Në të vërtetë, “vëllai më i madh” Rusia po adopton gjithnjë e më shumë metodat e “vëllait më të vogël”, dhe rezultatet në mënyrë të ngjashme do të çojnë në kolapsin e Federatës Ruse.
Ashtu si Beogradi në vitet 1990, Moska po përdor katër komponentë kryesorë në sulmin e saj ndaj Ukrainës: justifikimet historike, dezinformimi, pushtimet territoriale dhe etnocidi ose gjenocidi.
Nacionalistët serbë pretendojnë se kombi i tyre solli qytetërimin në Ballkan, ashtu si nacionalistët rusë pretendojnë perandorinë e tyre më të madhe.
Në mënyrë të ngjashme, Moska është përpjekur të përvetësojë kishën ortodokse shekullore të Kievit, duke pretenduar se Kisha Ortodokse Ruse është “Roma e Tretë”.
Kremlini shpik narrativa të rreme për të diskredituar viktimat e tij, duke përsëritur shumë nga akuzat që Beogradi ka bërë kundër boshnjakëve, kroatëve dhe shqiptarëve.
Ukrainasit portretizohen si nazistë, terroristë dhe kriminelë, madje ngrihen akuza për marrjen e organeve, duke imituar pretendimet e rreme të Beogradit kundër Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe liderëve të shtetit të Kosovës.
Po kështu, qëllimi kryesor i Beogradit ishte të pushtonte sa më shumë territore nga Jugosllavia në shpërbërje për të krijuar një qeveri më të madhe serbe.
Moska tani po përsërit njoftimin se të gjithë serbët duhet të jetojnë në një shtet me të njëjtat pretendime për rusët.
Projekti i Serbisë së Madhe përfundimisht dështoi, por si në Ukrainë, ai u shoqërua me krime lufte të përhapura, duke përfshirë vrasjet masive, përdhunimet, torturat, dëbimet, kampet e përqendrimit, bombardimet pa dallim të civilëve, shkatërrimin e kulturës dhe shkatërrimin e infrastrukturës.
Në luftën mes Rusisë dhe Ukrainës bie në sy kontrasti mes Moskës dhe Beogradit.
Nacionalistët serbë ishin etnikisht ekskluzivë dhe nuk mund të imagjinonin t’i kthenin boshnjakët, shqiptarët apo kroatët në serbë.
Nacionalizmi imperialist rus, nga ana tjetër, është gjithëpërfshirës dhe kërkon të konvertojë me forcë kombet e tjera në rusë, duke fshirë në këtë proces gjuhën, kulturën dhe historinë e tyre.
Nëse Kremlini përdor etno-nacionalizmin rus për të mbajtur të paprekur shtetin federal, ai do të shkaktojë një sërë reagimesh etno-nacionaliste në të gjithë vendin dhe do të kontribuojë në dhunën e përhapur.
Nxitja e ksenofobisë, islamofobisë dhe ndjenjave kundër emigrantëve do të ndezë një fitil që Moska është e pafuqishme për ta shuar.
Moska mund të përpiqet të imitojë Serbinë në vitet 1990 duke mobilizuar rusët etnikë për të shkëputur rajone etnikisht homogjene nga republikat rebele dhe për të dëbuar popullsinë jo-ruse, por kjo vetëm do të përshpejtojë kolapsin e shtetit.
Ashtu si Putini, edhe Millosheviçi u gjykua dhe u dënua për krime lufte gjatë luftës së Serbisë kundër Kosovës.
Aktakuzat specifike të Gjykatës Penale Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë përfshinin krime kundër njerëzimit në Bosnjë dhe Hercegovinë, Kosovë dhe Kroaci.
Këto përfshijnë gjenocid, dëbim, vrasje, persekutim mbi baza politike, racore dhe fetare, akte çnjerëzore, shfarosje, burgosje, torturë dhe shkatërrim të pronës në shkallë të gjerë.
Lista e krimeve pa dyshim do të rritet më tej me inkursionet e gjera të ushtrisë ruse në Ukrainë, duke përfshirë vrasjet masive të civilëve, përdhunimet, torturat, dëbimet, shkatërrimin e infrastrukturës dhe pronës, shkatërrimin e trashëgimisë kombëtare dhe kulturore dhe rusifikimin e detyruar.
Millosheviqi u arrestua dhe u deportua në Hagë dhe vdiq në një qeli burgu gjatë gjyqit.
Deri në momentin e shkrimit të këtij artikulli, askush në Moskë nuk është i gatshëm të kapë Putinin dhe ta dorëzojë atë në Gjykatën Penale Ndërkombëtare.
Por ndërsa Rusia dobësohet nga humbjet masive ushtarake dhe ekonomike, mundësitë për rrëmbim të pushtetit do të rriten dhe udhëheqja e re mund të vendosë ta bëjë Putinin një kok turku për krimet e tyre të përbashkëta.
Është edhe më e mundshme që vrasja e Putinit nga një prej bashkëpunëtorëve të tij aktualë.
