Le të bëhemi realistë dhe të kalojmë në temë. Samiti i Alaskës nuk ka të bëjë me përfundimin e agresionit rus në Ukrainë. Rusia, agresorja, nuk ka një qëllim të tillë. Qëllimi i Putinit është të shfaqet si paqebërës dhe të hiqen sanksionet. Sado kontradiktore që mund të duket, Trump dëshiron të jetë paqebërësi si ndërmjetës. Kaq shumë paqebërës, por prapëseprapë nuk ka paqe.
Për të përdorur metaforën e çuditshme nga Zyra Ovale, ndërmjetësi nuk ka letra në këtë lojë. Mund të thuhet se ai nuk ka asgjë për të thënë, kërkuar apo pranuar. Ai nuk mund të bëjë lëshime nga ana e viktimës këtu. Pa dyshim, Ukraina mungon, kështu që formulës për paqe i mungon një komponent i domosdoshëm, pala e dëmtuar.
Ka kaq shumë çështje që janë përtej fushëveprimit të Rusisë dhe Amerikës. Ka krime lufte, urdhër-arreste, ka çështje rindërtimi. Ka asete ruse të mbajtura nga bankat perëndimore. Kur Samiti u propozua nga Putini, Trump sugjeroi pjesëmarrjen e palës ukrainase, gjë që u refuzua nga agresori, duke i bërë kështu në thelb bisedimet të pakuptimta.Amerika, sipas pranimit të vetë Trump, nuk mund të shkëmbejë territor ukrainas. Më e rëndësishmja, ekzistojnë traktate ndërkombëtare që përcaktojnë kufij, të cilët nuk mund të prishen nga pushtimet. Mesazhi që do të përcillte do të ishte absolutisht përtej të kuptuarit të një bote të civilizuar që punon drejt ligjeve ndërkombëtare dhe zbatueshmërisë së tyre. Asnjë anëtar i Kombeve të Bashkuara nuk mund ta njohë aneksimin rus të territorit ukrainas.
Megjithatë, nuk është tërësisht humbje kohe. Duke supozuar mirëbesim, Trump është aty për t’i dhënë fund vrasjeve. Trump dëshiron një armëpushim për të rritur kredencialet e tij si paqebërës. Në fund të fundit, ekziston një Çmim Nobel për Paqen që mund të fitohet.
Është thënë shumë herë se personi me ndikimin më të madh te Donald Trump do të jetë ai që do të flasë i fundit me të. Putini dhe njerëzit e tij do ta luajnë këtë rol në këtë samit.
Suksesi në Alaska nuk do të matet nga ajo që thuhet, por nga ajo që nuk thuhet. Nëse Trump largohet nga samiti para kohe ose edhe në përfundim të tij, i bindur se Putini është i lig i pastër dhe nuk ka ndërmend të ndalojë vrasjet pa dallim, Samiti do të ketë qenë një sukses për anën e mirë. Kjo mund të rezultojë në ribashkimin e Amerikës me botën e lirë demokratike. Ajo që vjen më pas është e vështirë të parashikohet. Trump mund të vendosë të ndihmojë Ukrainën, ndoshta jo në bazë të imperativit moral, por sepse në thelb ishte përbuzur nga Putini në Alaska. Ky do të ishte përfundimi më i mirë i mundshëm.
Cili do të ishte përfundimi më i keq i mundshëm? Nëse Trump bie në dashuri, siç bëri në Helsinki në vitin 2018, dhe heq sanksionet amerikane kundër Rusisë, refuzon t’i shesë Ukrainës municione amerikane edhe përmes ndërmjetësve të NATO-s dhe ndërpret shkëmbimin e inteligjencës, ekziston një konsideratë për Kullën Trump në Moskë, më shumë sesa thjesht në erë. Siç e dinë të gjithë, Trump është i ndjeshëm ndaj ndikimit të padrejtë, veçanërisht lajkave.
Kjo mund të jetë shumë problematike për Ukrainën dhe do të kërkonte një reagim global. Do ta vinte të gjithë Evropën në rrezik, duke filluar me shtetet baltike. Evropa do të duhej të forconte mbrojtjen e saj ndaj Ukrainës. Edhe amerikanët do të duhej të ngriheshin. Pavarësisht Trump dhe ndjekësve të tij të MAGA-s, si zëvendëspresidenti JD Vance, i cili e bën Trumpin të duket më pak i turpshëm, shumica e amerikanëve janë kundër agresionit rus dhe mbështesin mbrojtjen e tokës dhe popullit të Ukrainës nga ana e Ukrainës.
Edhe skenari më i keq i mundshëm, dhe është hiperbolik, nuk e shkatërron Ukrainën dhe popullin e saj. Zgjidhja për agresionin rus përfshin shumë variabla, shumë prej të cilëve janë përtej kontrollit të Amerikës dhe çdo presidenti të paqëndrueshëm. Ukrainasit kanë luftuar imperializmin rus që nga shekulli i 17-të. Ndërsa shtetësia ka qenë shpesh problematike, lufta për të ka qenë e vazhdueshme. Ukrainasit nuk do të largohen thjesht.
Përveç kësaj, ka shumë kombe që ndajnë të njëjtat vështirësi me Ukrainën. Shumë kombe indigjene brenda perandorisë ruse po lëvizin drejt vetëvendosjes. Një Rusi e mundur ekonomikisht, e bazuar në sanksione globale, madje pa mbështetjen amerikane, pa aftësinë për të paguar shtetin policor, do të rezultojë në trazira që një shtet me mangësi financiare nuk mund t’i durojë.
Ka shumë variabla në këtë ekuacion. Maja e Alaskës është thjesht një variabël e tillë dhe jo më e rëndësishmja.
Pra, qetësohuni! Ukraina nuk do të shkojë askund. Ajo do të rezistojë.
Askold S. Lozynskyj është avokat nga Nju Jorku dhe president i Fondacionit të Universitetit të Lirë Ukrainas. Ai ishte president i Komitetit të Kongresit Ukrainas të Amerikës midis viteve 1992-2000 dhe president i Kongresit Botëror Ukrainas midis viteve 1998-2008.
