Presideti rus Vladimir Putin duket i tërbuar pas një ofensive të Forcave të Armatosura të Ukrainës në rajonin e Kurskut, i cili vazhdon për të katërtën ditë dhe mbulon një sipërfaqe prej më shumë se 100 km katrore. Sipas disa mediave ruse ky sulm eshte një tronditje për ushtrinë ruse dhe Kremlinin. Sic përshkruhet presidenti Putin është bërë “nervoz” pasi ushtria ruse nuk ka mundur ta ndalojë këtë ofensivë.
“Kjo është një shuplakë e fortë për presidentin [Putin]. Kemi ditë që nuk kemi mundur ta zmbrapsim armikun. Një rrezik është krijuar për rajonin dhe popullsinë ruse. Çmimet evropiane të gazit janë rritur. Nuk sillet kështu një vend që ka besim në fitoren e tij”, tha citohet të ketë thënë një burim për mediat ruse. Megjithëse të mërkurën kreu i Gjeneralit Stafi Valery Gerasimov u premtoi atyre “humbje” të plotë, kjo nuk ndodhi. Në publik, Putini ishte i kujdesshëm në gjuhën e tij: ai e quajti pushtimin e Forcave të Armatosura të Ukrainës një “provokim” dhe një “situatë”, duke mos fajësuar ushtrinë. Por në realitet, ky është një “dështim”, tha një zyrtar i afërt me Ministrinë e Mbrojtjes për The Moscoë Times. Ai nuk përjashtoi që ajo që po ndodh do të ketë një ndikim negativ në karrierën e Gerasimov, i cili ka drejtuar Shtabin e Përgjithshëm për më shumë se 12 vjet dhe që nga janari 2023 ka udhëhequr grupin rus në Ukrainë.
Megjithëse sulmet ukrainase në territorin rus nuk janë asgjë e re: të ngjashme po ndodhin prej më shumë se një viti, por kryesisht nga shtetas rusë që luftojnë në anën e Ukrainës, me mbështetje të dukshme ushtarake nga Kievi, por pa deklarata zyrtare për këtë çështje.
Por në realitet, ky është një zhvillim thelbësisht i ri: ushtria e rregullt ukrainase po sulmon Rusinë, një rrezik i dëshpëruar nga ana e udhëheqjes ushtarake ukrainase, e cila gjatë 18 muajve të fundit është kritikuar kryesisht për ngadalësinë dhe konservatorizmin e saj.
Kievi ka dërguar burime shumë të nevojshme dhe trupa të reja thellë në Rusi. Efekti i menjëhershëm i pushtimit duhet ta kishte kënaqur Ukrainën në dy mënyra: titujt që turpëronin Rusinë dhe lavdëronin përparimet e Ukrainës, dhe rishpërndarjen e detyruar të masës së trupave ruse që duhej të dërgoheshin për të thyer kufirin. Përderisa trupat ruse avanconin drjt qendrave ushtarake ukrainase të Pokrovsk dhe Slavyansk, tashmë Moska është e detyruar të forcojë furishëm vijën e saj më të rëndësishme të frontit – kufirin e saj.
Edhe pse këtu Ukraina mund të zgjidhë një problem strategjik. Pranë Sudzha-s, e cila është të paktën pjesërisht e kapur nga Ukraina, ekziston një terminal rus i gazit që luan një rol kyç në furnizimin me gaz në Evropë nga Rusia përmes Ukrainës. Marrëveshja e tranzitit duhej të përfundonte në janar, ndoshta Ukraina dëshiron të marrë kontrollin e biznesit të gazit, i cili është shumë fitimprurës për Federatën Ruse – ky biznes ka shkaktuar pakënaqësi serioze në Kiev që nga fillimi i pushtimit rus në shkallë të plotë në 2022. E vërtetë, ndërsa pompimi i gazit vazhdon sikur të mos kishte ndodhur asgjë. Një objektiv tjetër strategjik mund të jetë termocentrali bërthamor në qytetin e Kurchatov.
