Udhëheqësi rus Vladimir Putin duket se është gjithnjë e më i bllokuar.
Trupat e rraskapitura të Putinit po përpiqen të bëjnë përparim të ndjeshëm në Ukrainë, dhe vija e frontit mezi është zhvendosur në dy vjet, shkruan Politico në një analizë.
Ekonomia e saj po dërgon sinjale të përziera — inflacioni po ngadalëson rritjen dhe tregues të tjerë tregojnë probleme serioze.
Putini nuk do ta braktisë kurrë ambicien e tij për të pushtuar Ukrainën – dhe bindja e tij për ta bërë këtë nuk duhet të jetë qëllimi i atyre që mbështesin Ukrainën. Përkundrazi, qëllimi duhet të jetë parandalimi i tij nga realizimi i kësaj ambicie. Thënë thjesht: nuk mund ta detyrosh Putinin të tërhiqet nga Ukraina vetë – duhet ta bësh Ukrainën të paarritshme për të.
Donald Trump dhe disa nga ndihmësit e tij më të ngushtë nuk duket se e kuptojnë këtë për Putinin. Ata po dërgojnë mesazhe kontradiktore në lidhje me qëndrimin e tyre ndaj udhëheqësit rus – me Trumpin që duket se mendon se marrëveshjet ekonomike dhe postimet në Truth Social mund ta bindin atë.
“Kjo është arsyeja pse ka misione të tilla, si rrëzimi i bombarduesve strategjikë rusë në Ukrainë. Dhemb. Është e kushtueshme”, thotë Andrea Kendall-Taylor, një ish-zyrtare e inteligjencës amerikane. “Pyetja është: A mund t’i vëmë një çmim aq të lartë sa të përfundojë duke thënë: ‘Nuk mund ta bëj këtë përgjithmonë?'”
Nuk jam i pari që arrij në përfundimin se Putini nuk do të heqë dorë kurrë nga bindja e tij se Ukraina i përket Rusisë. Shkrimet e tij e bëjnë të qartë se ai beson se Kievi duhet të jetë nën Moskën nëse Rusia do të bëhet një fuqi globale.
Deklaratat dhe lëvizjet e fundit nga Presidenti Donald Trump dhe administrata e tij zbulojnë një mospërputhje serioze midis retorikës së tyre dhe realitetit kompleks kur bëhet fjalë për ambiciet afatgjata të Vladimir Putinit në Ukrainë.
Një zyrtar i Shtëpisë së Bardhë tha se Trump “gjithmonë ka qenë i ashpër me Putinin”, por kjo nuk përputhet me veprimet e tij të kaluara apo qëndrimin e tij aktual.
Pretendimi i Trump se mund ta përfundonte luftën brenda 24 orësh – edhe nëse tani pretendon se ishte një shaka – tregon një keqkuptim të thellë të angazhimit ideologjik të Putinit për ta rikthyer Ukrainën nën kontrollin rus.
Putini e sheh Ukrainën jo vetëm si një vend fqinj, por si një pjesë kyçe të identitetit dhe vizionit perandorak të Rusisë – një ambicie që është thellësisht e rrënjosur dhe nuk mund të ndryshohet me sharm, negociata apo oferta të paqarta ekonomike.
Ky keqinterpretim mund ta trimërojë Moskën, veçanërisht kur përforcohet nga deklaratat e figurave të administratës Trump, si zëvendëspresidenti JD Vance dhe sekretari i shtetit Marco Rubio, të cilët kanë minimizuar publikisht shqetësimet e Ukrainës dhe kanë shprehur dyshime rreth angazhimit të Amerikës për zgjidhjen e konfliktit.
Minimizimi i shqetësimeve të Presidentit ukrainas Volodymyr Zelensky nga Vance gjatë një takimi në Zyrën Ovale, si dhe deklarata e Rubios se SHBA-të mund të tërhiqen thjesht nga kriza, dërgojnë një sinjal të mospërputhjes strategjike.
Për një udhëheqës si Putini — i cili lulëzon kur ndjen dobësi, përçarje dhe pavendosmëri — kjo do të thotë që koha dhe presioni mund të ndikojnë në mbështetjen perëndimore.
