Derisa Evropa heshti, foli Aleksandar Vuçiq. Por jo në Bruksel, Berlin apo Paris – por në Moskë, në Ditën e Fitores, krah për krah me Vladimir Putinin, ose për të qenë më të saktë – shumë larg Putinit.
Vizita e Aleksandar Vuçiç në Moskë më 9 maj 2025 nuk ishte as triumf i një burrështetasi dhe as një gjest diplomatik neutraliteti. Ishte një shfaqje izolimi dhe poshtërimi, si nga Perëndimi ashtu edhe nga Rusia.
Ndryshe nga udhëheqësit e Kinës, Bjellorusisë dhe regjimeve të tjera që janë vërtet pjesë e sferës gjeopolitike të Putinit, Vuçiç është i vetmi “burrë shteti” që u prit jo nga presidenti, por nga zëvendësministri i jashtëm i Rusisë – që në protokollin diplomatik do të thotë injorim, jo mirëseardhje, shkruan SB.
Pavarësisht kësaj, Vuçiç shkoi në Moskë në kundërshtim me mesazhet e qarta nga Bashkimi Evropian se një vizitë e tillë në këtë kohë përfaqëson një sfidë të hapur të solidaritetit evropian me Ukrainën, tha për “Slobodna Bosna” Boban Bogdanović , një disident politik dhe analist.
-Në Sheshin e Kuq, pozicioni i Vuçiçit ishte jashtëzakonisht simbolik: rreshti i fundit i protokollit, larg vëmendjes dhe larg presidentit rus dhe mysafirëve të tjerë të rangut të lartë. Nuk kishte kamera, as buzëqeshje, as mesazhe miqësie. Vetëm tolerancë ndaj të ftohtit, vazhdon Bogdanović.
Takimi me Putinin: nga pritja në qortim politik
-Vetëm pas përfundimit të ceremonisë zyrtare, u organizua një takim i mbyllur midis Vladimir Putin dhe Aleksandar Vuçiç. Në vend të buzëqeshjeve të zakonshme dhe shtrëngimeve duarsh me mirësjellje protokollare, pasoi një pyetje e drejtpërdrejtë që e bëri përpjekjen ekuilibruese të Vuçiçit të pakuptimtë: “Pse e bleve Rafale-n?”
Vuçiç u habit. Ai u përpoq të shpjegonte se blerja e avionëve luftarakë francezë ishte vetëm një vendim teknik, pa asnjë kuptim politik. Megjithatë, Putini u kundërpërgjigj edhe më drejtpërdrejt: “Kujt i kërkuat të blinte Rafale-n?” – duke aluduar qartë në faktin se Vuçiç nuk është më një aleat i besueshëm i Moskës.
Justifikimi i Vuçiçit se blerja “nuk do të zbatohet për të gjithë paketën” (radarët, armët, integrimi në sistemet e NATO-s) nuk e lehtësoi shqetësimin. Përkundrazi, Vuçiç mori një qortim serioz nga presidenti rus, gjë që konfirmon më tej pozicionin e tij gjithnjë e më të pasigurt midis Lindjes dhe Perëndimit, zbulon Bogdanović.
Çekiç dhe kudhra: fundi i bërjes së mblesërisë
Ajo që publiku i gjerë nuk e di është se Vuçiç, paralelisht me këtë vizitë, ka nisur vetë përgatitjet për afrimin e Serbisë me NATO-n – diçka që unë personalisht dhe politikisht e mbështes. Megjithatë, për shkak të këtij veprimi të njëanshëm dhe përputhjes së pasinqertë midis Lindjes dhe Perëndimit, Vuçiç përjetoi një “dush të ftohtë” diplomatik në Moskë.
Sipas informacioneve të disponueshme nga takimi, Vuçiçit iu tha qartë se duhet të ndalojë të gjitha komunikimet dhe sinjalet e mëtejshme institucionale që e çojnë Serbinë drejt anëtarësimit në NATO. Dhe kjo nuk iu tha diplomatikisht, por drejtpërdrejt – ashtu siç do të flitej me lojtarë të shpenzuar politikisht, të cilët nuk i nevojiten më askujt.
Aleksandar Vuçiq sot nuk është lojtar gjeopolitik. Ai është bërë një figurë e zënë midis një guri dhe një tjetri: nën presionin e integrimeve në NATO që nuk i kupton dhe nën kërcënimin e Kremlinit, i cili nuk e sheh më si njeriun e vet.
Njohja pret nga Perëndimi dhe lamtumira nga Lindja. Në vend të kësaj, ai u përqesh nga të dyja palët.
Serbia është në një udhëkryq, por busulla e Vuçiçit është e prishur. Ndërsa rajoni kërkon paqe, siguri dhe anëtarësim në strukturat euroatlantike, presidenti serb vazhdon të luajë lojën e një njeriu me dy fytyra – dhe të dy humbasin.
Prandaj, është koha e duhur që një qeveri moderne, e orientuar drejt Evropës, të formohet në zgjedhje të parakohshme parlamentare – një qeveri që do ta udhëheqë qartë dhe me guxim Serbinë drejt anëtarësimit në Bashkimin Evropian dhe NATO.
Sepse ndalimi i çmendurisë së Vuçiçit nuk është vetëm një qëllim politik – është një parakusht për sigurinë, stabilitetin dhe dinjitetin e çdo qytetari të këtij vendi, tha Bogdanović.
