Që nga rënia e Bashar al-Assad, blogerët ushtarakë nacionalistë rusë janë kthyer kundër Kremlinit. “Dhjetë vjet nga prania jonë”, kanali Telegram “Two Majors” mërziti më shumë se një milion abonentë të tij, “ushtarët e vdekur rusë, miliarda rubla të shpenzuara dhe mijëra tonë municione, duhet të kompensohen disi”.
Disa nuk u shmangën nga kritikat ndaj Vladimir Putinit. “Aventura në Siri, e iniciuar nga vetë Putini, duket se po i vjen fundi”. Dhe përfundon në mënyrë të turpshme, si të gjitha sipërmarrjet e tjera ‘gjeopolitike’ të strategëve të Kremlinit”, thekson Peter Pomerantsev, autor i librit “Si të fitohet Lufta e Informacionit: Propagandisti që e mposhti Hitlerin”, në një analizë për The Guardian .
Këto nuk ishin incidente të izoluara. Filter Labs, një kompani analitike e të dhënave me të cilën punoj, vuri në dukje se ndjenjat e mediave sociale për Sirinë ranë me rënien e regjimit të Asadit.
Kjo ishte në kontrast të plotë me pretendimin marrëzi të Putinit në konferencën e tij vjetore për shtyp javën e kaluar se Rusia nuk kishte pësuar disfatë në Siri.
“Mund të bëni bllof për një kohë në arenën ndërkombëtare – por kini kujdes që të mos bini në mashtrimet tuaja”, shkruhet në artikullin e gazetës Kommersant, shkruar nga një kolonel në pension i afërt me ushtrinë më të lartë.
Më pas ai përdori Sirinë si shembull se si “në botën e sotme, fitorja është e mundur vetëm në një luftë të shpejtë dhe të shpejtë.
Nëse fitoni efektivisht brenda ditëve dhe javëve, por nuk mund ta konsolidoni shpejt suksesin tuaj ushtarakisht dhe politikisht, do të përfundoni duke humbur çdo gjë që bëni.”
Rënia e Asadit nuk është vetëm një goditje për interesat e Rusisë në Lindjen e Mesme, por edhe për thelbin e pushtetit të Putinit, i cili ka qenë gjithmonë për menaxhimin e perceptimeve.
Mjeku i tij i hershëm, Gleb Pavlovsky, më shpjegoi një herë sesi liderët rusë mësuan të dominonin televizionin për të krijuar një përshtypje madhështie kur Kremlini ishte i dobët brenda vendit në fund të viteve 1990 dhe në fillim të viteve 2000.
Kremlini nuk mund të kontrollonte vërtet guvernatorët rajonalë në atë kohë, por mund të jepte përshtypjen se presidenti sundonte gjithçka duke qenë i gjithëpranishëm në media.
Që atëherë, Putini ka zbatuar menaxhimin e perceptimit në skenën ndërkombëtare, duke u përpjekur të tregojë historinë se ai po udhëheq një brez të ri regjimesh autoritare të destinuara për të trashëguar vendin.
Por ajo foto papritmas duket e tronditur. Tani është koha për të ushtruar më shumë presion përpara se ai të mund të rregullojë gjërat dhe të projektojë sërish filmin e tij superfuqi.
Le të fillojmë nga Gjeorgjia, ku protestuesit u ngritën me guxim kundër vendimit të qeverisë pro-ruse për t’i dhënë fund integrimit në BE.
Bëhet fjalë për gëlltitjen e Gjeorgjisë në sferën neo-koloniale të Moskës. Dominimi më i madh rus i lejon Moskës të kontrollojë tubacionet e tranzitit të gazit në Evropë dhe të manipulojë aksesin në Azinë Qendrore.
Javën e kaluar, qeveria e Mbretërisë së Bashkuar ia doli mbanë duke goditur pesë zyrtarë me ngrirje të pasurive dhe ndalime udhëtimi.
