Nga Vladimir Muçaj

Në Mbrojtje të Dinjitetit Kombëtar: Thaçi, Veseli dhe Amaneti i Lirisë…

Nga një përvojë prej më shumë se dy dekadash në gazetari ndjej sot detyrimin qytetar e profesional që të flas hapur përballë një padrejtësie që po sfidon themelet e kujtesës kombëtare të shqiptarëve kudo që ndodhen.

Protestat e 7 gushtit në Prishtinë dhe para Gjykatës Speciale në Hagë nuk ishin as spontane dhe as të zakonshme. Ato ishin një shpërthim i një ndërgjegjeje të plagosur, një thirrje për drejtësi të vërtetë dhe për dinjitetin e një populli që nuk e pranon të rishkruhet historia e vet përmes akuzash të fabrikuara. “UÇK është lavdi, jo aktakuzë” – nuk është thjesht një parullë. Është një betim, një identitet, një e vërtetë që nuk mund të fshihet as nga skenarë gjyqësorë, as nga harresa diplomatike.

Hashim Thaçi, Kadri Veseli dhe shokët e tyre nuk janë thjesht individë në një proces gjyqësor. Ata janë simbol i një lufte çlirimtare që i dha fund terrorit shtetëror serb në Kosovë. Ata udhëhoqën një popull të tërë drejt lirisë, me çmimin e jetës, gjakut dhe sakrificës. Prandaj sot, kur ata qëndrojnë në bankën e të akuzuarve, në të vërtetë aty është ulur vetë historia jonë, lufta jonë për liri, dinjiteti ynë kombëtar.

Ky gjyq është më shumë se një proces juridik. Është një pasqyrë e plakjes morale të Europës, e cila po humb dinjitetin e saj si kampione e të drejtave të njeriut dhe demokracisë. Një Europë që, në vend që të mbështesë popujt e vegjël në luftën e tyre të drejtë, po u vë prangat atyre që çliruan tokat e veta nga pushtimi dhe gjenocidi. Është ironike, por fatkeqësisht reale: Europa që dikur premtonte bashkim, sot hesht ndaj padrejtësisë.

Serbia dogji, përdhunoi, vrau dhe shfarosi me sistem të tërë fshatra dhe qytete shqiptare në Kosovë. Ishte UÇK-ja, me përkrahjen e drejtë të SHBA-së, që i dha fund këtij kapitulli të errët. Dhe tani, janë po ata çlirimtarë që përballen me aktakuza të formuluara nga agjentë e dëshmitarë të strukturave të vjetra serbe e nga shërbëtorë shqiptarë të paguar. Kjo nuk është drejtësi. Kjo është maskim i padrejtësisë.

Në Prishtinë u ngrit populli. Qindra e mijëra qytetarë marshuan për të mbrojtur të vërtetën dhe për të thirrur botërisht se nuk pranojnë falsifikimin e historisë. Po aq të shumtë ishin edhe ata që protestuan në Hagë, përballë Gjykatës Speciale. Por ajo që dhemb dhe trondit më shumë është heshtja e Tiranës zyrtare. Shqipëria, që ndan me Kosovën të njëjtin gjak, të njëjtën gjuhë dhe të njëjtin flamur, heshti. Kjo heshtje e bën të zbehtë parullën “Një komb, një qëndrim”. A thua vërtet jemi një komb kur përballë padrejtësive më të mëdha ndaj pjesës tjetër të trupit kombëtar zgjedhim të mbyllim sytë?

Kosova është sot e lirë falë Amerikës. Shqipëria është ende në hartë falë ndërhyrjeve vendimtare të SHBA-së në historinë tonë. Ne jemi dy shtete, por një komb. Dhe ky komb nuk mund të rrijë i ndarë në qëndrime kur historia e tij përbuzet. Ne nuk mund të bëjmë sikur nuk e shohim që Europa, të cilës i afrohemi me përulje e kërkesa për integrim, është po ajo që dikur deshi zhdukjen tonë. Europa që sot, në vend të përkrahë drejtësinë e vërtetë, akuzon çlirimtarët tanë për të larë ndërgjegjen e vet të papastër.

Nëse heshtim sot, nesër do të jemi bashkëfajtorë në fshirjen e kujtesës sonë historike. Ky nuk është vetëm një proces gjyqësor. Është një sfidë kombëtare. Është një thirrje për ndërgjegje. Është një test që do tregojë nëse jemi popull me dinjitet apo me harresë.

Kosova nuk ka frikë nga drejtësia. Por Kosova ka të drejtë të ketë frikë nga padrejtësia që maskohet si drejtësi. Dhe kjo duhet thënë sot, me zë të lartë, në çdo qytet e çdo skaj të botës shqiptare.

Sepse ekzistojmë si komb falë sakrificës, falë Amerikës, dhe në kurriz të shumë padrejtësive të Europës. Historia nuk fal ata që heshtin kur kombi i tyre vihet në bankën e të akuzuarve. Është koha për zë, jo për heshtje. Është koha për qëndrim.