Shkruan: Shqiprim PULA
Në kontekstin biologjik e filozofik, njeriu vdes dy herë, e para fizikisht kur zemra pushon së rrahuri dhe truri pushon së funksionuar dhe e dyta, kur ndodh harresa nga personi i fundit në këtë botë për të. Ka disa detyra unike, nga figura unike, të rilindjes kombëtare që nuk janë harruar, mbi riorganizimin e forcave që drejtuan nevojën historike si vlerë universale, në kushte paqeje e gjysmë lirie, ku do t’i shfajësonin faktorët ndërkombëtar në këmbënguljen e tyre në ndarjen tonë.
Në historikun kombëtar Shqiptar, hera herës kemi qenë në gjumë qytetarë, e edhe në varfëri dijesh, por, nuk e kemi tretur informacionin kapilar për okupatorët. Rreth betejave mbi pesëqind vjeçare me Osmanlinjtë dhe mbi njëqind vjeçare me Sllavët-e-Serbët, për të ruajtur gjuhën dhe racën Arbërore-Shqiptare, e cenuar nga fqinjët gllabërues. Përgjatë historisë, betejat tona janë fituar nga bijtë e bijat më të mirë të kombit, me të vetmen kauzë, ruajtjen e kombërisë. Po ashtu, përgjatë historisë, emisarët e ambasadorët e huaj, e të pa numër janë ata, të cilët madje qenë pjesë e skenarëve për kurthe politike dhe ndarje të hapësirave Shqiptare, ashtu sikur edhe sot, të bollshëm janë prej tyre me diktate e trysni për krijim krijesash artificiale (siç; “zajednica”) që na e lëndon ekzistencën e gjymton shtetin!, e vërtet, që në hapësirën e Evropës Juglindore, ne Shqiptarët, kemi patur evoluim dhe transformim shtetëror më të ngadalshëm se të tjerët në Evropë, por, kjo thjesht është veçantia jonë. Për këtë, ka paketa analizash nga të tjerët, dhe jo gjithherë treguan e e pasqyruan historinë tonë, por, fatkeqësisht, sa më shumë analiza nga të tjerët të ketë, aq më pak debat politik kuantik bëhet nga ne vet!.
Që kur ndodhi ndërrimi i sistemeve politike, media na ka servir çka është interesi i të tashmes së varfër politike në rrethana Ballkanike, në vend që të hapej horizonti i thellësisë së interesit kombëtar të së ardhmes. Mbase e harruar apo e pavlerësuar, po janë me shumicë brezash të të sakrifikuarve për të ruajtur kombërinë, ashtu siç ne sot duhet sakrifikuar e dhënë shumë për të ardhmen e brezave që do na pasojnë. Media sot me apo padije, me apo paqëllim, po krijojnë provinca vullnetesh, ndërkaq që, për ndjeshmërinë e temës do duhej të ketë një gjeografi politike të gjerë. Po kjo, po ndodh, akoma si pasojë e varfërisë kulturore politike në hapësirat tona. Ashtu sikur se nëpër studiot televizive nxirren të njëjtat tema me të njëjtit emra, pothuajse çdo natë, të vetëmjaftueshëm për t’ia servir publikut, kjo, për ironi të fatit vazhdon të ndodh. Qytetarët tanë, me apo pa të drejtë mbajtën në kurriz, politikanë me pasoja të ndjesisë që kishim si shkas e që mashtroheshin për shkaqet e tranzicionit apo të kapërcimit socio-ekonomik. E përderisa qytetarët nuk reaguan dhe nuk kërkuan ndërrimin e biznes-politikanëve, atëherë, kjo do të nënkuptonte se këta qytetarë, në hapësirën Shqiptare, sikur i deshi ata që t’a menaxhonin këtë vend, dhe po ata, i shërbyen kësaj mendësie (jo) qytetare duke krijuar shtet të dobët por të tepruar tek ndërhyrjet qytetare, duke krijuar me bollëk menaxher politikanësh e jo liderë politikë, apo thënë më ndryshe kemi krijuar administratorë politikanësh. Apo, siç do t’i përkufizonte Sir Winston Churchill se “problemi i kohës ishte se politikanët nuk deshën të jenë të dobishëm, por të rëndësishëm”.
Kërkesat e evropianëve e ndërkombëtarëve, i kemi trajtuar si një e tashme imediate dhe jo si vlerësim e si interes i të ardhmes Shqiptare, për institucione dhe shoqëri, më të ndërtuar!. Andaj, banaliteti politikë nga faktorë ndërkombëtar, ka marr peng vullnetin politik kombëtar. Por, për këtë, e thotë Martin Luther King Jr., se “koha është gjithmonë e drejtë për të bërë atë që është e drejtë”. Beteja për ta ribërë kombërinë duhet kapërcyer ndarjen e dhimbshme dhe të panatyrshme të Shqiptarëve, detyrë unike është uniteti mbarë Shqiptar, i cili edhe për Aleancën VeriAtlantike (NATO-n), nuk është thjesht një çështje kombëtare, prandaj nuk mund të jetë e garantuar një paqe e përhershme në një rend Europian rreth një kombi të ndarë, apo në kundërshtim me vullnetin e dëshirat e vet Shqiptarëve për një shekull zhgënjim e konfrontim.
Kjo detyrë unike për kombërinë kërkon një përpjekje të pashembullt, me guximin dhe vendosmërinë të mbështetur me besnikëri edhe nga partnerët dhe aleatët e Aleancës VeriAtlantike.
