Kosova ka qenë një mit, një testament, një epope e një populli të robëruar që kujtimin e lirisë së humbur e ruajti vetëm me këngë dhe traditë gojore. Kosova ka qenë ideja udhërrëfyese e një kombi që mbijetoi, mbijetoi dhe priste të çlirohej dhe të bashkohej.
Për serbët, Kosova nuk është gjeografi, as territor, as burim, as Lebensraum. Kosova me shekuj ishte metafizikë për serbët, pastaj u kthye në një histori romantike, pastaj në një realitet zhgënjyes dhe në fund në një disfatë të pakapërcyeshme.
Të gjitha lëvizjet kombëtare në Evropë përdorën mitologjinë si lëndë djegëse, sajuan kujtesën kolektive si instrument për zgjimin e popullit, historinë si burim legjitimiteti për krijimin e një shteti kombëtar të lirë, të pavarur.
Serbët e kaluan tërë shekullin e njëzetë duke u përpjekur të pajtojnë ëndrrën me realitetin, mitin dhe realitetin, idealin dhe politikën në Kosovë.
Kur një komb përjeton një katastrofë demografike në Luftën e Madhe, është vazhdimisht fajtori dhe viktima e rregullimeve të gabuara shtetërore, është i gjymtuar në më të madhin, i mundur në të ftohtë dhe i turpëruar në luftën civile – çmimi që duhet të paguajë është shumë i madh, pasojat e papërgjegjshmërisë historike janë shumë të shtrenjta, është shumë e vështirë të ngrihesh dhe të vazhdosh përpara.
Por më e vështira, më e shtrenjta, më e dhimbshme është dhe do të jetë pashmangshmëria e pranimit të një gabimi, pranimi i humbjes, të kuptuarit se nuk kemi nevojë për një fillim të ri, por për një qëllim të ri. Si t’ia shpjegosh një populli krenar, drejtësidashës dhe liridashës?
Si t’i hedhim në fytyrë këtij brezi faktin që kanë humbur atë që ua lanë trashëgim të parët? Si mund të flitet për disfatë ndaj serbëve pas një shekulli të tërë në të cilin pasuan fitore madhështore, nga Kumanova dhe Bregalnica, nëpër Cer e Kolubara, në Neretva e Batinë?
Serbët duhet të përgatiten për periudhën e pas-Kosovës.
A do të jetë e lehtë – sigurisht jo. A do të jetë i suksesshëm – ka shumë të ngjarë jo. Por kjo është mënyra e vetme e saktë dhe e mundshme.
Jemi në proces rikuperimi, po i mbijetojmë pasojave të një humbjeje të madhe dhe gjatë periudhës post-traumatike është më e rrezikshme të zëvendësosh një iluzion me një tjetër. Mohimi, vetë-mashtrimi, shtypja vetëm mund ta përkeqësojnë gjendjen dhe të çojnë në rikthime tragjike.
Tendenca jonë drejt vetëviktimizimit, ksenofobisë dhe vetëshkatërrimit janë faktorë shtesë rreziku që tragjedia të përsëritet jo si farsë, por si apokalips.
Para se të merremi me të ardhmen në mënyrë më të detajuar, është e nevojshme të analizojmë në mënyrë kritike të kaluarën. Natyrisht, jo siç e bën Presidenti i Republikës, sepse ai filloi, u rrit, u pjekur dhe tani e përfundon karrierën e tij duke manipuluar në mënyrë të paskrupullt emocionet e masave, paragjykimet dhe delirat e tyre, duke propaganduar një kulturë të papërgjegjshmërisë dhe dhunës. Lista e zezë e shkaqeve të sëmundjes që po përpiqemi të kurojmë.
Kur ai përpiqet në mënyrë retrospektive të shpjegojë problemin e Kosovës dhe në këtë mënyrë, sipas një recete tashmë të testuar, ua kalon përgjegjësinë më të madhe kundërshtarëve të tij politikë, ai nuk mund të kuptojë se ky rikthim në të kaluarën i përshtatet më së paku atij dhe të gjithë aktorëve të mbetur në botë. skenën politike, ai është më përgjegjës për disfatat që mbijetojmë në mënyrë ciklike.
Duhet të theksohet se sa magjike fluturoi shpejt mbi vitet nëntëdhjetë, për t’i dhënë fjalëve të tij një thellësi të dukshme, ai përmend rastësisht vitin 1945, dhe për kohën më të gjatë ai ndalet në ngjarjet e shekullit të 21-të.
Këtë nuk e bën rastësisht, sepse e di shumë mirë se e kaluara e tij radikale, të cilën po përpiqet ta fshijë nga kujtesa, është dhe do të jetë pjesë e pashlyeshme e biografisë së tij politike, e faturës që duhet të paguajnë të tjerët, e ndërgjegjes së tij të papastër. që nuk mund të lahen nga autostrada, fabrika, ura, ekspozita…
Ai paturpësisht akuzoi DOS-in se gënjen popullin me tezën se Kosova është çështje demokratike, se pas disa muajsh në pushtet, vetë Gjingjiq ishte inatosur me partnerët e tij perëndimorë. Ndoshta Kosova nuk ishte çështje demokratike, por fakti është se ai dhe partnerët e tij të atëhershëm dhe të tanishëm u përpoqën t’i jepnin një përgjigje jodemokratike asaj çështjeje.
Le të shohim vetëm se si ishte programi SRS në kohën kur ai iu bashkua asaj organizate si një staf i ri dhe premtues.
