tepër i dhimbshëm dhe fatal, do të ndodhë realizimi në plotni i planeve serbe për zbrazjen e Kosovës, ku më pastaj do të fillojë rikolonizimi me popullatë serbe dhe jo shqiptare nga vendet ballkanike dhe aziatike, për çka, Kosova nuk do të ngjajë më në atë për të cilën u luftua dhe u derdh gjak.
Kosova jo vetëm që nuk ka kuptim, nuk as jetë dhe ardhmëri pa shpirtin e saj rinor. Ngase shpresa dhe ardhmëria e një vendi janë të rinjtë dhe jo gjeneratat e vjetra, të cilat dita-ditës po mbeten gjithnjë e pak. Kosova po varfërohet edhe si pasojë e ikjes nga kjo botë e ish veprimtarëve që e mbajtën gjallë dhe trashëguan brez pas brezi atdhedashurinë, gjuhën e bukur shqipe, traditat popullore dhe kulturën unikate që nuk e ka asnjë komb tjetër në botë.
Mbetet e dhimbshme ikja nga kjo botë e aktivistëve dhe veprimtarëve pa e shijuar mirë aromën e lirisë dhe pavarësinë e shtetit për të cilin punuan pa reshtur dhe sakrifikuan jashtëzakonisht shumë. Por, pa dyshim përjetimi më i rëndë i veprimtarëve të gjallë është largimi i fëmijëve, nipave dhe mbesave të tyre nga shteti për të cilin luftuan, derdhën gjakun dhe i lanë gjymtyrët e trupit në fushat e betejës.
