Perëndimi nuk duhet të mashtrohet nga asnjë “gjest i vullnetit të mirë” që vjen nga Moska. Ata janë llogaritur gjithmonë të ndikojnë në hapësirën e informacionit në favor të Rusisë.
“Armëpushimi i Pashkëve” i Putinit ishte një tjetër mashtrim i qëllimshëm në arsenalin e propagandës dhe luftës së armatosur që Rusia ka zhvilluar kundër Ukrainës. As sinqeriteti, as paqja nuk ishte qëllimi dhe përmbajtja e këtij njoftimi – ishte maskë për vazhdimin e terrorit. Ndërsa presidenti rus po shpallte një gjest “njerëzimi” dhe “respekti për vlerat shpirtërore” në Pashkë të këtij viti, sulmet më të këqija të vitit 2025 po ndodhnin në qytetet e Ukrainës në të njëjtën kohë. Në vetëm 30 orë, pati më shumë se 2000 shkelje të “armëpushimit”. Kjo shifër, e cila është konfirmuar nga Ministria e Mbrojtjes e Ukrainës dhe vëzhguesit e pavarur, hedh poshtë qartë çdo iluzion për gatishmërinë e regjimit rus për të bërë çdo lloj paqeje.
Ajo që ndodhi nuk ishte një incident. Është një strategji. Kjo përpjekje për de-përshkallëzimin e rremë është pjesë e një matrice më të gjerë të operacioneve hibride ruse që përdorin fenë, median dhe vakumin ndërkombëtar për të krijuar imazhin e një Putini të arsyeshëm, “negociator”. Dhe këtu arrijmë në thelbin e problemit: regjimi rus nuk po bën më vetëm një luftë kundër Ukrainës, por kundër së vërtetës dhe sensit të përbashkët. Kremlini nuk po kërkon paqe. Kërkon kapitullim.
Logjika e Putinit nuk ndryshon: ai përdor të shenjtën për të shkatërruar të shenjtën. Gjatë “armëpushimit të Pashkëve”, infrastruktura energjetike në Ukrainë u sulmua. Forcat e mbrojtjes ajrore ukrainase kapën mbi 60 dronë iranianë “Shahed-136”, ndërsa dhjetëra raketa të lëshuara nga bombarduesit Tu-95 goditën objektet civile. Ndërsa miliona besimtarë ndezën qirinj, Putin qëlloi në nënstacione.
Ky nuk është një “gjest vullneti i mirë”. Është cinizmi i kompleksit ushtarako-informativ i kthyer në taktikë. Është një përpjekje për të qetësuar komunitetin ndërkombëtar me një narrativë rreth gatishmërisë së pretenduar të Rusisë për t’u përfshirë në dialog, ndërkohë që po kryhet ofensiva më intensive që nga fillimi i vitit 2024.
Bota e ka parë këtë taktikë më parë. Çdo herë, bota ka reaguar në të njëjtën mënyrë: ngadalë, vakët dhe në mbrojtje. Ky nuk është më naivitet – kjo është bashkëfajësi.
Udhëheqësit perëndimorë vazhdojnë të llogaritin pavarësisht një sërë paralajmërimesh dhe provash të dukshme. Ekonomia e Ukrainës është nën presion ekstrem. Banka Qendrore e Ukrainës raportoi se humbjet për shkak të dëmtimit të kapaciteteve të energjisë dhe transportit arritën në më shumë se 1.2 miliardë dollarë në prill. UNHCR-ja thekson se numri i personave të zhvendosur brenda vendit është rritur me mbi 210,000 vetëm këtë pranverë.
Këto nuk janë numra. Këta janë njerëz. Ata kanë fytyra, biografi dhe të ardhme të humbura. Dhe bota është ende duke “vlerësuar opsionet”.
Dhe ndërsa Putin luan paqebërësin, Amerika ka një president që nuk e shkatërron këtë imazh, por përkundrazi i jep legjitimitet. Donald Trump, i cili nuk ka treguar as kuptimin më të vogël strategjik të natyrës së agresionit rus që nga fillimi i mandatit të tij të dytë, është bërë një faktor kyç në dobësimin e reagimit kolektiv të Perëndimit.
