Presidenti i Serbisë Aleksandar Vuçiq dhe kreu i entitetit serb në Bosnje dhe Hercegovinë – Republika Srpska – Milorad Dodik, me ndihmën e kreut të Kishës Ortodokse Serbe (KPS) Patriarkut Porfiri, po përgatisin edhe një herë një tjetër në një seri “Programet e tyre kombëtare serbe” në vazhdën e projektit “Bota Serbe”, shkruan Jutarnji list kroate.
Siç shkruan “Politika e Beogradit”, “për këtë përfundim është rënë dakord pas disa orë bisedimesh” që Vuçiq ka pasur me Milorad Dodik , “me praninë e Patriarkut Porfiri ”.
Vuçiq e quajti mbledhjen “një nga më të rëndësishmet” dhe qeveria e re e Serbisë, e cila ende nuk është formuar, dhe Qeveria e RS do të përgatisë një deklaratë dhe akte të tjera ligjore që do t’i dorëzohen kuvendeve të Serbisë dhe Republika Srpska për adoptim.
Megjithatë, siç thotë Vuçiq, “Patriarkun Porfiri e informuam për seriozitetin e situatës politike në të cilën ndodhet i gjithë populli serb” dhe “kërkuam nga shenjtëria e tij bekimin dhe mbështetjen e Kishës Ortodokse Serbe”.
Vuçiq është i drejtpërdrejtë këtu, ai flet për “situatën e vështirë politike në të cilën ndodhet i gjithë populli serb”.
Prandaj, ajo deklaratë e Pashkëve do t’i referohet, siç thotë ai, “pozitës së vështirë” të të gjithë serbëve në rajon, dhe kjo do të thotë vetëm një gjë – shtrëngim të mëtejshëm të marrëdhënieve me shumicën e fqinjëve, veçanërisht me Bosnjën dhe Hercegovinën, Malin e Zi. Maqedonia e Veriut, Kosova dhe Kroacia.
Tensionet në rritje
Kujtojmë se Vuçiq dhe Dodik shpallën një dokument të ngjashëm kombëtar “Deklaratë për Mbrojtjen dhe Mbijetesën e Popullit Serb” në vitin 2017, ndërsa në vitin 2023 kërcënohej krijimi i “Lëvizjes Popullore për Shtetin”, gjithashtu me mbështetjen e Dodik dhe Patriarku Porfirio.
Në Pashkët Ortodokse, mund të marrim një program tjetër kombëtar serb (të dyshimtë), i pesti në 150 vitet e fundit.
Pas “Naçertanit” të Ilija Garašanin, programi i parë (i madh) kombëtar serb i vitit 1844, përmes Kongresit Svetosava në fshatin Ba më 28 janar 1944, si përgjigje e lëvizjes çetnike Ravnagore të Drazha Mihailoviqit ndaj seancës së dytë të AVNOJ, Memorandumi i përmendur tashmë luftënxitës i akademikëve serbë të viteve 80 të shekullit të 20-të, i cili shkaktoi luftëra në tokën e Jugosllavisë, dhe Deklarata e mjegullt për mbijetesën e popullit serb, elitës politike serbe (në bashkëpunim me SPC) po përgatit tani një platformë të re që do të rrisë sërish tensionin në mjedis, kryesisht për shkak të kujtimeve mjaft të freskëta shqetësuese të “memorandumeve” të mëparshme.
Dihet se ai dëshiron të paraqitet jo vetëm si president i Serbisë, por edhe i të gjithë serbëve, që natyrisht është një politikë dhe qëndrim thellësisht i trazuar.
Përveç kësaj, krijon një atmosferë tensioni dhe një gjendje të përhershme të jashtëzakonshme në mesin e serbëve në Serbi, mbi të cilat, më në fund, funksionon gjatë gjithë këtyre viteve që ka qenë në pushtet.
Është në zhvillim e sipër krijimi i një “programi kombëtar” të ri, i cili padyshim do të cenojë të drejtat dhe territoret e kombeve dhe shteteve të tjera, gjë që tregon se Aleksandar Vuçiq dhe Milorad Dodik nuk po heqin dorë nga politika e destabilizimit të rajonit, por edhe e mbajtjes së Serbia dhe shumica e serbëve në gjendje të përhershme rrethimi dhe krize dhe situata histerike e apokalipsit kombëtar.
