Gjatë ditëve në vijim, ata zbuluan se kishin shumë të përbashkëta, por jo gjithçka kishte kuptim.Të dy kanë lindur në Maternitetin Kirtsky tashmë të zhdukur në Gjeorgjinë perëndimore, por sipas çertifikatave të tyre të lindjes, ditëlindjet e tyre ishin disa javë larg.Nuk mund të ishin as motra, e lëre më binjake.
Por kishte shumë ngjashmëri.
Ato pëlqenin të njëjtën muzikë, të dyve u pëlqente të kërcenin dhe madje mbanin të njëjtin model flokësh.
Ato zbuluan se kishin të njëjtën sëmundje gjenetike, një çrregullim kockor i quajtur displazi.
Ato ndjeheshin sikur po zbulonin një mister së bashku.
“Sa herë që mësoja diçka të re për Anën, bëhej më e çuditshme”, thotë Amy.
Ato ranë dakord të takoheshin dhe një javë më vonë, ndërsa Amy iu afrua shkallëve lëvizëse në stacionin e metrosë Rustaveli në Tbilisi, ajo dhe Ano u takuan personalisht për herë të parë.
“Ishte si të shikoje veten në një pasqyrë, fytyrë identike, zë identik.” Unë jam ajo dhe ajo jam unë”, thotë Amy.
Ajo e kuptoi menjëherë se ata ishin binjakë.
“Nuk më pëlqen të përqafoj, por e përqafova”, thotë Ano.
Ano (majtas) dhe Amy (djathtas) u takuan për herë të parë në stacionin e metrosë Rustaveli – interesant është se ata shpesh kishin modele flokësh pothuajse identike Secila prej tyre vendosi të përballet me familjen dhe të zbulojë të vërtetën për herë të parë.
Ato u adoptuan, veçmas, me disa javë diferencë, në vitin 2002.
Amy u mërzit dhe mendoi se e gjithë jeta e saj kishte qenë një gënjeshtër.
E veshur me të zeza nga koka te këmbët, ajo duket e rrezikshme, por ajo nervozohet me një gjerdan të mbështjellë dhe fshin një lot të lyer me maskara nga faqja e saj.
“Është një histori e çmendur”, thotë ajo.
“Por eshte e vertete.”
Ano ishte “e zemëruar me familjen”, por thjesht donte që biseda e vështirë të përfundonte në mënyrë që të gjithë të mund të vazhdonin.
Duke gërmuar më thellë, binjakët gjetën detaje të ndryshme në certifikatat e tyre zyrtare të pagëzimit, duke përfshirë se datat e tyre të lindjes ishin të gabuara.
Në pamundësi për të pasur fëmijë, nëna e Amy thotë se një mik i tha asaj se kishte një fëmijë të padëshiruar në spitalin lokal.
Ajo do të duhej të paguante për mjekët, por mund ta merrte në shtëpi dhe ta rriste si të sajën.
E njëjta histori u tha edhe nënës së Anos.
Asnjë nga familjet që e adoptuan atë nuk e dinin që vajzat ishin binjake dhe pavarësisht se paguan shumë para për t’i adoptuar ato, ata pretendojnë se nuk e kuptuan se ishte e paligjshme.
Gjeorgjia po kalonte një periudhë të vështirë trazirash dhe për shkak se stafi i spitalit ishte i përfshirë në gjithçka, ata mendonin se gjithçka ishte e ligjshme.
Asnjëra nga familjet nuk deshi të tregonte se sa para kanë paguar.
Binjakët nuk mund të mos pyesnin nëse prindërit e tyre biologjikë i kishin shitur për të fituar para.
Tamuna Museridze filloi një grup në Facebook për të ndihmuar njerëzit që kërkojnë fëmijët e tyre biologjikë, vëllezërit e motrat dhe prindërit Amy donte të fillonte të kërkonte nënën e saj biologjike për ta zbuluar, por Anno nuk ishte aq e sigurt për këtë.
“Pse doni të takoni personin që mund të na tradhtonte?” pyeti ajo.
Amy gjeti një grup në Facebook dedikuar ribashkimit të familjeve të Gjeorgjisë me fëmijë të dyshuar se ishin birësuar ilegalisht në lindje dhe postoi historinë e saj atje.
Një grua e re nga Gjermania iu përgjigj asaj, duke thënë se nëna e saj kishte lindur binjakë në Maternitetin Kirtski në vitin 2002 dhe se pavarësisht se u tha se foshnjat kishin vdekur, ajo tani dyshonte.
Një test i ADN-së zbuloi se vajza nga grupi në Facebook është motra e tyre dhe jeton me nënën e tyre biologjike Az në Gjermani.
Amy ishte i etur të takonte Azën, por Ano ishte më dyshues ndaj idesë.