Deklaratat e tij se ai mund t’i japë fund luftës në 24 orë nuk janë më ekscentricitet, por një mesazh i koduar qartë: Kievi duhet të përgatitet për presion dhe Moska duhet të vazhdojë me të. Kur presidenti amerikan shmang ta quajë Rusinë agresore dhe vë në pikëpyetje ndihmën për Ukrainën, ai nuk qëndron mënjanë – ai po qëndron në anën e gabuar të historisë.Një raport i Këshillit të Sigurisë Kombëtare të SHBA-së zbulon se më shumë se 2.4 miliardë dollarë ndihmë për Ukrainën janë pezulluar në procedurat administrative – pa shpjegime. Pentagoni paralajmëron hapur se vonesat në dërgimin e municioneve të artilerisë dhe pajisjeve të mbrojtjes ajrore po rrezikojnë linjat e frontit. Ky nuk është më pasivitet. Ky është dëm i drejtpërdrejtë.
Evropa, nga ana tjetër, vepron sikur ka kohë të pakufizuar. Në Gjermani, debati për sistemin raketor Taurus po kthehet në një telenovelë politike. Në Francë, presidenti Macron duket se po mban një ditar kundërshtimesh ndaj mirënjohjes ukrainase. Në Itali, vëmendja po zhvendoset në mosmarrëveshjet e brendshme ndërsa fronti në Ukrainë është nën presion.
Në një konfuzion të tillë, linjat e vetme të qëndrueshme të mbrojtjes së Ukrainës mbeten vendet baltike, Polonia dhe vendet nordike. Vendosmëria e tyre nuk është rezultat i retorikës, por i përvojës. Ata e dinë se Ukraina po lufton sot për paqen e tyre nesër. Fatkeqësisht, pjesa tjetër e Evropës nuk është ende e vetëdijshme për këtë.
Putini, megjithatë, po mbështet në diçka tjetër – se bota do të lodhet. Se numrat do të bëhen të mërzitshëm. Se bombat do të humbasin forcën e tyre morale.
Dhe realiteti është brutal: ofensiva ruse në lindje po merr vrull. Komandantët ukrainas në terren pranojnë hapur se hendeku midis ndihmës së premtuar dhe ndihmës së ofruar po bëhet kritik. Dhe kur ndihma vonohet, njerëzit vdesin.
Putini e di se aleati i tij më i rëndësishëm nuk është më brutaliteti, por inercia. Burokraci e ngadaltë. Vullneti politik i ndarë. Obsesioni me sondazhet dhe zgjedhjet, sesa me të vërtetën dhe veprimet.
Kjo është arsyeja pse ne duhet të flasim qartë: Rusia nuk është e gatshme të negociojë. Qëllimi i tij është kapitullimi. Dhe Donald Trump po punon për të, me vetëdije ose pa vetëdije.
Pashkët duhet të ishin një moment shprese. Në vend të kësaj, ishte një ditë bombë. Bota mendon nëse do të dërgojë një sistem tjetër Patriot, ndërsa Ukraina përpiqet të mbijetojë pa dritë, pa ujë, pa pauzë.
Kjo nuk është një dobësi e Perëndimit. Është një zgjedhje. Dhe kjo zgjedhje ka pasoja.
Nëse Perëndimi nuk dëshiron të humbasë Ukrainën dhe fytyrën e tij, duhet të ndalet me mitet për “sinjalet e vullnetit të mirë” nga Moska. Duhet thënë, mjaft! Dhe tregojeni atë me municion, sisteme luftarake dhe guxim politik. Jo nesër. Sot!
Sepse çdo ditë pritjeje është një tjetër qytet i vdekur. Një tjetër brez i humbur. Një tjetër Pashkë nën bomba.
Ukraina nuk kërkon asgjë më shumë se të drejtën për të ekzistuar. Ne kemi zgjedhjen ta mbrojmë këtë të drejtë ose t’ua lëmë kriminelëve.
Armëpushimi i Putinit është një gënjeshtër. Politika e Trump është një turp. Dhe përgjigja e Perëndimit – tani për tani – është rrezikshmërisht afër tradhtisë së së vërtetës.
Dhe kjo është e vetmja ndarje që mbetet: e vërteta apo kapitullimi. Ukraina ka bërë zgjedhjen e saj. A do të bëjë bota të njëjtën gjë?
Dr. Orhan Dragaš është ekspert serb për sigurinë dhe marrëdhëniet ndërkombëtare. Ai është themelues dhe drejtor i Institutit Ndërkombëtar të Sigurisë, me seli në Beograd
