Bllokimi i Ukrainës. Pse Perëndimi nuk pret më që Zelensky të fitojë?

Në konferencën e tij për shtyp në dhjetor, Putin tha se qëllimi i luftës së tij ishte denazifikimi, çmilitarizimi dhe statusi i paangazhimit për Ukrainën. Këto janë të njëjtat kushte që u shprehën në 2022 në negociatat në Stamboll. Kremlini nuk iu kthye atyre për më shumë se një vit dhe fakti që u shprehën sërish tregon se Putin beson se nisma strategjike i ka kaluar atij, shkruan ne nje koment Novaya gazeta, transmeton Kosovatimes.

Nëse do të jetë në gjendje ta përdorë atë, do ta tregojë e ardhmja.

Nga njëra anë, furnizimet me armë për Ukrainën janë ulur rrënjësisht dhe sasia e ndihmës e premtuar nga gushti deri në tetor 2023 doli të jetë 90% më pak se ndihma e premtuar për të njëjtën periudhë të vitit 2022. Kjo hap një dritare mundësie për Putinin.

Nga ana tjetër, Putini shpenzoi një sasi të madhe rezervash pranë Avdeevka dhe nuk ka gjasa të guxojë të shpallë mobilizimin para zgjedhjeve. Avdeevka e la Ukrainën pa predha, dhe Putinin pa rezerva, dhe është e vështirë të parashikohet se si do të zhvillohet lufta në dimër në këto kushte.

Në një mënyrë apo tjetër, qëllimi i Putinit mbetet i njëjtë. Ai e filloi luftën që Ukraina të mos ekzistonte si një lojtar i pavarur gjeopolitik dhe tani që ka rindërtuar industrinë për luftë, ka riformatuar ushtrinë dhe ka marrë një iniciativë strategjike, ai nuk do të kënaqet me më pak.

Qëllimi i Putinit: ose e gjithë Ukraina hyn në orbitën e Rusisë, ose një pjesë e saj, dhe ajo që mbetet humbet rëndësinë sepse u shkatërrua nga lufta dhe njerëzit prej andej u larguan në Perëndim. Ky qëllim në vetvete është rezultat i dështimeve strategjike të Putinit. Nëse Putini do të kishte ndërtuar një Rusi të begatë (jo domosdoshmërisht demokratike), atëherë ligji i gravitetit ekonomik do ta kishte bërë jo vetëm Ukrainën, por edhe Evropën të varur nga kjo Rusi.

Nëse Rusia do të përparonte, Ukraina do të ishte një urë lidhëse midis saj dhe Evropës. Nën Putinin, Ukraina është bërë një kufi. Në territorin tampon të luftës midis së ardhmes në të cilën po shkon Demokracia Globale dhe së ardhmes që po ndërton Diktatura Globale.

Demokracia Globale – pra SHBA-ja dhe Evropa – thotë shumë fjalë të mira. Ajo shpreh shqetësimin dhe indinjatën, por rezultatet praktike të veprimeve të saj janë si më poshtë: numri i jo vetëm armëve, por edhe predhave të furnizuara në Ukrainë është ulur ndjeshëm. PDA (Presidential Drawdown Authority), mekanizmi kryesor përmes të cilit Shtetet e Bashkuara furnizuan ndihmën ushtarake, skadoi në fillim të vitit 2024 dhe paketa e re e ndihmës, e cila po kalon ngadalë në Kongres, edhe kur të miratohet, nuk do të përkthehet së shpejti në hekur i vërtetë.

Kanadaja dhe Koreja e Jugut po dërgojnë predha pa shumë zhurmë dhe pranë Avdiivka ushtria ukrainase po mbështetet gjithnjë e më shumë në dronët – asgjë tjetër. Në përgjithësi, mund të themi se deri në vitin 2024 Putini do të ketë të paktën 120 miliardë dollarë për luftë, dhe Ukraina do të ketë, në rastin më të mirë, 60 miliardë dollarë.

