Shkruan: Skënder MULLIQI
Forcimi i Rusisë dhe Serbisë në Evropë dhe në rajon siç po pretendojnë Putin dhe Vuçiqi, është arsye e mjaftueshme e një frike irracionale që po shfaqet në kontinent. Këto dy shtete kurrë nuk kanë dal nga mungesa e edukimit dhe prapambetja shekullore, për ti pushtuar të tjerët. Këto dy shtete shquhen me primitivizma, me pa aftësi dhe budallenj, të cilët e përçmojnë edhe popullin e vet. Rusia dhe Serbia historikisht sollën luftëra e viktima të tmerrshme dhe izolim nga bota demokratike. As që provuan kurrë për të ndryshuar për të mirë. Edhe pse Serbia proklamohet për rrugën evropiane ajo ka zgjedhur për partner Moskën dhe Pekinin. Në Serbi nuk diskutohet për pasojat e luftërave të viteve 1990 dhe bartësit e saj janë praktikisht të shfajësuar. Serbia sot është një shtet karikaturë në zemër të Evropës. Serbia është mizore ndaj popujve të tjerë në Ballkan. Kriminelet e luftës glorifioken, pse sot në krye të Serbisë janë bashkëmendimtarët e tyre po ashtu me damkë krimineli. Ata shfaqen si heronj në mediat e kontrolluara nga shteti. Kjo i dërgon mesazh Evropës se krimet janë të justifikuara, dhe nuk ishte dashur në asnjë mënyrë të gjejnë partneritet të botës së civilizuar dhe demokratike. Pushteti i Vuçiqit është pasojë logjike e luftës. Serbia nuk mori dënimin e merituar për dhunën dhe vrasjet e tmerrshme që I shkaktuan në ish-Jugosllavi nga TPI-ja në Hagë. Ka shtete në BE që janë tmerrësisht të frikësuara nga lufta në Ukrainë, ato janë vendet baltike. Serbia është vu në krah të Rusisë në luftën e saj ekspansioniste. Serbia po i dërgon një mesazh Evropës se politika e saj nuk i përket BE-së. Dhe pastaj përgjigja për këtë është propaganda e sëmurë mediatike nga Beogradi që vazhdon prej vitesh. Të gjitha tabloidet në Serbi kanë vetëm një temë të përbashkët, si të poshtërohet dhe të pushtohet Kosova, dhe e gjithë kjo BE-së dhe Amerikës sikur nuk po i ban përshtypje. Dashur apo edhe pa dashur po ju bashkohen atyre që deri dje bën masakrat më të mëdha të pas Luftës se Dytë Botërore. Presidentin serb, Aleksander Vuçiq veç që nuk po e shohim me kallashnikov në supe si në kohën e Millosheviqit, që e bartte, së bashku me patriarkët dhe mitropolitët e kishës serbe, të cilët haptazi u vunë në shërbim të politikës serbo madhe në Ballkan.Dhe, për të qenë e keqja edhe më e madhe Franca hapur ka dalë në përkrahje të Serbisë se pa reformuar, duke e armatosur kundër popujve jo serb dhe shqiptarëve në Ballkan. Politikat serbo mëdha po tolerohen nga BE-ja, në Mal të Zi, BH dhe në Kosovë. Po shohim miqësi të dukshme me Serbinë, sidomos të Francës që u krijua në Luftën e parë Botërore. Dhe, fakti I zgjimit të aleancave të vjetra apo zgjim interesash gjeo polotike dhe ekonomike ishin takimet e Vuçiqit për litiumin serb, me kancelarin gjerman Olaf Scholz, dhe disa ditë mbrapa kemi takimin me presidentin francez, Emanuel Makron në Beograd. Këto takime mund të lexohen si mbështetje e qartë për Vuçiqin. Nëse ideatori I Serbisë së Madhe, Dobrica Qosiqi deklaronte për SAN-u në vitin 1976, se” serbët janë fitues në luftë dhe humbës në paqe”, duket se këtë thënie po tentojnë të ndryshojnë Serbia e Rusia, por edhe BE-ja e të cilat po i ndihmojnë Serbisë e Vuçiqit, që ti realizon objektivat, që në kushte të paqes të formojnë Serbinë e Madhe apo Mini Jugosllavinë me territoret e shteteve fqinjë, e më së shumti në dëm të shqiptarëve në rajon. Po tentohet të institucionalizohet pseudo mitologjia serbe e kohës së Millosheviqit dhe Dobrica Qosiqit.