Megjithatë, derisa të kuptohet më mirë rëndësia e këtij pushtimi, mbeten pyetje serioze për qëllimet strategjike të Alexander Syrsky, komandantit relativisht të ri të forcave ukrainase. Mosmarrëveshjet brenda komandës së tij dolën në dritë kohët e fundit kur vartësit më të rinj të Syrsky filluan të shprehin pakënaqësi me gatishmërinë e tij për të duruar humbje të konsiderueshme në betejat e shkatërrimit, në të cilat Federata Ruse ka një avantazh të qartë në fuqi punëtore.
Ukraina ka goditur me sukses infrastrukturën e Rusisë për disa muaj tani.Por sulmi aktual ndaj Federatës Ruse është diçka krejtësisht tjetër: Ukraina po dërgon forca të mëdha tokësore shumë kilometra thellë në territorin e armikut, ku linjat e furnizimit ukrainas janë më të cenueshme dhe misionet janë në thelb më të vështira për t’u kryer.
Ky hap vendimtar erdhi në një kohë kur përpjekja ushtarake ukrainase kishte filluar të përfitonte nga armët perëndimore që mbërrinin përfundimisht.
Gjuajtësit F-16 janë shfaqur vetëm kohët e fundit në vijën e frontit, por në muajt e ardhshëm ata mund të dëmtojnë supremacinë ajrore të Rusisë. Kjo mund të nënkuptojë dukshëm më pak bomba të drejtuara që godasin trupat ukrainase në vijat e frontit dhe më pak raketa që terrorizojnë qytetet ukrainase. Problemi me municionet për Kievin, sipas disa burimeve, mbetet, por, natyrisht, furnizimet perëndimore përfundimisht do të jenë në gjendje ta mbyllin këtë hendek.
Nëse lëmë mënjanë sfondin e lajmeve që është i këndshëm për presidentin ukrainas Vladimir Zelensky, mund të shohim synime të tjera. Për herë të parë gjatë luftës, negociatat u diskutuan seriozisht. Rusia mund të ftohet në konferencën e ardhshme të paqes të organizuar nga Ukraina dhe aleatët e saj. Pjesa e ukrainasve që miratojnë negociatat, edhe pse ende pakicë, po rritet gradualisht. Dhe perspektiva e presidencës së Donald Trump duket mbi Kiev.
Zëvendëspresidentja e SHBA-së Kamala Harris mund të mbetet po aq e palëkundur ndaj Ukrainës sa Presidenti Joe Biden. Por është e rëndësishme të kujtojmë se politika e jashtme perëndimore është një forcë e paqëndrueshme dhe lehtësisht e shteruar. Mbështetja e vazhdueshme e NATO-s për Ukrainën është një përjashtim në këtë kuptim. Dhe ndërsa lufta i afrohet vitit të katërt, pyetja se si do të përfundojë ajo do të bëhet më e fortë.
A ka ndonjë vlerë reale në Ukrainë që të vazhdojë të luftojë dhe të pësojë viktima pa asnjë perspektivë reale për të rifituar territoret e pushtuara nga Moska? A dëshiron Rusia të luftojë beteja të pafundme në të cilat humb mijëra njerëz për të përparuar qindra metra ndërsa aftësitë e saj ushtarake shkatërrohen ngadalë nga sulmet ukrainase?
Me perspektivën e një zgjidhjeje të negociuar jo më larg, të dyja palët do të kërkojnë të përmirësojnë pozicionet e tyre në fushën e betejës përpara se të ulen në tryezën e bisedimeve. Është e paqartë nëse lëvizja e Ukrainës në rajonin e Kurskut është e motivuar nga ky konsideratë – apo nëse është thjesht një përpjekje për të shkaktuar dëme aty ku armiku është i dobët.
Por ky veprim është një rrezik i rrallë dhe domethënës për burimet e kufizuara të Kievit, dhe kështu mund të sinjalizojë besimin e ukrainasve se ndryshime të mëdha janë përpara.