Udhëheqja pro-ruse duhet të duket e pambrojtur në mënyrë që ata që janë poshtë tyre të braktisin anijen në numër të mjaftueshëm.
Kremlini dështoi në përpjekjen e tij për të përdorur korrupsionin dhe propagandën për të prishur rrugën e Moldavisë drejt BE-së në referendumin e fundit. Dhe gjeorgjianët meritojnë të mbështeten aspiratat e tyre evropiane.
Ndërkohë, në det të hapur, Evropa më në fund ka ndërmarrë veprime kundër flotës së fshehtë ruse që transporton naftë në mbarë botën dhe e shet atë me çmime mbi kufirin e vendosur nga G7.
Anijet tani do të ndalen dhe do të hipin nëse nuk sigurohen siç duhet. Eddie Fishman i Universitetit të Kolumbisë argumenton se tani është koha për të gjymtuar të ardhurat kryesore të naftës së Kremlinit duke vendosur sanksione dytësore ndaj subjekteve që blejnë naftë mbi kosto.
Kjo do të trembë tregtarët indianë dhe emiratas që vazhdojnë të bëjnë biznes me Rusinë dhe, nga ana tjetër, do të shtojë stresin në ekonominë ruse, ku drejtuesit e biznesit tashmë ankohen se sistemi është i paqëndrueshëm.
Pavarësisht pretendimeve të Kremlinit se gjithçka ka të bëjë me ekonominë, rusët nuk po e blejnë atë, duke u ankuar në internet se inflacioni po i bën pagat e tyre të pavlefshme.
Dhe megjithëse Kremlini pretendon se Rusia dhe Kina janë një aleancë e krijuar në parajsë ekonomike, realiteti është ndryshe.
Në vend të kësaj, ata shqetësohen se kinezët po u ofrojnë atyre mënyra “thellësisht të dyshimta” për të lëvizur para – por ata nuk kanë zgjidhje tjetër veçse të luajnë së bashku.
Kremlini do të jetë më se i vetëdijshëm për këto ankesa në shoqëri, nga blogerët ushtarakë te njerëzit e biznesit.
Nuk ka shenja të kryengritjeve demokratike. Putini nuk ka frikë nga zgjedhjet. Por e shqetëson kur njerëzit nuk bëjnë siç urdhëron ai.
Presidenti rus shpesh është i pabindur kur sheh se nuk mund të kontrollojë perceptimet dhe sjelljet – prandaj braktisi përpjekjet e mobilizimit pasi përpjekjet e fundit çuan në largimin e një milion të rinjsh rusë nga vendi.
Ndërsa Perëndimi rrit pikat e tij të presionit ndaj Rusisë, qëllimi nuk është ndonjë ndryshim magjik i regjimit.
Çështja është se lidershipi ndihet aq i pasigurt saqë ata vënë në dyshim se me çfarë mund të shpëtojnë. Që kjo të ndodhë, presioni ndaj Putinit duhet të vijë i fortë dhe i shpejtë, me një goditje pas tjetrës në një sekuencë të papritur, duke ekspozuar histori të ndikimit ndërkombëtar që ai ka ushtruar.
Ukraina po ndërmerr veprime të drejtpërdrejta: sulme me dronë në vendet e prodhimit ushtarak më thellë në Rusi dhe vrasjen spektakolare të një gjenerali rus në zemër të Moskës.
Qasja e gabuar e Joe Biden ka qenë gjithmonë të priste krizën ruse dhe më pas ta linte Putinin të rimëkëmbet dhe të rigrupohet.
A mund të provonte Donald Trump diçka më dinamike? Apo do t’i besojnë më shumë zhurmës së Putinit se Bidenit?
Paradoksi do të ishte atëherë se SHBA-të besuan në mitin e Putinit për papërshkueshmërinë e shumë rusëve. “Menaxhimi i perceptimit” më i rëndësishëm në të cilin mbështetet Vladimir Putin është ai i drejtuar nga vetë Shtëpia e Bardhë.