Shtypja e rebelimit separatist në Kosovë me të gjitha mjetet me këto masa:
– shfuqizimi i krahinave autonome
– dëbimi i të gjithë mërgimtarëve dhe PAARDHËSVE të tyre
– shpërbërja dhe ndërprerja e financimit të të gjitha institucioneve në gjuhën shqipe
– ndërprerja e përfitimeve sociale, veçanërisht ato që nxisin LINDJEN SHUME LARTË!
Partia Radikale Serbe ishte formalisht partia më e fortë opozitare në periudhën nga viti 1993 deri në vitin 1998, para se të bëhej pjesë e qeverisë dhe të përpiqej të zbatonte programin e lartpërmendur, për të cilin Serbia u ndëshkua brutalisht nga agresioni/ndërhyrja/bombardimi i NATO-s dhe ( “i përkohshëm”) duke e konfiskuar Kosovën.
Pas ndryshimeve të 5 tetorit, vetëm pak vite më vonë, SRS rifitoi pozicionin e saj si partia më e fortë opozitare dhe mbeti e tillë deri në ndarjen në 2008, ndërsa gjatë asaj periudhe kritike nuk ndryshoi programin e saj, nuk mori përgjegjësi për krimet e kryera. , dhe u radikalizuan më tej për të njëjtën çështje.
Në të gjitha këto, rol të rëndësishëm luajti radikali Aleksandër Vuçiq, jo vetëm si ndjekës dhe ekzekutues, por edhe si krijues i politikës së çuditshme dhe kriminale.
Edhe kur flet për kriminelët e partive të tjera që me atë krim e dobësuan shtetin dhe e pamundësuan luftën efektive për KiM, a duhet kujtuar se ai vetë ishte dora e djathtë e një njeriu që u dënua për krime kundër njerëzimit. (a ka një krim më të madh prej tij?), dhe ai vetë nuk ka asnjë bazë morale të akuzojë dikë për keqpërdorim të funksionit shtetëror për të përfituar përfitime materiale, sepse ai është një profiter i banesave të luftës që duhet të paguajë 97,000 DM ekstra. tatimi mbi fitimin në buxhet për shkak të hapësirës së tepërt të banimit.
Është e pabesueshme që dikush insiston në një politikë të përgjegjshme ndaj Republikës së Kosovës, dhe ai vetë ka qenë jashtëzakonisht i papërgjegjshëm me dekada, ashtu siç është edhe më e pabesueshme që dikush të mbajë një leksion për ndershmërinë, dhe ai vetë ka qenë i pandershëm si ndaj shtetit ashtu edhe ndaj shtetit dhe ndaj shtetit. popullit.
Gjithkush ka të drejtë të ndryshojë, veçanërisht nëse ai ndryshim është për mirë. Por ky ndryshim përjetohet vetëm nëpërmjet katarsisit.
Nuk ka katarsis të domosdoshëm pa u përballur me keqbërjet e kryera, pa hequr dorë nga devijimi, pa i shtrirë dorën atyre që të presin në një rrugë të re e të saktë. Presidenti nuk ka guxim ta kalojë atë pastrim shpirtëror-politik.
Si një i dobët mendor, ai nuk është i aftë të pranojë fajin e tij, por e relativizon atë faj duke fajësuar të gjithë të tjerët dhe duke e relativizuar, në mënyrë indirekte e mohon.
Duke e mohuar dhe duke e heshtur atë faj pa asnjë gjurmë turpi, ai merr pozicionin e mesias, një i porsalindur i konceptuar në mënyrë të papërlyer politikisht që do të marrë përsipër mëkatet e të tjerëve dhe do të sakrifikohet për një qëllim më të lartë.
Ajo rrugë është devijimi i ri i Vuçiqit. Nuk është një mënyrë shërimi, por për të maskuar një sëmundje shumë më të madhe se ajo e viteve nëntëdhjetë.
Më pas një pjesë e Serbisë u prek nga gangrena për shkak të pakujdesisë dhe pakujdesisë, e cila çoi në amputim pa anestezi. Toksinat nacionaliste tani po rrjedhin nëpër gjakun e Serbisë, gjë që përfundimisht mund të çojë në tronditje septike.
Infektimi përhapet nëpër të gjitha institucionet – kishën, akademinë, ushtrinë, sistemin arsimor dhe maskohet nga një politikë e jashtme gjoja paqësore. Serbët po distancohen nga Evropa, në vend që të përpiqen drejt procesit më të madh të paqes në histori. Serbët armatosen sistematikisht dhe sistematikisht me urrejtje, kur nuk mund të përdorin armë zjarri. Serbët po përgatiten për hakmarrje, në vend të pajtimit.
Në vend që të kërkojë partnerë, aleatë dhe miq në një rrugë “të re”, Vuçiç dëshmon për të njëtën herë se ai u largua nga Shesheli, por se Sheshel nuk e la kurrë. Pozicioni radikal ndaj disidentëve, keqpërdorimi mediatik i kundërshtarëve, mosgatishmëria për kompromis për çështjet më të rëndësishme – e gjithë kjo e bën Serbinë të rrezikuar për rikthimin e sëmundjes bazë, këtë herë me pasoja fatale.
Nëse në operacionin e parë ishte në unazën e dytë të fajtorëve, sot ai dhe vetëm ai është fajtor sepse Serbia post-kosovare është konfuze, agresive dhe e përçarë.
Kosova ka qenë prej kohësh më shumë se një fjalë për serbët, edhe nëse është më e shtrenjta. Ajo bëhet një zhgënjim i pakapërcyeshëm që mund ta çojë atë nga dëshpërimi në zhdukje.
Aleksandar Dikiq – autori është mjek dhe autor televiziv/ DAanas