Së dyti, nuk mund të thuhet se Shtetet e Bashkuara “i dhanë pak ndihmë” Ukrainës. Gjatë gjithë luftës, Shtetet e Bashkuara dhanë 75 miliardë dollarë ndihmë për Ukrainën. Nga këto, armët arritën në 43 miliardë.Për krahasim, Izraeli në vitin 1979, vit kur ndihma ushtarake e SHBA-së për të arriti madhësinë maksimale, mori 0,18% të PBB-së së SHBA-së. Ukraina në vitin 2022 mori 0.32% të PBB-së së SHBA-së. Buxheti i NASA-s në vitin 2022 ishte 29 miliardë dollarë. Gjatë gjithë kësaj kohe, Ukraina mori pothuajse tre buxhete vjetore të NASA-s.

Çfarë synimesh ndoqën Shtetet e Bashkuara? Nëse besoni propagandën ruse, gjithçka ishte e thjeshtë: Shtetet e Bashkuara donin të shkatërronin Rusinë në duart e nazistëve ukrainas. Është Putin ai që po lufton vetëm zyrtarisht kundër Ukrainës. Por në fakt, ai po lufton kundër Shteteve të Bashkuara, të keqes botërore, LGBT-së, Klubit Bilderberg, lufton kundër mushkonjave dhe vetë Satanait. Është e rrezikshme të mos besosh në këtë. Për mosbesim burgosen 25 vjet.

Nëse besoni propagandën ukrainase, gjithçka ishte gjithashtu e thjeshtë. Ishte një luftë mes së mirës dhe së keqes. Kukudhët kundër orkeve. Luftëtarët e dritës kundrejt luftëtarëve të errësirës. Ukraina luftoi për të gjithë Evropën. Rezultati i kësaj beteje epike do të ishte përmbysja e Putinit, rënia e Rusisë, ndëshkimi i të gjithë kriminelëve të luftës, pagesa e reparacioneve dhe, natyrisht, kufijtë e vitit 1991, përfshirë Krimenë.

Perëndimi duhet të kishte ndihmuar me gjithë këtë. Ai, si Ndihmësi i Mrekullueshëm, duhej t’i mbushte luftëtarët e dritës me armë që do t’i lejonin të shkatërronin Rusinë, pa braktisur ndërtimin e stadiumeve 80 km larg kufirit rus dhe pa u shpërqendruar nga një gjë e tillë e pakëndshme politikisht si mobilizimi total. Ishte gjithashtu e rrezikshme të mos besosh në këtë. Nëse nuk e besoni, atëherë është agjenti dhe ushqimi i konservuar i Putinit. Nuk të burgosin 25 vjet, por gjyshes tënde i japin pesë vjet për tre pëlqime në Odnoklassniki .

Në Shtetet e Bashkuara, megjithatë, të gjitha këto beteja të mrekullueshme ekzistenciale janë të panjohura. Parimet që drejtojnë Shtetet e Bashkuara në këtë luftë janë përshkruar kohët e fundit në libra dhe artikuj të ndryshëm të brendshëm, duke përfshirë librin lavdërues të Franklin Foer “Politicani i fundit” për Presidentin Biden, artikullin e William Arkin në Newsweek për drejtorin e CIA-s William Burns dhe artikullin e Susan Glasser në The New Yorker për këshilltarin e Presidentit Biden për sigurinë kombëtare, Jake Sullivan.

Të gjithë këta autorë, duke cituar përfaqësuesit më të lartë të Shtëpisë së Bardhë dhe të establishmentit amerikan, raportojnë si më poshtë.

Para luftës – kryesisht gjatë vizitës së famshme të William Burns në Moskë më 3 nëntor 2021 – u arrit një marrëveshje që Shtetet e Bashkuara do të refuzonin qëllimisht të rrëzonin Putinin dhe ta transferonin luftën në territorin rus, dhe Putini në këmbim do të refuzonte transferimin. lufta më tej në Evropë dhe përdorimi i armëve bërthamore. Ngurrimi i Ukrainës për të ndjekur këto rregulla, vrasja e Dugina-s, dronët në territorin rus dhe biseda për “kolapsin e pashmangshëm” po shkaktojnë dhimbje dhëmbi në Uashington.