“Ky është personi që mund të të ketë shitur, ajo nuk do t’ju thotë të vërtetën,” paralajmëroi ajo.
Pavarësisht gjithçkaje, ajo pranoi të udhëtonte me Amy-n në Gjermani për ta mbështetur.
Grupi në Facebook i përdorur nga binjakët, Vedzeb, që do të thotë “Po kërkoj” në gjeorgjisht.
Ai përmban postime të panumërta nga nënat që pretendojnë se stafi i spitalit u tha atyre se foshnjat e tyre kishin vdekur, vetëm për të zbuluar më vonë se vdekjet nuk ishin regjistruar dhe se fëmijët e tyre mund të ishin gjallë.
Postimet e tjera janë nga fëmijë si Amy dhe Anna, të cilët janë në kërkim të prindërve biologjikë.
Grupi ka më shumë se 230,000 anëtarë dhe, së bashku me aksesin në faqet e ADN-së, ka ekspozuar një kapitull të errët në historinë e Gjeorgjisë.
Ajo u themelua nga gazetarja Tamuna Museridze në vitin 2021 pasi mësoi se ishte birësuar.
Ajo gjeti certifikatën e pagëzimit me detaje të gabuara kur po pastronte shtëpinë e nënës së saj të ndjerë.
Ajo themeloi grupin për të kërkuar familjen e saj, por grupi përfundimisht ekspozoi një skandal të trafikimit të foshnjave që preku dhjetëra mijëra njerëz dhe zgjati për dekada.
Materniteti tashmë i braktisur i Gurjanit është një nga të paktën 20 të përfshirë në shitjen e foshnjave Ajo ka ndihmuar në ribashkimin e qindra familjeve, por ajo ende nuk ka gjetur të sajën.
Tamuna zbuloi një treg të zi për adoptim që shtrihej në të gjithë Gjeorgjinë dhe filloi në fillim të viteve 1970 dhe zgjati deri në vitin 2006.
Ajo beson se ajo drejtohej nga kriminelë të organizuar dhe përfshinte njerëz nga të gjitha sferat e jetës, nga shoferët e taksive te njerëzit e lartë në qeveri.
Shkalla është e paimagjinueshme, deri në 100,000 foshnja janë vjedhur”. Ishte sistematike”, thotë ajo.
Tamuna shpjegon se në këtë shifër ka arritur duke numëruar numrin e personave që e kanë kontaktuar dhe duke e kombinuar këtë me periudhën kohore dhe përhapjen e rasteve në të gjithë vendin.
Pa qasje në dokumente – disa janë humbur dhe të tjera nuk janë publikuar – është e pamundur të konfirmohet shifra e saktë.
Tamuna thotë se shumë prindër i thanë se kur kërkuan të shihnin trupat e foshnjave të vdekura, u thanë se tashmë ishin varrosur në ambientet e spitalit.
Ndërkohë, ajo zbuloi se varrezat në mjediset e spitaleve gjeorgjiane nuk kanë ekzistuar kurrë.
Në raste të tjera, prindërve u tregoheshin foshnjat e vdekura që ishin ngrirë në morg.
Irina Otarashvili lindi binjakë në vitin 1978. Në atë kohë i thanë se kishin vdekur, por tani ajo mendon se e kanë gënjyer Tamuna thotë se ishte e shtrenjtë për të blerë një fëmijë, rreth 1,000 maneti (1,400 dollarë) për një vajzë dhe 1,500 maneti (2,100 dollarë) për një djalë – afërsisht paga e një viti në Gjeorgji.
Ajo zbuloi se disa fëmijë përfunduan me familje të huaja në SHBA, Kanada, Qipro, Rusi dhe Ukrainë.
Në vitin 2006, Gjeorgjia ndryshoi legjislacionin e adoptimit dhe forcoi ligjet kundër trafikimit, duke e bërë më të vështirë birësimin e paligjshëm.
Një person tjetër që kërkon përgjigje është Irina Otarashvili.
Ajo lindi binjakë në një maternitet në Kvareli, në këmbët e Kaukazit Gjeorgjian në vitin 1978.
Mjekët i thanë asaj se djemtë ishin të shëndetshëm, por për arsye të pashpjeguara kurrë, ata nuk i sollën foshnjat e saj.
Tre ditë pasi kishin lindur, asaj i thanë se të dy kishin vdekur papritur.
Mjeku i tha se kishin probleme me frymëmarrjen.
Asgjë nuk ishte e qartë për Irinën dhe burrin e saj, por veçanërisht në kohët sovjetike, “nuk i vinte në dyshim autoritetet”, thotë ajo.
Ajo besonte gjithçka që i thanë.
Vajza e Irinës, Nino Elizbarashvili thotë se shpesh mendonte për valixhen e varrosur në kopsht. Atyre iu kërkua të sillnin një valixhe për të mbajtur eshtrat e të porsalindurve dhe t’i varrosnin në varreza ose në oborrin e shtëpisë së tyre, siç ishte zakon të bënin me foshnjat në atë kohë.
