Ai tha se një luftë si ajo e viteve 1990 nuk ka gjasa sot në Ballkan dhe askush nuk mund t’i rezistojë një konflikti si ai në Bosnjë që zgjati për më shumë se tre vjet dhe se edhe forcat e udhëhequra nga NATO në Kosovë do të të mos tolerojë një pushtim të plotë të Serbisë.
Dodik kërcënon Bosnjën dhe Hercegovinën me shkëputje
Milorad Dodik u kthye si president i entitetit me shumicë serbe (Republika Srpska) dhe vazhdoi të hapte rrugën drejt pavarësisë, de facto nëse jo de jure. Nga lëvizjet e fundit, dy janë domethënëse, sipas Server.
Asambleja e RS miratoi një ligj që anulon juridiksionin e sistemit gjyqësor boshnjak. Përveç kësaj, vetë Dodik deklaroi se përfaqësuesi i lartë i bashkësisë ndërkombëtare, përgjegjës për Marrëveshjen e Paqes të Dejtonit, do të arrestohet nëse hyn në territorin e RS.
Të dyja lëvizjet shkelin frymën dhe germën e Marrëveshjes së Dejtonit.
Dodik forcoi gjithashtu forcën policore të RS, mori armë dhe fonde të mjaftueshme nga Rusia dhe angazhoi me sukses Hungarinë për të bllokuar çdo sanksion të BE-së që mund të propozonte Brukseli.
Uashingtoni e ka sanksionuar atë si për sfidën e tij ndaj Dejtonit ashtu edhe për korrupsionin e tij të dukshëm. Por mungesa e një përgjigjeje të unifikuar nga Perëndimi kërkon feta të reja sallami. Kështu është edhe marrëdhënia më e ngrohtë e Dodikut me Beogradin, i cili përpiqet për një “botë serbe” që përfshin popullsinë serbe të vendeve fqinje.
Vuçiq kërcënon një pjesë të Kosovës
Një kërcënim edhe më serioz është në Kosovë. Serbia tashmë kontrollon katër komuna me shumicë serbe në veri të lumit Ibër. Me inkurajimin e Beogradit, serbët atje braktisën institucionet e Kosovës, bojkotuan zgjedhjet e fundit dhe u rebeluan kundër vendosjes së kryetarëve të komunave jo-serbë që u zgjodhën.
Serbia kishte rrëmbyer tre policë të Kosovës, kishte mobilizuar ushtrinë përgjatë kufirit, kishte frikësuar serbët që të largoheshin nga Forcat e Sigurisë së Kosovës, kërcënoi Maqedoninë e Veriut dhe Malin e Zi për njohjen e pavarësisë së Kosovës dhe hodhi poshtë marrëveshjet e arritura me Prishtinën që SHBA dhe BE pretendojnë se janë ligjërisht të detyrueshme.
Amerikanët dhe evropianët u përgjigjën vetëm me qortime të buta verbale.
Jo kështu për Prishtinën, e cila ndjeu pasojat për këmbënguljen e saj për instalimin e kryetarëve joserbë në zyrat e tyre dhe vendosjen e policisë paraushtarake në përgjigje të trazirave.
Edhe pse veriu i Kosovës tani është i qetë, sipas Server, diplomatët e SHBA-së dhe BE-së ende insistojnë në tërheqjen e policisë së Kosovës nga territori sovran i Kosovës.
Ndërkohë, presidenti serb Vuçiq ka qenë i zënë me përpjekjet për të penguar Ukrainën që të njohë pavarësinë e Kosovës, një shkelje e qartë e një marrëveshjeje që evropianët dhe amerikanët thonë se është e detyrueshme.
Vuçiq kërcënon gjithë Malin e Zi
Situata është edhe më pak e shëndetshme në Malin e Zi anëtar të NATO-s. I mungon një qeveri pas zgjedhjeve të qershorit. Presidenti dëshiron partitë politike rusofile në qeveri. Presidenti aktual nuk e bën këtë, por gjithashtu kundërshton sjelljen e ish-partisë në pushtet, Partisë Demokratike të Socialistëve (DPS).
Rezultati do të jetë ose një qeveri me një shumicë të vogël në parlament ose zgjedhje të reja. Në çdo zgjedhje të re, Serbia do të bëjë gjithçka për të mbështetur rusofilët, të cilët janë gjithashtu pro-serbë.
Zgjidhja e dukshme do të ishte një koalicion mes Evropës tani!, fituese e zgjedhjeve të qershorit, dhe DPS-së, e cila është gjithashtu pro-evropiane. Por Beogradi do të bëjë presion të madh mbi presidentin dhe presidentin për të parandaluar një kombinim të tillë.
Serbia sheh mundësinë për të rifituar de facto, nëse jo de jure, kontrollin mbi të gjithë Malin e Zi. Kjo do të eliminonte një rival të mundshëm për anëtarësimin në BE, dhe kështu anëtarësimi i Malit të Zi në NATO do të bëhej praktikisht një shkronjë e vdekur. Podgorica do të ishte ende anëtare, por do t’i shërbente interesave ruse.
Të verbër ndaj të dukshmes
Burimet e kërcënimeve për paqen, stabilitetin dhe përparimin e Ballkanit drejt BE-së janë të qarta. Ato janë të vendosura në Banja Luka dhe Beograd, të cilat mbështeten nga Moska. Por Brukseli dhe Uashingtoni mbeten të verbër ndaj të dukshmes. Ata ende po përpiqen të drejtojnë Bosnjën, Kosovën dhe Malin e Zi në drejtime që shumica nuk duan të shkojnë. Dështimi është një opsion.
Është koha, përfundon Server, për të rivlerësuar dhe korrigjuar kursin. Demokracia dhe shteti i së drejtës e kërkojnë këtë.