Të njëjtën dhimbje shkakton pohimi se Ukraina po lufton për Shtetet e Bashkuara. “Sullivan,” shkruan Susan Glasser, “sapo nxori dhëmbët kur dëgjoi këtë frazë dhe këputi: “Ukraina nuk po lufton që Shtetet e Bashkuara të Amerikës të avancojnë interesat tona. Ajo po lufton për tokën dhe lirinë e saj”.

Presidenti Biden ishte kategorikisht kundër pranimit të Ukrainës në NATO edhe para luftës, raporton Franklin Foer, dhe u befasua kur Presidenti Zelensky, i cili sapo kishte kërkuar pranimin në NATO, filloi të argumentonte se NATO së shpejti do të shembet dhe se askush nuk kishte nevojë për të.

Si alternativë, më 20 shkurt 2023, presidenti 81-vjeçar i SHBA-së erdhi në Kiev ushtarak dhe i ofroi Zelenskit një partneritet të bazuar në modelin izraelit. Në vend të NATO-s, garancitë e sigurisë së Ukrainës do të siguroheshin nga një sërë traktatesh dypalëshe me vendet evropiane. Pastaj Biden, sipas gazetarëve amerikanë, mori një refuzim. Tani autoritetet ukrainase po përpiqen të negociojnë vetë këtë seri marrëveshjesh dypalëshe, por deri më tani asgjë nuk ka arritur.

Më lejoni t’ju kujtoj se asnjë nga vendet që ndihmojnë Ukrainën nuk është aleat i saj.

Në korrik, para samitit të NATO-s në Vilnius, situata filloi të përkeqësohej. Më pas, amerikanët, të acaruar nga mospërputhja e Zelenskit, megjithatë e takuan atë në gjysmë të rrugës dhe kaluan një kohë të gjatë duke u përpjekur të bindin kancelarin Scholz (i cili ishte gjithashtu kategorikisht kundër pranimit të Ukrainës në NATO) të bënte një linjë pajtuese për një “ftesë” të paqartë të Ukrainës në NATO. komunikata.

Siç shkruan The New Yorker, kjo linjë nuk u vlerësua në Kiev.

“Sullivan ndjeu telashe gjatë një bisede telefonike me Ermak, kreun e administratës presidenciale të Ukrainës. Sullivan u kthye në të kuqe panxhari kur Ermak i tha se gjuha e komunikatës – për të cilën Sullivan kishte bërë pazare aq shumë me Gjermaninë – ishte e pamjaftueshme. Ermak e informoi Sullivanin se ai dhe Zelensky së shpejti do të zbarkonin në Vilnius dhe shpresonin të arrinin një marrëveshje përfundimtare, “shkruan Susan Glasser.

Në përgjigje, Sullivan tha: “Kjo është një komunikatë nga NATO, jo nga Ukraina”.

“Së shpejti gjërat u përkeqësuan. Zelensky publikoi një postim në Twitter me kritika të ashpra ndaj kushteve “të pashembullta dhe absurde” të vendosura në Ukrainë. Sullivan ishte “i mahnitur nga toni i tij”. “Unë nuk mendoj se e kam parë ndonjëherë Jake kaq të zemëruar,” i tha Glasser një nga ndihmësit e tij më të afërt.

Në botën moderne, lufta nuk është fitimprurëse për demokracitë. Ajo mbart rreziqe të mëdha dhe nuk shoqërohet me kolonizim të territoreve të reja. Nuk ka asnjë fitim prej tij për demokracitë – vetëm humbje.

Kjo i dallon thelbësisht demokracitë nga diktaturat dhe u jep diktaturave, siç është e lehtë për t’u kuptuar, avantazhe të forta kur bëhet fjalë për luftën.