Pushtimi i territorit rus është përgatitur për një kohë të gjatë, por njësitë ukrainase nuk planifikojnë të qëndrojnë në të për një kohë të gjatë, tha për Financial Times ish-ministri ukrainas i Mbrojtjes Andrei Zagorodnyuk, i cili tani këshillon qeverinë .
Sipas tij, operacioni ka disa qëllime. Midis tyre është shpërqendrimi i njësive ruse nga luftimet në Ukrainë dhe tregimi i rusëve të zakonshëm se nuk mund t’i shpëtojnë luftës, duke i dekurajuar kështu që ta mbështesin atë.
Përveç kësaj, një operacion vendimtar nga Forcat e Armatosura të Ukrainës duhet të demonstrojë dobësitë e Rusisë, duke përfshirë paaftësinë e saj për të mbrojtur kufirin e saj. Një qëllim tjetër është të kapet iniciativa në fushën e betejës pasi Ukraina nuk arriti të arrinte rezultate domethënëse në një kundërsulm vitin e kaluar dhe këtë vit iu desh të lëshonte dyfishin e territorit të çliruar në 2023.
Sipas Zagorodnyuk, gjatë operacionit në rajonin e Kursk, njësitë demonstruan aftësinë për të zbatuar “taktika të reja të luftimit të armëve të kombinuara”, të cilat u mësuan nga instruktorë perëndimorë.
Në vitin 2023, ushtria amerikane qortoi udhëheqjen e ushtrisë ukrainase për faktin se, menjëherë pas fillimit të kundërofensive në qershor, ajo refuzoi të kryente një operacion të kombinuar armatimi që përfshin ndërveprim të ngushtë midis degëve të ndryshme të ushtrisë. Pa mbështetje të fuqishme ajrore, sulmuesit do të ishin mundur, kundërshtoi komandanti i përgjithshëm i atëhershëm i Forcave të Armatosura të Ukrainës Valery Zaluzhny dhe vartësit e tij.
Sipas Zagorodnyuk, Forcat e Armatosura të Ukrainës nuk i vendosin vetes qëllimin e kapjes dhe mbajtjes së territorit rus “për një kohë të gjatë”:
Ne nuk kemi nevojë për tokën ruse. Ne duam që ata të dështojnë në tonat.
Zyrtarët amerikanë i thanë gjithashtu CNN se ata besojnë se Ukraina nuk ka ndërmend të mbajë territorin e pushtuar për një kohë të gjatë. Ndër qëllimet, sipas burimeve në Shtetet e Bashkuara dhe Ukrainë, është tërheqja e disa prej forcave ruse nga fronti lindor, si dhe demoralizimi i ushtrisë ruse dhe minimi i efektivitetit të saj luftarak.
Operacioni i guximshëm i Forcave të Armatosura të Ukrainës do të forcojë pozicionin e Ukrainës në luftë nëse ata arrijnë të detyrojnë Rusinë të tërheqë disa trupa nga fronti i Donetskut dhe të fitojë një terren në rajonin e Kurskut, thotë Konrad Muzyka, një analist ushtarak në Poloninë Rochan Consulting. . Kjo gjithashtu do të përmirësojë pozicionin tuaj në negociatat e ardhshme. “Por nëse trupat ukrainase duhet të tërhiqen nga rajoni i Kurskut, duke pësuar humbje të mëdha dhe pa arritur rezultate të rëndësishme, dhe Rusia vazhdon të përparojë në Pokrovsk, një qendër e rëndësishme furnizimi për Forcat e Armatosura të Ukrainës në rajonin e Donetskut, atëherë mund të jetë konsideroi se komanda ushtarake ukrainase organizoi një aventurë dhe humbi.
“Këtu nuk ka rrugë të mesme. Ky është një operacion i dëshpëruar”, thotë Muzyka./Kosovatimes/
