Sportistë të shumtë me origjinë kroate arritën famë botërore duke performuar nën një flamur ‘të huaj’. Prandaj, Kroacia është vendi i të parëve të tyre, por ata kanë lindur në një vend tjetër dhe kanë mbrojtur ngjyrat e “dikujt tjetër”. Stipe Miocic, Andrew Bogut dhe George Chuvalo janë vetëm disa prej tyre.
Boksieri i famshëm George Chuvalo lindi më 12 shtator 1937 në Toronto si Jure Čuvalo. Ajo i ka rrënjët në Ljubuški, ku në vitin 2011 u zbulua një statujë e tij, në hapjen e së cilës mori pjesë edhe vetë Chuvalo: “Një pjesë e zemrës sime dhe një pjesë e shpirtit tim do të jenë përgjithmonë këtu, në Ljubuški, vendlindja ime, të cilën unë. mendo shumë shpesh dhe që nga sot do ta mendoj edhe më shpesh”, tha ai atëherë. Ai ishte fëmijë i emigrantëve Stipan dhe Katica , dhe boksi u bë shumë shpejt dashuria e tij.
Nuk duhet të jetë çudi sepse Chuvalo dukej sikur ishte i lindur për unazën me fizionominë e tij. 183 cm i gjatë me një hapje krahu 180 cm, ai ka shfaqur tashmë dominimin që në moshë të vogël. Ai bëri 16 luftime si amator dhe 16 fitore dhe u bë kampion i shumëfishtë i Kanadasë dhe në skenën profesionale u fut si një stuhi. Në një natë ai pati 4 nokaut në një turne të zhvilluar nga ish-kampioni i botës dhe kështu tërhoqi vëmendjen Chuvalo.
Ai luftoi kundër më të mëdhenjve
Chuvalo-s iu desh të jepte e të merrte shumë rrahje për të arritur në betejën për titullin e botës. Kjo luftë u zhvillua në luftën e tij të 45-të në karrierë, kur ai u mund nga Terrell para publikut vendas pas 15 raundeve me vendim të gjyqtarëve. Pastaj pasoi e para nga gjithsej dy luftime kundër të madhit Muhamed Ali.
Ai pati dy luftime kundër Aliut. Të dyja u fituan nga i madhi Ali, por pas ndeshjes, boksieri më i madh i të gjitha kohërave tha: “Ai ishte boksieri më i ashpër që kam luftuar ndonjëherë. Ai po bënte goditjet e mia më të mira.” Gjyqtarët ishin ende në favor të Aliut, dhe pas përleshjes, Chuvalo tha në mënyrë simbolike se çfarë mendonte për vendimin e tyre: “Pas ndeshjes në të cilën ai fitoi, ai u gjakos dhe përfundoi në spital, dhe unë shkova në kërcim me gruaja. Tani, kush është fituesi këtu?” I madhi Rocky Marciano tha për Chuvalo se nëse lufta do të zgjaste 45 raunde, ai do të ishte më i miri i të gjitha kohërave.
Chuvalo luftoi me Fraizer dhe Foreman , por ai nuk arriti të festonte edhe pse ishte i barabartë me të gjithë ata. Ai nuk u bë kurrë kampion bote, por edhe pa atë titull u bë boksieri më i mirë kanadez i të gjitha kohërave dhe kampion kanadez për 21 vjet rresht. Pas daljes në pension, ferri i plotë fillon në jetën e tij private.
Një tragjedi jetësore
Tre nga djemtë e tij ishin të varur nga heroina dhe dy vdiqën nga mbidoza, ndërsa i treti u vetëvra. Ai vrau veten në një hotel pasi mori heroinë me mesazhin se e bëri atë për t’u bashkuar me vëllezërit e tij në parajsë. Dhimbja e tij nuk ndalet me kaq. Pas gjithë kësaj, gruaja e tij nuk mundi më dhe kreu vetëvrasje.
“Është e vështirë, nuk është e lehtë. Jam mësuar kaq shumë me tragjedinë, është një situatë shumë e çuditshme, e ndjej këtë çmenduri rreth meje, sikur kam nevojë për të, sikur nuk mund të jetoj pa tragjedi. Unë jam goditur kaq shumë herë, goditur rëndë. I nokautuar”, tha ai një herë për Večernji. Sikur të mos i mjaftonin tragjeditë, jeta e goditi edhe një herë. Mbesa e tij vdiq nga kanceri në moshën 26-vjeçare.
Ai tha për mediat amerikane: “Kam foto të familjes sime në shtëpinë në Caledon. Unë pikëlloj çdo mëngjes. Unë nuk jam prej guri. Kështu që unë qaj, sepse më bën të ndihem më mirë”. Chuvalo është një boksier që nuk është goditur nga asnjë kundërshtar aq fort sa e ka goditur jeta. Pavarësisht gjithçkaje, ai qëndroi i drejtë dhe sot tregon historinë e tij në të gjithë Kanadanë dhe përpiqet të paralajmërojë fëmijët për rreziqet e drogës. Ai u fut në Sallën e Famës Botërore të Boksit dhe iu dha Urdhri i Meritës në Sportin Kanadez nga Kanadaja. Mbretëresha Elizabeta II. ajo e nderoi për kontributin e tij në luftën kundër drogës, iu dorëzua çelësat e qytetit të Torontos.
“Ende i pikëlloj, por copë-copë. Nuk mund t’i gëlltisë të gjitha menjëherë. Unë qaj çdo ditë. Ndjenjat janë aq të forta, aq të mëdha sa nuk mund ta besoj atë që po më ndodh. Është si një valë baticash, shumë për të duruar. Zgjohem çdo mëngjes dhe nuk mund ta besoj atë që ndodhi. Nuk e di si mund t’i duroj të gjitha dhe çfarë do të ndodhë nesër. Është shumë e vështirë të durosh kaq shumë dhimbje. Kur u tregoj historinë time fëmijëve në shkolla, ata qajnë. Më afrohen dhe më përqafojnë”, tha sot 87-vjeçari George për tragjedinë e familjes së tij.
