Koment i Kosovatimes
Presidenti i Serbisë Aleksanër Vuçiq asnjëherë nuk ka shprehur gatishmërinë për normalizim të raporteve të vendit të tij, me Kosovë duke gjetur “arsye” për shtyrjen sa më shumë të këtij procesi deri në krijimin e ndonjë rrethane tjetër gjeopolitike në favor të miqve të tij. Për më tepër i bankrotuar diplomatikisht, ai ka zgjedhur një taktik tjetër për shmangien nga synimet e proklamuara të integrimit evropian, për të mos vendosur sanksion ndaj Rusisë, dhe nga ana tjetër për ta zbutur qëndrimin e disa vendeve perëndimore në favor të tij, përmes diplomacisë ekonomike. Kështu ai, ka piketuar Francën, Gjermanin, ShBA, Arabinë Saudite. Gjatë vizitës në Paris, ai kishte shprehur gatishmërinë për blerjen e avionëve Mirage, në Gjermani ka dalë me ofertën për minierën e litiumit, në Arabin Saudite me realizimin e projektit “Beogradi në ujë” ndërsa në ShBA me dhënien e objektit të Shtabit të Përgjithshëm të Forcave të Armatosura e cila ishte shkatërruar nga sulmet e NATO-së, të cilat i janë dhënë dhëndrit të ish presidentit amerikan Donald Trump.
Kështu presidenti i Serbisë Vuçiq gjatë një sqarimi për opinionin publik në vendin e tij, tha se miniera e litiumit, ku janë gjetur rezerva të mëdha, është i mundur në vitin 2028, por që nuk “po fillojmë asgjë pa garanci nga gjermanët”! Se çfarë garancish është fjala, mund të kuptohet nën rreshta në kuptimin diplomatik.
“Ndoshta do të humbasim 10 vitet e ardhshme nëse njerëzit dhe nëse argumentet janë të tilla që nuk mund ta pranojmë”, tha ai. Duke shpjeguar rëndësinë e litiumit, Vuçiq tha se për të do të bëhen luftëra në të ardhmen.
Pra, ai kërkon që deri në atë vit, gjermanët të mos i bëjnë ndonjë presion duke blerë kohën e nevojshme duke qenë që Rusia nuk po arrin përparime të mëdha në Ukrainë që të ndryshojë rrethanat gjeopolitike. Por që Vuçiq këtë afat e arsyeton me kërkesën që “derisa gjermanët të na garantojnë se do të kemi lumenj dhe male të pastër, se do të kemi edhe depozitimin e deponisë të bërë në përputhje me të gjitha standardet evropiane, ne as që do të përpiqemi të fillojmë”, transmeton N1 .
Kjo praktikisht do të thotë se presidenti do të besojë në garancitë gjermane, çfarëdo qofshin ato, megjithëse pak më shumë se një vit më parë në një nga televizionet me mbulim kombëtar ai tha fjalë për fjalë – “Unë nuk u besoj gjermanëve, por asgjë fare. “.
Që kur Aleksandar Vuçiq dhe Partia Progresive Serbe kanë ardhur në pushtet, marrëdhëniet e Serbisë me Gjermaninë kanë ndryshuar, duke filluar nga e ngrohta në të ftohtë.
Në varësi të situatës dhe nevojave aktuale politike dhe për momentin nevoja më e rëndësishme politike e kësaj qeverie është, siç pretendojnë ata, ardhja e Rio Tintos , gjë që rrit besimin e qeverisë në të ashtuquajturat “garancitë gjermane rreth kushteve të minierave të litiumit”.
Si kryeministër i Serbisë, Vuçiq pohoi se beson në “fjalën gjermane” dhe se pret që deri në fund të vitit të hapen kapitujt në negociatat për anëtarësimin e Serbisë në BE.
“Unë besoj në fjalën gjermane.” Gjermanët i vunë Serbisë kushte të vështira dhe Serbia i përmbushi të gjitha ato kushte të vështira dhe për këtë pres që Gjermania ta respektojë fjalën dhe të përmbushë premtimet e saj. Kjo është politika ime, doja që të ishim më afër Gjermanisë, besoj në fjalën gjermane dhe nëse nuk ndodh, do të jem personalisht përgjegjës për të”, ka theksuar Vuçiq në vitin 2015.
