Përmeti, qyteti i zonjës që çertifikon punonjësen e pastërtisë

Ilir KRASNIQI

Rrallë ndodhë që njeriu të gjejë motivim për të shkruar në rrethanat kur kemi përplot zhvillime të ngjarjeve negative në shoqërinë tonë. Por shembulli i një gruaje që sot me plot dashuri drejton një nga bashkitë jug-perëndimorë të Shqipërisë, doemos të nxitë për ta ilustruar atë përtej sukseseve në administrimin e këtij qyteti.

Posa shkel në qytetin e Përmetit, të përshkon një ndjesi e çuditshme: duket sikur ke hyrë në një botë tjetër. Gjelbërimi, pastërtia, qetësia e rrugëve dhe njerëzit më të buzëqeshur. Natyra e bukur, pjesa muzeale e shtëpive te gurta, krijojnë përshtypjen e një qyteti që jeton në harmoni me vetveten. Përmeti është si një poezi që nuk plaket, por që çdo vit shkruhet më bukur, falë dorës dhe përkushtimit të një gruaje qe administron këtë qytet— Alma Hoxha.

Ajo vjen nga fusha e pedagogjisë, por ka ditur të shndërrojë dashurinë për njerëzit dhe dijen në dashuri për qytetin. Ndoshta është pikërisht ky formim që e ka bërë të dijë të “mësojë” edhe qytetin si të lulëzojë. Në duart e saj, Përmeti nuk është vetëm një hapësirë gjeografike, por një frymë e gjallë. Nën drejtimin e saj, Përmeti është shndërruar në një vend që frymon dashuri, rend dhe zhvillim. Ajo e administron si një mësuese që kujdeset për nxënësit e saj — me butësi, me përkushtim, me drejtësi. Në çdo cep të qytetit ndihet kujdesi i saj: fasadat e rinovuara, rrugicat me gjelbërim, sheshi që shpesh buçet nga jeta e përditshme dhe tingujt e muzikës që s’ndalen kurrë. Por, në sytë e znj. Hoxha, qyteti nuk është vetëm ndërtesa e rrugë, por një organizëm i gjallë që duhet ushqyer me kujdes e dashuri.

Në vetëm gjashtë muaj, ky qytet regjistroi mbi 60 mijë fjetje turistësh — dëshmi e një gjallërie që nuk vjen rastësisht, por nga një vizion i qartë. Alma Hoxha ka ditur të bashkojë traditën me zhvillimin, duke i dhënë vendit jo vetëm bukuri, por edhe shpirt. Projektet e saj për bujqësinë, për ujin, për tregjet e grave që prodhojnë me duart e tyre artin e thjeshtë të jetës — glikot, sapunët e trëndafilit, djathërat e malit — janë një himn për punën e ndershme dhe për dinjitetin njerëzor.

Në Përmet, kultura nuk është harruar. Muzeu i qytetit është kthyer në një tempull kujtese, ku veshjet, artifaktet dhe qëndisjet flasin për breza që e deshën këtë vend.

Festivali “Vjosa n’Fest”, me tinguj, panaire e sporte në natyrë, është bërë një ftesë për të gjithë ata që duan të prekin shpirtin e lumit më të egër të Evropës. Ndërsa “NONA”, ai festival i ëmbël i gjysheve përmetare, i bashkon brezat në tryezën e shijes dhe kujtimeve, duke ruajtur shpirtin e trashëgimisë.

Në këtë qytet, edhe nderimi për punën më të thjeshtë ka zë. Alma Hoxha di të përkulet me mirënjohje për pastruesen e mëngjesit, për gruan që kujdeset për gjelbërimin, për çdo duar që kontribuon në bukurinë e Përmetit. Është një zë i rrallë në gjithë hapësirën tonë që vlerëson duart e cdo punonjësi cfarëdo qoftë ai. Hoxha në një postim të saj të fundit, vlerësoi lart Lulezime Memo prej më shumë se një dekade është pjesë e ekipit të pastrimit dhe gjelbërimit të Bashkisë Përmet. “Me përkushtim, ajo kujdeset çdo ditë që qyteti të jetë i pastër dhe i sistemuar. Një punë e ndershme që meriton vlerësim dhe respekt”, shkruan Hoxha, madje duke i shprehur falënderim Lulëzimes për kontributin tënd të përditshëm në shërbim të Përmetit! “Përgjegjësi, kompetencë, drejtësi” — janë fjalët e saj udhërrëfyese, por në to fshihet diçka më e thellë: dashuria për njerëzit dhe për jetën. Përmeti, nën dritën e saj, nuk është thjesht një qytet. Është një poezi e gjallë që frymon çdo ditë në ritmin e punës, të artit dhe të mirësisë.