Nga Vladimir Muçaj
Populli, në thjeshtësinë dhe urtësinë e tij, ka lënë shprehje që vlejnë sa dhjetëra analiza politike. “Uji që nuk qarkullon, qelbet” – thotë një prej tyre. Dhe pikërisht ky citim popullor mund të shërbejë si boshti referues për një refleksion analitik mbi ciklin politik të Partisë Socialiste, sot në mandatin e saj të katërt qeverisës.
Pas më shumë se një dekade në pushtet, pyetjet që lindin janë të pashmangshme: a është konsumuar kjo forcë politike? A ruan ende idealizmin programor dhe burimet njerëzore që e sollën në pushtet? A funksionon realisht si një parti e organizuar nga baza drejt qendrës, mbi parimet e statutit, kontributit dhe meritokracisë? Apo është shndërruar në një parti që dëgjon gjithnjë e më pak publikun dhe gjithnjë e më shumë grupe të caktuara interesi, duke mbajtur statutin në letër, por jo në praktikë?
Nëse këto pyetje i marrim një e nga një dhe përpiqemi t’u japim përgjigje pa pasion partiak, por me sy kritik, del në pah një element dominues: niveli i lartë i konsumimit politik. Pavarësisht disa arritjeve të padiskutueshme në sektorë të caktuar gjatë viteve të qeverisjes, është e dukshme se Partia Socialiste është shkëputur gradualisht nga baza e saj ideale – nga aktivistët, nga fryma e meritokracisë dhe nga energjia e brendshme që e karakterizonte në fazat e para.
Kjo shkëputje vërehet qartë në bazë. Aty ku dikur gëlonte debat, angazhim dhe shpresë, sot kanë mbetur kryesisht nostalgjikët e vjetër, ndërsa brezi i ri e ka gjithnjë e më të vështirë të përfaqësohet, të aktivizohet dhe të ndjejë se ka një rol real. Në vend të garës së ideve, dominojnë grupazhet; në vend të transparencës, sulmet pas shpine mes individëve dhe grupeve të interesit. Një fenomen i theksuar gjatë mandatit të tretë dhe i shtuar ndjeshëm në mandatin e katërt.
Konsumimi i kësaj force politike reflektohet edhe në performancën parlamentare. Një pjesë e madhe e deputetëve nuk kanë arritur të krijojnë një profil të spikatur, as profesional e as publik. Prioriteti duket se ka qenë sigurimi i shumicës numerike në Kuvend, më shumë sesa përzgjedhja mbi bazën e kontributit, përfaqësimit dhe profesionalizmit. Kjo qasje ka prodhuar një tjetër pasojë serioze: vakum dhe mos-përfaqësim në nivelet e larta drejtuese, duke thelluar hendekun mes qendrës dhe bazës – pikërisht atij themeli mbi të cilin ndërtohet çdo parti politike funksionale.
Nga ky këndvështrim, Partia Socialiste duket se po shkon drejt një konsumimi të thellë, si pasojë e pushtetit të gjatë në kohë, por jo vetëm. Ajo mbetet një forcë e fortë, pa dyshim, falë pushtetit që mban dhe mekanizmave që ky pushtet ofron. Por po aq e vërtetë është se kjo forcë përfiton edhe nga përballja me një opozitë të fragmentizuar, të rënduar nga gabimet dhe mëkatet e së shkuarës dhe të së tashmes së saj.
Në këto kushte, Partisë Socialiste i nevojitet më shumë se kurrë një “tundje” e thellë – nga baza deri në majën e piramidës. Një rikthim te qarkullimi i brendshëm i ideve, njerëzve dhe përgjegjësive. Sepse pa këtë qarkullim, edhe forcat më të mëdha politike rrezikojnë të mbeten peng të vetvetes. A do të ndodhë kjo? Kjo mbetet një pyetje e hapur – dhe, për momentin, pa përgjigje.