Në thelb, mesazhe të tilla vetëm sa përforcojnë bindjen e Putinit se strategjia e tij po funksionon: lodhni aleatët e Ukrainës, prisni që ata të dorëzohen dhe pastaj impononi një zgjidhje sipas kushteve të tij.
Ajo që është e qartë nga e gjithë kjo është se një qasje e bazuar në përpjekjen për ta bindur Putinin – në vend që ta dekurajojë atë – nuk do të funksionojë. Putini nuk po kërkon një marrëveshje, ai po kërkon dominim. Siç thekson ish-oficerja e inteligjencës amerikane Andrea Kendall-Taylor, e vetmja mënyrë për ta ndaluar atë është ta bëjë luftën e tij të kushtueshme në mënyrë të paqëndrueshme – ushtarakisht, ekonomikisht dhe diplomatikisht.
Shkurt, strategjia e SHBA-së nuk duhet të synojë ndryshimin e mendjes së Putinit, por kufizimin e aftësisë së tij për të zbatuar ambiciet e tij. Çdo gjë më pak rrezikon zgjatjen e luftës, minimin e sovranitetit të Ukrainës – dhe në fund të fundit, rrëzimin e besueshmërisë së SHBA-së.
“Pika kthese” aktuale e Putinit – pika në të cilën ai mund të heqë dorë nga përpjekja për të nënshtruar Ukrainën – varet jo vetëm nga presioni ushtarak ose ekonomik, por edhe nga psikologjia e tij personale dhe perceptimi i dobësisë perëndimore. Siç e tha ish-zyrtari i Departamentit të Shtetit, Eddie Fishman: “Këto gjëra janë shumë të vështira për t’u përcaktuar. Është psikologjia e një njeriu të vetëm.”
Paketa e re e sanksioneve kundër Rusisë, e cila është aktualisht në qarkullim në Kongresin e SHBA-së, përfaqëson një pikë kthese të mundshme. Ajo përmban dispozita për tarifa 500 për qind mbi eksportet e energjisë ruse për vendet që ende i blejnë ato – duke përfshirë gazin, naftën dhe uraniumin. Edhe pse pyetja është nëse ky numër do të mbetet në versionin përfundimtar të ligjit, miratimi i tij do të ishte gjithsesi një goditje serioze për ekonominë ruse.
Megjithatë, çështja kryesore nuk është vetëm nëse Trump do ta nënshkruajë projektligjin, por nëse ai do t’i zbatojë të gjitha masat e tij. Nëse ai e nënshkruan ligjin, por më pas vonon, zbut ose nuk i zbaton sanksionet dhe tarifat, Putini do ta shohë atë si një tërheqje tjetër dhe një shenjë se ai mund të vazhdojë të manipulojë politikën amerikane. Nëse, përveç kësaj, Trump nuk i ofron mbështetje serioze ushtarake Ukrainës, kjo do ta forconte më tej bindjen e Putinit se ai mund ta shtypë Kievin ushtarakisht.
Dhe ndërsa Putini po pranon zyrtarisht bisedimet – duke dërguar zyrtarë të nivelit të ulët pa autoritet të vërtetë – analistët besojnë se ai po e përdor këtë si një manovër taktike për të fituar kohë. Qëllimi: të përdorë prirjen e Trump për marrëveshje për të ndërmjetësuar një armëpushim të përkohshëm që do t’i lejonte atij të përgatitej për një ofensivë të re.
Në fund të fundit: Putini nuk mund ta detyrojë veten të heqë dorë nga Ukraina. Por ai mund të pengohet ta fitojë atë. Kjo do të thotë masa të qëndrueshme dhe serioze ekonomike, mbështetje të vazhdueshme ushtarake për Ukrainën dhe shmangie të sinjaleve të dobësisë ose lëkundjes. Vetëm në këtë mënyrë mund të krijohen kushtet në të cilat Putini do të gjykojë se çmimi i ambicieve të tij është shumë i lartë – jo sepse ka ndryshuar mendje, por sepse është bërë e paqëndrueshme.