Por është e vështirë t’i shpëtosh përshtypjes se ky nuk është vetëm një kërcënim tjetër nga kuzhina e Vuçiq-Dodik për rajonin.
Me këtë Vuçiq dhe Dodik pranuan për të njëtën herë se nuk e njohin Bosnjën dhe Hercegovinën dhe se nuk heqin dorë nga politika e “të gjithë serbëve në një shtet”, të cilën e nënshtrojnë “elitat” politike dhe mediat shtetformuese. kontrollin e tyre si në Serbi ashtu edhe në RS dhe në Mal të Zi, për të cilin gjithsesi kanë vite që flasin.
Kujtojmë se Vuçiq vazhdimisht propagandon politikën e “botës serbe”, e cila mbështetet në një politikë të ngjashme të “botës ruse”.
Prandaj, nuk është e pavend të theksohet se një nga bashkëpunëtorët më të afërt të Aleksandar Vuçiqit dhe kreut zyrtar të SNS-së në pushtet dhe ministrit aktual të Mbrojtjes, Millosh Vuçeviq, së fundmi ka bërë një foto me flamurin e organizatës kriminale të zhdukur “Avetinska”. kriminal SAO Krajina.
Një faktor përçarës në Ballkan
Vuçiq e pranoi plotësisht politikën luftarake të Putinit për të trembur popullin e tij duke rrezikuar mbijetesën dhe ekzistencën e Serbisë dhe serbëve, duke u ndarë nga prindi dhe matrica evropiane, por edhe duke dërguar mesazhe të qarta se Beogradi dhe Banja Luka nuk janë në gjendje të fqinjësisë së mirë. dhe normalizimin e situatës në rajon.
Pra, asgjë e re në qiellin politik serb; vetëm konfirmon se ata nuk kanë hequr dorë nga ato postulate të vogla-perandorake dhe pushtuese dhe se pozicionet e tyre janë gjithmonë të njëjta, sado të vjetruara dhe të dështuara.
Sidomos tani ata janë ringjallur pas fitores farsë të Vladimir Putinit në zgjedhje dhe besimit se gjërat në frontin ukrainas janë kthyer në favor të Rusisë.
Domethënë, nacionalizmi serb, ta përsërisim edhe një herë, pas shpërbërjes së Jugosllavisë dhe humbjeve në luftëra, veçanërisht humbjes së Kosovës, u bë degë e nacionalizmit të madh rus, me shpresën se fitorja e Putinit dhe frika e Evropës ndaj tij do të mundësojë për t’u hakmarrë dhe për t’u hakmarrë për humbjet dhe humbjen e tyre në luftë.
Vuçiq dhe Dodik, me sa duket, me marrëveshje ose “vullnetarisht” bien dakord për politikën e destabilizimit të Ballkanit me Kremlinin.
Në Serbi, nëse ndiqni mediat lokale dhe fjalimet e megafonëve të Vuçiqit dhe të shumë politikanëve, ata janë të bindur për shpërbërjen e Bashkimit Evropian dhe triumfin e Putinit mbi të, veçanërisht nëse Donald Trump, të cilin ata e bëjnë thirrje, kthehet në Shtëpia e bardhë.
Është e mundur që kjo është një politikë që është rënë dakord me Moskën, veçanërisht pas qëndrimit të fundit të Milorad Dodik në Rusi, ku ai ishte i pari që e uroi Putinin për fitoren e tij në zgjedhje në një mënyrë pothuajse të ngjashme me Kim Jong Un.
Çfarëdo që të ndodhë nga ai Kuvend i Pashkëve, është e qartë se Vuçiq dhe Dodik nuk po heqin dorë nga politika e çuditshme por e rrezikshme e “botës serbe” dhe se Serbia është ende i vetmi faktor përçarës real në Ballkan, i cili vazhdimisht po përhap trazira dhe duke mos hequr dorë nga destabilizimi i vendeve fqinje.
Nëse ata janë gati për këtë pas rënies së periferisë së Avdiyivka, po sikur të bjerë një fshat tjetër në Ukrainë?
