Oborrtarët e Putinit e kanë ushqyer me gjysmë të vërteta për vite me radhë. Çdo ide për kompromis është tradhti ndaj diktatorit rus – përveç nëse ai vetë e thotë këtë.
Pak veta mendonin se do të ndodhte kaq shpejt: Gjigandi i naftës Lukoil u bë viktima e parë e sanksioneve të sapovendosura të SHBA-së kundër sektorit kaq të rëndësishëm të hidrokarbureve të Rusisë. Kompania po kërkon urgjentisht blerës për asetet e saj të huaja dhe, ndërsa vlerësimet ndryshojnë, kjo mund t’i kushtojë njërës prej kompanive më të vjetra dhe më të mëdha ruse të naftës deri në 30% të biznesit të saj.
Lukoil është nominalisht një kompani private. Ajo i përket njërit prej oligarkëve veteranë të vendit – Vagit Alekperov. Por në Rusi të gjitha kompanitë e mëdha të energjisë janë de facto të kontrolluara nga shteti. Vendimi i Lukoil për t’u larguar nga tregu global është një goditje ndaj strategjisë së Kremlinit për të financuar agresionin kundër Ukrainës me eksportet e naftës. Pa dyshim, administrata e Putinit e udhëzoi Alekperovin të kërkonte një blerës miqësor që do të shërbente si fasadë – por kjo nuk është një detyrë e lehtë.
Putini nuk ka askënd për të fajësuar për këtë situatë përveç vetes. Ishte ai që refuzoi kërkesën e Donald Trump për armëpushim si parakusht për një samit SHBA-Rusi në Budapest, i cili tani është anuluar . Dhe ishte ai që udhëzoi ministrin e jashtëm Sergei Lavrov t’i thoshte Sekretarit të Shtetit Marco Rubio se Moska dëshiron që çdo bisedime paqeje të “adresojë shkaqet rrënjësore të konfliktit” – një eufemizëm i Kremlinit që do të thotë zëvendësimi i qeverisë ukrainase me një qeveri miqësore me Rusinë. Kjo kokëfortësi e tronditi presidentin amerikan dhe e çoi atë të sanksiononte Lukoil dhe Rosneft, këtë të fundit një gjigant nafte i shpërdoruar i kryesuar nga një nga miqtë më të ngushtë të Putinit (ish-oficeri i KGB-së Igor Sechin).
Putinit i pëlqen ta paraqesë veten si një strateg mjeshtër i qetë dhe llogaritës, një udhëheqës i pakrahasueshëm me 25 vjet përvojë politike globale nën rripin e tij të zi të karatesë. Atëherë, pse kreu një gabim kaq të dukshëm në marrëdhëniet me SHBA-në?
Pas një çerek shekulli në pushtet, rreth Putinit është formuar një lloj oborri mbretëror, pothuajse si në ditët e fundit të Burbonëve në Francë. Për shumë vite, ai është “formuar” nga pak a shumë të njëjtët njerëz, shumica prej të cilëve bashkëmoshatarë të Putinit. Detyra e tij është e thjeshtë dhe në shërbim të vetvetes, siç tenton të jetë rasti me gjykatat: të zgjasë ekzistencën e vet dhe aksesin në buxhetin e shtetit dhe burimet e vendit, nga të cilat ushqehet nëpërmjet skemave korruptive.
Për këtë qëllim, udhëheqësi duhet të mbahet i kënaqur, i bindur se gjithçka po bëhet mirë dhe po shkon pa probleme nën udhëheqjen e tij të mençur. Përveç kësaj, Putini e sheh qartë veten si një mjet të Providencës, të ngarkuar me një mision të jashtëzakonshëm historik – ringjalljen e madhështisë së Rusisë. Për anëtarët e oborrit mbretëror, të debatosh me këtë është e rrezikshme dhe e pakuptimtë. Mund të biesh dakord vetëm me zë të lartë dhe emocionalisht.
Prandaj, oborrtarët bëjnë atë që bënë paraardhësit e tyre rreth Luigjit XV ose pasardhësit të tij të pafat: Ata i paraqesin Putinit atë që duket të jetë e vërteta – por jo e gjithë e vërteta, analiza politike dhe ekonomike – përkundrazi një version të zbutur dhe rekomandime që në realitet janë një lajka e maskuar dobët. Agresioni kundër Ukrainës e ka bërë këtë trend të pakthyeshëm.
Tani Lukoil dhe Rosneft duhet të përballen me pasojat e vendimmarrjes së çuditshme të Putinit. Trump nuk mund t’i heqë ose ngrijë sanksionet pa një goditje të madhe në besueshmërinë e tij – përveç nëse Putini i jep atij ndonjë lloj lëshimi për bisedimet e mundshme të paqes në të ardhmen mbi Ukrainën.
Jam i sigurt se kjo nuk do të ndodhë së shpejti.
Konstantin Eggert është një gazetar i lindur në Rusi për DW, transmetuesin ndërkombëtar të Gjermanisë. Ai jeton në Vilnius dhe më parë ka qenë kryeredaktor i zyrës së Moskës të Shërbimit Rus të BBC-së.
Ribotuar nga euractiv.com. Shihni origjinalin këtu .
