Si e shitën interesin e shtetit ata që u betuan ta mbronin atë
Shkruan: Halil GECI
Koha është për llogaridhënie. Tradhtia nuk duhet të fshihet pas fjalëve të mëdha, e as pas flamurit. Kush e minon sovranitetin, nuk mund të quhet mbrojtës i shtetit.
Nga fillimi i dialogut Kosovë–Serbi, qytetarët e Kosovës janë ushqyer me fjalë të mëdha si “normalizim”, “marrëveshje historike” dhe “hapje drejt së ardhmes”. Por ajo që është vërtetë historike në këtë proces është niveli i tradhtisë politike që iu bë këtij vendi në emër të paqes dhe integrimit evropian.
Në vitin 2013, përmes marrëveshjes së Brukselit, dhe më pas në vitin 2015 me marrëveshjen e nënshkruar nga Isa Mustafa, u hap rruga për krijimin e një “Zajednice” — një strukturë e vetëquajtur Asociacion i Komunave me Shumicë Serbe, që praktikisht paraqet një entitet të ngjashëm me “Republika Srpska” në Bosnjë. Dhe këtë model nuk e imponoi Serbia me tankse, por ia dhuruan vetë udhëheqësit tanë — të njëjtët që dikur betoheshin për të mbrojtur çdo pëllëmbë të Kosovës.
Kjo marrëveshje nuk është thjesht një shkelje teknike. Ajo i jep Serbisë mundësinë për të pasur ndikim të drejtpërdrejtë në politikat lokale dhe madje edhe kombëtare të Kosovës. Është një autonomi funksionale për një pjesë të territorit që rrezikon ta sabotojë shtetin nga brenda — ngjashëm siç po ndodh në Bosnjë që prej dekadash. Dhe pikërisht kjo ishte arsyeja pse Gjykata Kushtetuese e Kosovës e vlerësoi marrëveshjen si jokushtetuese.
Por këto paralajmërime u injoruan. Marrëveshjet ndërkombëtare, të cilat duhej të ishin në shërbim të shtetit, u kthyen në instrumente për ta copëtuar atë. Nuk ka vija të qarta ndalese në këtë proces, dhe kjo lejon që zbatimi i marrëveshjes të vazhdojë pa përgjegjësi dhe pa transparencë.
E trishta është se në fund, askush nuk mban përgjegjësi. Fajin ia hedhin njëri-tjetrit, ndërsa qytetarët e këtij vendi mbesin peng i një strukture që i shërben më shumë interesave të Serbisë sesa të Kosovës.