Mjeku u tha të mos e hapnin valixhen sepse do t’i shqetësonte shumë për të parë trupat e tyre.
Irina bëri ashtu siç i thanë, por 44 vite më vonë vajza e saj Nino gjeti grupin e Tamunës në Facebook dhe dyshoi.
“Po sikur vëllezërit tanë të mos vdisnin vërtet?” pyeti ajo.
Nino dhe motra e saj Nana vendosën të gërmojnë valixhen.
“Zemra ime po rrihte si e çmendur”, thotë ajo.
“Kur e hapëm nuk kishte eshtra brenda, vetëm një degëz”. Nuk dinim të qeshnim apo të qanim”.
Ajo thotë se policia lokale konfirmoi se përmbajtja e valixhes ishte degë hardhie dhe nuk kishte shenja të mbetjeve njerëzore.
Tani ajo beson se vëllezërit e saj të humbur prej kohësh mund të jenë gjallë.
Familja thotë se policia lokale konfirmoi se shkopinjtë në valixhe ishin në fakt degë hardhie Në një hotel në Leipzig, Amy dhe Anna përgatiten të takojnë nënën e tyre biologjike.
Ano thotë se ka ndryshuar mendje dhe dëshiron të heqë dorë.
Por ishte vetëm një dobësi momentale dhe, duke marrë frymë thellë, ajo vendos të vazhdojë gjithsesi.
Nëna e tyre biologjike Aza po pret me nervozizëm në dhomën tjetër.
Amy hap derën me hezitim dhe Anna e ndjek, pothuajse duke e shtyrë motrën e saj në dhomë.
Aza kërcen dhe i përqafon fort të dyja, nga një binjak në secilën anë.
Kalojnë minuta dhe asnjëri prej tyre nuk thotë asgjë teksa përqafohen.
Anna (majtas), Aza (në mes) dhe Amy (djathtas) u takuan për herë të parë në Leipzig ku Aza jeton tani Lotët rrjedhin nëpër faqet e Amy-t, por Anna mbetet stoike dhe e palëkundur.
Madje ajo duket paksa e acaruar.
Të tre ulen të bisedojnë vetëm.
Më pas, binjakët thonë se nëna e tyre ka shpjeguar se është sëmurë pas lindjes dhe ka rënë në koma.
Kur ajo u zgjua, stafi i spitalit i tha se pak pasi kishin lindur, foshnjat kishin vdekur.
Azo thotë se takimi me Amy-n dhe Anon i dha një kuptim të ri jetës së saj.
Edhe pse nuk janë afër ata janë ende në kontakt.
Në vitin 2022, qeveria gjeorgjiane nisi një hetim mbi trafikimin historik të fëmijëve.
Ajo tha për BBC se kishte folur me më shumë se 40 persona, por se rastet ishin “shumë të vjetra dhe të dhënat historike kanë humbur”.
Gazetarja Tamuna Museridze thotë se ka ndarë informacionin, por qeveria nuk ka bërë të ditur se kur do t’i publikojë rezultatet e hetimit.
Ajo u përpoq të paktën katër herë për të zbuluar se çfarë ndodhi në të vërtetë.
Këto përpjekje përfshijnë një hetim të vitit 2003 mbi trafikimin ndërkombëtar të fëmijëve, i cili çoi në arrestime të shumta, por pak informacion u lëshua për publikun.
Dhe në vitin 2015, pas një hetimi tjetër, media gjeorgjiane raportoi se drejtori i përgjithshëm i Maternitetit Rustavi, Aleksandre Baravkovi, u arrestua, por u pastrua nga të gjitha dyshimet dhe u kthye në punë.
BBC iu drejtua Ministrisë së Brendshme të Gjeorgjisë për më shumë informacion mbi rastet individuale, por iu tha se detaje specifike nuk do të jepeshin për arsye të mbrojtjes së të dhënave.
Tamuna tani ka bashkuar forcat me avokaten e të drejtave të njeriut Lia Muhashavari për të sjellë çështjet e grupit të viktimave në gjykatat gjeorgjiane.
Ata duan të drejtën për të pasur akses në të dhënat e tyre të pagëzimit, gjë që aktualisht nuk është e mundur sipas ligjit gjeorgjian.
Ata shpresojnë se kjo do të ndihmojë në zgjidhjen e këtij rasti një herë e përgjithmonë.
“Gjithmonë kam ndjerë sikur diçka apo dikush mungon në jetën time”, thotë Ano.
“Kam ëndërruar që një vajzë e vogël me të zeza të më ndiqte dhe të më pyeste si ishte dita ime”.
Kjo ndjenjë u zhduk kur ajo gjeti Amy.