Dhe pas largimit të Angela Merkelit nga pushteti, pasoi një periudhë e “nuk u besoj” gjermanëve, madje shkoi deri aty sa të pretendonte se Gjermania, përmes fondacioneve të saj Heinrich Bell dhe Friedrich Ebart, donte të rrëzonte qeverinë aktuale. në Serbi, por edhe se përmes “Rezolutës për Srebrenicën” dëshiron ta shpallë popullin serb gjenocidal.
Duket se tashmë, për shkak të nevojës së ardhjes së Rio Tintos, është arritur sërish skena e “I besoj gjermanëve”.
Kurse kryetari i Forumit për Marrëdhënie Ndërkombëtare, Dushko Lopandiq, kujton se ardhja në pushtet e Vuçiqit ishte e lidhur me mbështetjen që ai kishte nga kancelarja gjermane Merkel në mesin e dekadës së kaluar, e cila lidhej me premtimin e tij, dhe realizimin e bashkëpunimit në lidhje me zgjidhjen e çështjes së Kosovës. Në këmbim të kësaj ai mori ndër të tjera mbështetje për negociatat me BE-në, investimet gjermane dhe hyrjen e SNS në PPE.
“Edhe pse marrëdhëniet me CDU-në janë më të ftohta, Vuçiq ruan disa lidhje, siç konfirmohet nga takimet e fundit me raportuesin në Bundestag. Vuçiq po llogarit fitoren e CDU-së në zgjedhjet e ardhshme për të rikthyer të paktën një pjesë të bashkëpunimit politik, ndonëse bashkëpunimi ekonomik nuk ka vdekur kurrë. Pikërisht në këtë kontekst diskutohet edhe historia e bashkëpunimit në lidhje me litiumin. Është pjesërisht populiste për njerëzit, “nëse mund ta bëjnë gjermanët, mundemi edhe ne”, thekson Lopandiq.
“Që nga ardhja në pushtet e koalicionit tre-anëtarësh gjerman, marrëdhëniet gjermano-serbe kanë përjetuar turbulenca dhe “të shtëna” të ndryshme, gjithmonë kur është fjala për vështrimin në realitetet e brendshme politike serbe, gjë që shqetëson më së shumti qeverinë tonë, por edhe për shkak të këmbëngulja që Serbia de fakto ta njohë Kosovën dhe të vendosë sanksione ndaj Rusisë. Dhe përderisa në aspektin e Kosovës, ka ende teknika me të cilat, edhe kur gjithçka nuk ka marrë fund, mund të jetohet, dhe eksporti i armëve tona në Ukrainë është kompensim i mjaftueshëm për mosvendosjen e sanksioneve zyrtare kundër Rusisë. , dhe ankohen se qeveria aktuale serbe është autoritare, se sistemi zgjedhor thelbësisht me defekt dhe vërejtje të ngjashme objektivisht humbasin kuptimin dhe “peshën”. Përafërsisht në të njëjtën mënyrë që të njëjtat “kritika” mund t’u drejtohen sheikëve mikë të Gjirit apo Arabisë Saudite, pa i shkaktuar asnjë dëm bashkëpunimit ekonomik”, shpjegon i intervistuari i Danas.
Ish ambasadori serb Milovan Bozhinoviq thotë se sot e shohin këtë dhe nga kjo po niset edhe pala serbe edhe ajo gjermane.
“Kjo për sa kohë që Gjermania është në stanjacion ekonomik, për të cilën akuzohen gjerësisht ministrat “të gjelbër”, së bashku me kërkesën e subjekteve kryesore të biznesit për të frenuar “vlerën” e politikës së jashtme dhe Gjermaninë për t’u kthyer në pragmatizëm, dhe kjo për aq kohë sa. ndërsa Rusia bëhet gjithnjë e më shumë, dhe në planin afatgjatë, ai humbet si partner biznesi. Në rastin tonë, një aluzion i kësaj atmosfere të re dypalëshe dha vizita e fundit politikisht mjaft misterioze e kryeministrit bavarez Zeder. “Me madhështi që dukej se tregonte një qasje të re, përfshirja e litiumit në listën e temave serbo-gjermane është një hap i mëtejshëm në të njëjtin drejtim”, përfundoi ish-ambasadori Bozhinoviq.
