Nga Vladimir Muçaj
Në këtë vendin tonë, prej kohësh jemi mësuar që politika nuk është më thjesht një arenë idesh, por një skenë – një teatër. Dhe si çdo teatër, ka nevojë për kostume, për dritë, për grima dhe, po patjetër, edhe për syze.
Të gjithë e pamë – ose na bënë t’i shohim – syzet e reja të Kryeministrit. Shtypi i kapërceu kufijtë e analizës, kronikës apo lajmit. U hodh në territoret e modës, psikologjisë dhe simbolikës. “Syzet e Ramës” – një titull që do ta kishte zili çdo kopertinë reviste. Dhe ndërkohë, si përherë, guri kishte rënë në lumë.
Sepse ky vend, sa herë ka nevojë për debat publik serioz, gjeneron një objekt të parëndësishëm për ta zëvendësuar. Një palë syze plastike të kuqe .Një batutë. Një veshje. Një emër kafshe. Dhe pastaj? Pastaj ne të gjithë – opinionistë, analistë, qytetarë, meme-bërës, televizione, rrjete sociale – futemi në lumë me pantallona e me këpucë për të nxjerrë gurin.
E kemi parë edhe më herët këtë taktikë. Nuk është e re. E njëjta gjë ndodhi kur shpërthenin skandale reale, por në ekran dilte një lajm për flokët e ndonjë politikani, apo për mënyrën sesi u ul dikush në Kuvend. Dhe kur ngrihej pyetja për shëndetësinë, arsimin, tenderat apo drejtësinë, përgjigjja ishte një spektakël tjetër, një gur i ri në lumë, ndoshta më i ndritshëm.
Nuk është vetëm Rama që i hedh gurët. Këtë mjeshtëri e kanë pasur edhe të tjerë para tij, në forma të ndryshme. Por ai, duhet thënë, e ka përkryer si art. Jo më kot quhet “komunikator i klasit të parë”. Ka kthyer vëmendjen publike në një fushë shahu ku figurat nuk janë më ide, por aksesorë.
Por përgjegjësia nuk është vetëm e atyre që i hedhin gurët. Është edhe e atyre që vrapojnë t’i nxjerrin. E kemi humbur reflektimin kritik. E kemi zëvendësuar seriozitetin me ironi, dhe analizën me batutën. E kemi pranuar që e rëndësishmja nuk është më ajo që ndikon jetën tonë, por ajo që na bën të klikojmë, të reagojmë, të qeshim ose të zemërohemi në Facebook.
Në fundjavë, kur njeriu ka pak më shumë kohë për të menduar, ndoshta është mirë të ndalemi një çast. Të pyesim veten: Kush i hedh gurët në lumin e vëmendjes sonë? Dhe pse harxhojmë gjithë energjinë tonë për t’i nxjerrë?
Sepse ndërkohë që ne lodhemi me gurët, lumi vazhdon të rrjedhë. Dhe bashkë me të, rrjedh edhe koha jonë. Dhe e ardhmja gjithashtu…