Nga Vladimir Muçaj
Ka një rregull të pashkruar në komunikim publik: kush e jep lajmin i pari, rrallëherë e ka të plotë.
Por në Shqipëri, ky është një detaj pa shumë vlerë. Mjafton një “thirrje” e përmendur nëpër portale dhe menjëherë ngrihet një ortek reagimesh, opinione, “burime pranë dosjeve” dhe ekspertë të përkohshëm të drejtësisë.
Kështu ndodhi edhe me lajmin e përhapur nga gazetarja Klodiana Lala, se zv.kryeministrja dhe ministrja e Energjisë Belinda Balluku ishte thirrur nga SPAK.
Një informacion që nuk u konfirmua nga askush, por që mori dritë jeshile për t’u shitur si “ekskluzivitet”.
Nëse qëllimi ishte të krijohej zhurmë, atëherë zhurma u krijua me sukses.
Nëse qëllimi ishte të informohej publiku, atëherë mbetëm në vendnumëro.
Ndryshe nga emocionet që kërkon tregu i klikimeve, faktet në këtë histori janë ende në pushim pune.
Gazetarë të tjerë – më të kujdesshëm, më të ftohtë, ndoshta më profesionistë – kontaktuan burime pranë SPAK-ut dhe nuk morën asnjë konfirmim. Dhe pikërisht mungesa e reagimit nga institucioni duhet të kishte mjaftuar për të vendosur një pikë, jo për të hapur një zjarr.
Në anën tjetër, zonja Balluku reagoi me mënyrën më të qetë që njeh politika shqiptare: duke mos reaguar drejtpërdrejt.
Nga Zvicra, ku ndodhej për takime zyrtare, ajo publikoi një video – në tren. Pa deklarata, pa akuza, pa ndjenja viktimizimi. Vetëm një fjali: “Projektet tona do të vijojnë me vrull.”
Një fjali e thjeshtë që mund të lexohet edhe si përgjigje për të gjithë ata që prisnin panik.
Në fakt, mesazhi i saj ishte më politik se çdo reagim: “Unë vazhdoj punën, ju vazhdoni zhurmën.!”
Dhe ky është një dallim që ndan zyrtarët e zakonshëm nga ata që e njohin peshën e përgjegjësisë.
Në këtë vend ku çdo lajm bëhet “hetim” dhe çdo dyshim “faj”, është e lehtë të ngatërrosh perceptimin me realitetin.
Por qetësia është armë e rrallë në politikë, dhe Balluku e përdori atë me një elegancë që vlen më shumë se çdo diskutim, debat apo lojëra fjalësh!
Ndonjëherë, mbrojtja më e fortë është mungesa e nervozizmit.!
Ndërkohë, SPAK-u heshti. Siç duhet të heshtë çdo institucion serioz që punon me dosje, jo me tituj portalesh. Dhe heshtja e tij, në këtë rast, foli më shumë se çdo komunikatë.
Në fund të ditës, treni i Belindës vazhdoi të ecë.!
Zhurmat mbetën në stacion, duke e parë nga dritarja.
Dhe ndoshta ky është dallimi i vërtetë mes politikës së punës dhe politikës së fjalëve…