Sidoqoftë, kur doli që ushtria ruse ishte gërmuar dhe ekonomia u rindërtua, kostot e ndërmarrjes për Shtetet e Bashkuara u bënë jashtëzakonisht të larta. Lufta në Ukrainë është kthyer nga një aktiv në një detyrim, të cilin politikanët po përpiqen ta heqin qafe përpara zgjedhjeve. Nuk është absolutisht rastësi që të gjithë këta artikuj dhe libra, të cilët raportojnë se si Zelensky është gjoja i çekuilibruar dhe se si ai nuk di të luajë në një ekip, të gjithë u shfaqën pas dështimit të ofensivës.

Të njëjtat media që e bënë Zelenskyn një Churchill të ri në dimrin e 2022, tani po e bëjnë atë një aventurier. Dhe nëse ofensiva do të kishte qenë e suksesshme, atëherë ne nuk do të kishim dëgjuar asgjë për “zakonin e Presidentit Zelensky për të kërkuar gjëra që ai e di se nuk do t’i jepen, si pjesë e një zhgënjimi të planifikuar”.

Në të njëjtën kohë, nuk ka asnjë shenjë për ta detyruar Ukrainën për paqe, përveç një reduktimi të furnizimeve me armë. Dhe mund të supozohet se nëse trupat ruse përparojnë, këto armë do të furnizohen në një vëllim që nuk do ta lejojë Putinin të arrijë suksese të reja serioze. Kjo është sërish një strategji karakteristike e demokracisë. Demokracia është projektuar në atë mënyrë që në çdo moment të caktuar të marrë një vendim që minimizon rreziqet politike për politikanin në pushtet.

Në epokën e Evropës së “zgjuar”, për shembull në shekujt 18-19, një shtet në gjendje kaq të vështirë si Ukraina do të ishte pushtuar pas një rezistence të shkurtër heroike.

Në të njëjtën kohë, duke qenë se ka më pak njerëz në llogore sesa po ndjekin Teletonin Gjith-ukrainas, optimizmi i pakufishëm i Telethonit do të jetë më i rëndësishëm.

Dhe politikanët, të mprehur nga mbledhja e pëlqimeve nga publiku, me një humor të tillë të audiencës dhe mungesën e një kërcënimi të menjëhershëm ekzistencial për vendin, nuk do të mund të kryejnë mobilizim në shkallë të gjerë (do të ketë më pak pëlqime), as ofrojnë paqe (për këtë do të “anulohen” fare), as reforma e vendit dhe ndërtimi i një ekonomie të begatë, jo të korruptuar (çfarë ekonomie gjatë luftës, tani nuk është koha).

Në kushte të tilla, Putini do të vazhdojë të sulmojë, duke besuar gjatë gjithë kohës se fitorja është tashmë në horizont, por ky horizont do të tërhiqet vazhdimisht. Brenda Ukrainës, në kushte të tilla, do të jetë gjithashtu e pamundur të flitet për paqe – ato do të “anulohen” dhe do të shpallen “IPSO e Kremlinit”. Është shumë më e lehtë t’u premtosh pafund votuesve “kolapsin e Rusisë” dhe “kthimin në kufijtë e vitit 1991”, veçanërisht pasi kufijtë nuk janë kthyer ende, që do të thotë se zgjedhjet nuk mund të mbahen.

E gjithë kjo vështirë se i përshtatet ushtrisë ukrainase, por këtu është problemi: ajo nuk ka zgjidhje. Një grusht shteti ushtarak do t’i japë fund ndihmës për Ukrainën. Dorëzimi do të rezultojë në një kamp përqendrimi dhe shkatërrim total. Putin prej kohësh e ka bërë të qartë se si e sheh armikun. Ai nuk i konsideron kundërshtarë ushtarakë ata që luftojnë për pavarësinë e Ukrainës. Ai i konsideron ata “kriminelë”, “nazistë” dhe “militantë” të cilët duhet të vriten nga uria, të torturohen dhe t’u nënshtrohen gjykimeve. Për ironi, nëse jo për qëndrimin e tij ndaj armikut ushtarak, historia e kësaj lufte mund të kishte qenë rrënjësisht e ndryshme.

Por, nga ana tjetër, po të mos ishte ky qëndrim i tij, nuk do të kishte pasur luftë.