Në të kundërt, po këta radikalë, duke njohur mbështetjen e Kremlinit në idetë e tyre, po kërkojnë më shumë nga Moska dhe po angazhohen gjithnjë e më shumë në përpjekjet për të promovuar axhendën e tyre brenda dhe jashtë vendit.
Veprimet e tyre ndonjëherë janë drejtpërdrejt në kundërshtim me interesat e Kremlinit dhe aleatëve të tij.
Sipas Kirilova, teoricienët e konspiracionit dhe radikalët herë pas here i kanë shpëtuar kontrollit të Kremlinit në të kaluarën.
Si shembull, ai përmend periudhën nga fillimi i pandemisë Covid-19, kur propaganda zyrtare ruse pranoi disa nga teoritë më ekstreme të konspiracionit, të cilat forcuan ndjeshëm ndikimin e fraksioneve radikale.
Kjo më vonë paraqiti sfida të rëndësishme në zbatimin e vaksinimit në vetë Rusinë.
Teoritë që sugjerojnë se pandemia ishte nisur qëllimisht nga “elitat globale” janë transmetuar zyrtarisht.
Komplote të tjera i portretizuan vaksinat kundër Covid si asgjë më shumë se një mjet për “mikro-çipjen” e njerëzve, të vendosur nga Bill Gates për të kontrolluar njerëzimin dhe për të zvogëluar popullsinë globale.
Deklarata për origjinën britanike ose amerikane të virusit u përhapën edhe nga mediat shtetërore ruse.
Një pasojë e natyrshme e një propagande të tillë është mosbesimi i përhapur ndaj politikës zyrtare midis një segmenti të rëndësishëm të popullsisë ruse, sipas Kirilova.
Shembulli më domethënës i një “kryengritjeje radikale” gjatë pandemisë ishte marrja e Manastirit të Uralit të Mesëm nga Hieromonk Sergei (Romanov), një kundërshtar i njohur i masave të qeverisë.
Edhe përpara agresionit të tij të gjithanshëm kundër Ukrainës, Kremlini nuk mund të përballonte të distancohej nga grupet radikale vendase.
Moska përdori predikues fanatikë për të propaganduar teori konspirative anti-perëndimore dhe i punësoi këta individë për të mbajtur kontakte me grupet radikale pro-ruse jashtë vendit.
Këto grupe kanë arritur të destabilizojnë ato vende që konsiderohen tradicionalisht armiq të regjimit të Putinit dhe, në mënyrë paradoksale, ato vende që Rusia zakonisht i konsideron aleate.
Qarqet konservatore ruse, megjithatë, kanë mbajtur hapur marrëdhëniet me radikalët serbë, të cilët janë kritikë ndaj përfaqësuesve të vendit të tyre për atë që ata e përshkruajnë si “liberalizëm i tepruar”.
Radikalët rusë zakonisht mbështeten në ndjenja të tilla për të ndikuar në mesazhet zyrtare.
Në rastin e Serbisë, uebsajtet ruse publikuan me entuziazëm artikuj nga autorë serbë që kritikonin presidentin Aleksandar Vuçiç për largimin e tij nga vlerat tradicionale serbe dhe perceptimin e tij për “tradhti ndaj Kosovës”, thekson Kirilova.
Kur filloi lufta, Kremlini dukej se rriti mbështetjen e tij për Vuçiqin.
Serbia është i vetmi vend evropian që nuk ka vendosur sanksione ndaj Rusisë, ndërsa deputetët rusë kanë theksuar hapur se Moska nuk mund të lejojë të humbasë një aleat të tillë.
Grupet radikale në Rusi, megjithatë, me sa duket i kanë injoruar thirrjet e qeverisë së tyre.
Për shembull, Grupi Wagner rekrutoi në mënyrë aktive serbët për të luftuar në Ukrainë dhe Vuçiç e dënoi ashpër një praktikë të tillë.
Ndërkohë, mediat e njohura ruse vazhduan të citojnë analistë politikë serbë të cilët e cilësuan Vuçiçin si tradhtar për shkak të “qëndrimit të tij properëndimor”.
Këta analistë këmbëngulën se “jetat e serbëve varen drejtpërdrejt nga suksesi i Rusisë në Ukrainë”.
Narrativa të tilla bëjnë pak për të forcuar marrëdhëniet dypalëshe të Rusisë me Serbinë dhe të tjerët.
Me kalimin e viteve, elementët radikalë në Rusi duket se kanë krijuar një sistem të “diplomacisë paralele”, në të cilin ata mbajnë marrëdhënie me njerëz me mendje të njëjtë, pa i kushtuar shumë vëmendje interesave të Kremlinit.
Shumica e radikalëve ortodoksë rusë nuk u rebeluan hapur kundër Kremlinit, me përjashtime të dukshme të propaganduesit rus Igor Girkin (Strelkov) dhe të ndjerit Yevgeny Prigozhin.
Me zvarritjen e luftës, radikalët ortodoksë forcuan ndjeshëm pozitat e tyre dhe i bënë kërkesat e tyre më globale.
Ata shpallin hapur se qëllimi parësor i luftës është “krijimi i Mbretërisë së Zotit në një vend të caktuar” dhe se Zoti “e frymëzoi Putinin për të filluar luftën”.
Shumë ekspertë theksojnë se Putini nuk mund të heqë dorë nga mbështetja e tij për patriotët radikalë në mes të një lufte të vazhdueshme.
Kremlini do të duhet të bëjë lëshime të mëtejshme ndaj këtyre krahëve radikalë në kërkimin e tyre për “Mbretërinë e Zotit”, pavarësisht nëse kjo përfshin ndalimin e abortit apo distancimin e tyre nga liberalët sistematikë.
Të tilla lëshime ka të ngjarë të çojnë në pakënaqësi të konsiderueshme në mesin e popullatës ruse, e cila, sipas sociologëve pro Kremlinit, po vë në dyshim dhe kritikon gjithnjë e më shumë arsyet e Moskës për luftën.
Pakënaqësia e përhapur sociale do të dënonte përpjekjet luftarake të Putinit, përfundon Kirilova.
