Shkruan: Rasim SMAJLAJ
Mund të largohesh nga vendlindja, por vendlindja kurrë nuk largohet nga ti. Mund të jesh në fund të botës, në një cep të largët ku nuk dëgjohet shqipja, por në gjoks të rreh zemra e shqiptarit.
Kështu ndodh kur je shqiptar me shpirt. Kur halli, varfëria apo rrethanat të detyrojnë të ikësh, por krenaria dhe rrënjët nuk të lejojnë të harrosh kush je.
Malli, puna dhe krenaria jashtë:
Ne, mërgimtarët, nuk e zgjodhëm vetë largësinë. Na e zgjodhi jeta, padrejtësia dhe shpesh harresa e shtetit.
Por kudo që kemi shkuar, kemi çuar me vete Shqipen në gjuhë, në zemër e në zakon. Kemi punuar, kemi ndërtuar, kemi sakrifikuar, por asnjëherë nuk jemi shkëputur nga toka jonë.
Në dasmë, në varrim, në gëzim apo në hall – zemra na rreh për vendin tonë.
Dhe po, edhe në fund të botës, kur na pyesin kush je, përgjigjja është një: “Jam shqiptar. Zemër shqiptari.”
Shtëpia është atje ku e ke zemrën:
Mërgimtari e ndien Kosovën edhe në erën që s’fryen atje. E sheh në sytë e fëmijëve që nuk flasin më shqip, por që i mëson t’ia duan gjakun.
Edhe kur është larg, ai bën gjithçka për ta ndërtuar vendin që nuk e harroi.
Ai nuk kërkon as lëvdata, as përmendore. Kërkon vetëm që sakrifica të mos harrohet dhe që toka prej nga iku të bëhet vend ku ia vlen të kthehesh.
Kjo thirrje – “Jam shqiptar, zemër shqiptari – në fund të botës më qoj halli” – nuk është vetëm mall. Është betim. Është kujtesë për të gjithë ata që janë në vend:
Të kujtojnë kush po mban gjallë shumë familje, shumë ekonomi, shumë shpresë.
Të kuptojnë se mërgimtari nuk është thjesht një “vizitor veror”, por është pjesë e trungut të kombit.
Dhe është koha që ky trung të bashkohet – me zemër, me vepra, me drejtësi.
