Pra, edhe një herë: i ashtuquajturi Parlament gjithëserb nuk ishte një demonstrim pushteti, por një festival spektakolar dobësie.
Nuk ishte shqiponjë, por pallua.
Dhe kjo është e gjithë historia.
Organizohet jo për të përfunduar punën, por pikërisht sepse puna nuk është dhe nuk do të përfundojë.
Kosova nuk është Serbi. Republika Srpska nuk është dhe nuk do të jetë kurrë shtet. Ju nuk do ta ndani Bosnjën. Mali i Zi, pa marrë parasysh se çfarë tha Andrija Mandiq për këtë, nuk do t’i bashkohet grupit të “shteteve serbe”, ndër të tjera sepse nuk ka shumës – ka vetëm një shtet serb.
Andrija Mandiq mund ta anestezojë elektoratin e tij me rrëfime për trengjyrëshin, alfabetin cirilik dhe bashkimin mbarëserb: ajo në të cilën ai merr pjesë politikisht është hyrja e Malit të Zi në Bashkimin Evropian. Kur të përfundojë ai proces, më afër jush nuk do të jetë Beogradi, por Brukseli. Dje është gjithashtu qendra e NATO-s, meqë ra fjala. Nëse gjatë rrugës, në një moment, ajo ngec pak – një vend tjetër pune në CEDIS gjithmonë mund të shpiket për ata që janë më të pakënaqurit dhe nervozët.
Dukej si një mbledhje e fansave të serialit Star Wars. Ishte si një njeri që ëndërronte me zë të lartë. Ishte si një seancë psikanalitike gjatë së cilës ai i shtrirë në divan ia beson dëgjuesit të gjitha dëshirat e tij të fshehura. Epo, kur tha gjithçka, e kishte më të lehtë për një moment.
Në një nga shënimet për Kafkën, Walter Benjamin përmend një histori që ndodh në një fshat Hasidic. Në një tavernë të pavlerë ku mblidhen të varfërit, “një mbrëmje, në qetësinë e Shabatit”, hebrenjtë ulen dhe bisedojnë. Të gjithë në atë bujtinë e kanë njohur njëri-tjetrin gjatë gjithë jetës së tyre. Ata që qëndrojnë do të vajtojnë sinqerisht vdekjen e atyre që shkojnë të parët. Ata ulen aty si çdo mbrëmje dhe i tregojnë njëri-tjetrit histori që i kanë dëgjuar tashmë të panumërta. Nuk ka asgjë të re në atë han, përveç një të huaji, të rreckosur dhe të lodhur, i cili, i vetëm me mendimet e tij, ulet në një cep të errët.
Njerëzit flasin, pa dëshirën për të thënë diçka të mençur, vetëm për të lënë kohën të kalojë – në fund të fundit, asnjë urtësi nuk na ka shpëtuar nga kalimi i kohës. Njerëzit që kanë pak, ëndërrojnë shumë – imagjinata është loja e tyre e preferuar. Kështu njëri prej tyre pyeti: çfarë do të dëshironit nëse do të kishit vetëm një dëshirë?
I pari tha se do të donte para. Një tjetër shpresonte të martohej me një vajzë. I treti sërish donte vegël marangozi. Më në fund, kur të gjithë thanë dëshirat e tyre, iu drejtuan të panjohurit në qoshe. Në fillim me mirësjellje dhe këmbëngulje nuk pranoi të fliste për atë që donte, por në fund iu dorëzua bindjes…
“Do të doja të isha një mbret i fuqishëm dhe të sundoja në një vend të madh dhe të shtrihesha e të flija natën në pallatin tim dhe që natën armiku të nxitonte në kufi dhe para agimit kalorësit të hyjnë në oborrin tim dhe nuk ka rezistencë dhe se zgjohem nga gjumi dhe nuk kam kohë as të vishem, dhe të iki me këmishë mbi male e lugina e pyje e kodra dhe pa paqe ditë e natë, derisa të gjej veten. këtu në një stol në bujtinë tuaj, të shpëtuar. I duan që”.
Njerëzit, të hutuar, e pyetën të panjohurin: “Por: çfarë përfitoni nga ajo dëshirë?”.
I huaji i tha me qetësi: “Këmishë”.
Shkruar nga: Andrej NIKOLAIDIS ( CdM )
