Më shumë se dy vjet më parë, presidenti rus Vladimir Putin filloi një luftë në shkallë të gjerë në Ukrainë. Nuk dihet saktësisht se sa ushtarë kanë vdekur ose janë zhdukur që atëherë janë klasifikuar të dhënat për humbjet, por gazetarët hetues ishin në gjendje të vërtetonin faktin se më shumë se 50 mijë personel ushtarak rus kishin vdekur. Nënat, bashkëshortet dhe të afërmit e tjerë të ushtarakëve janë përpjekur prej muajsh të gjejnë kufomat e të dashurve të tyre dhe çdo informacion për fatin e tyre, duke prerë numrat e telefonit të autoriteteve dhe duke dërguar dhjetëra kërkesa në departamente të ndryshme. Gazetarët e botimit “Dritare” tregojnë se si nënat kërkojnë ushtarët rusë që vdiqën në luftën në Ukrainë.
Teksti : “Dritarja”
Para luftës, 26-vjeçarja Danila Semenov nga Cherepovets ka punuar në kantiere ndërtimi, ka bërë rinovime në apartamente dhe ka montuar mobilje.
Ai u zhduk në frontin e Ukrainës në shkurt 2024. Që atëherë, nëna e tij Agniya Mikhailova e ka kërkuar kudo. Ai doli vullnetar për të shkuar në front për të shmangur ndjekjen penale për rrahjen e të dashurës së tij. Agnia thotë se nuk i di detajet e atij konflikti, por supozon se djali i saj “u përball me një dënim të mirë”.
Abonohuni në kanalin tonë në YouTube – mund të vazhdoni të azhurnoni se çfarë po ndodh pa një VPN dhe të shikoni videot tona si zakonisht. Është e rëndësishme për ne që të keni gjithmonë akses në lajme pa censurë
“Ndoshta më kapi me dikë, ndoshta më ka dhënë një shuplakë në kokë,” thotë Mikhailova. – Hetuesi i tha: “Ose shkoni në SVO (operacion special ushtarak, siç e quajnë autoritetet ruse dhe mediat lufta në Ukrainë – Shënim) , ose ne ju dërgojmë në zonë dhe ai shkoi në SVO. Ai u përpoq të shkonte atje më parë për të shkuar ‘Ka kaluar kontrollin mjekësor, mjekët nuk e lanë të kalonte në departamentin e hetimeve, pastaj për tre ditë të gjitha dokumentet ishin gati dhe ai u bë menjëherë “i aftë”.
Agnia “hodhi histerikë” vetëm nëse do të refuzonte marrëveshjen me hetuesin dhe të mos shkonte në luftë.
– I them: “Po ti pse jo, të paktën e di ku t’i çoj pakot, edhe unë kam nevojë për ta me ty tani, jo?” “Po sikur të më ndodhë diçka,” vazhdon Agnia. “Nuk e kam menduar kurrë se kjo do të më ndodhte mua.” Ju nuk do t’ia dëshironit këtë askujt, madje as armikut tuaj më të keq – humbjes së njerëzve tuaj të dashur. Nëse hetuesi nuk do ta kishte sugjeruar, do të kisha qëndruar në shtëpi. Po të mos ishte në shtëpi, mund të ishte në burg, por do ta dija që ishte gjallë. Unë as nuk di ku të shkoj tani. Ata thonë se aty po punon një mulli mishi. Djemtë vrapojnë drejt mbi trupat e shtrirë, dhe pajisjet po ecin mbi ta. Dhe pastaj si t’i gjeni këta djem?
Më 17 dhjetor 2023, Danila shkoi në zyrën e regjistrimit dhe regjistrimit ushtarak, në datën 18 ai tashmë kishte një ekzaminim mjekësor dhe në mëngjesin e datës 19 u dërgua në zyrën rajonale të regjistrimit dhe regjistrimit ushtarak në Vologda. Nga Vologda më dërguan për të studiuar në Ryazan, pastaj në Lugansk.
“Atyre nuk u mësohet asgjë fare.” Ato të marra dërgohen më pas në vijën e parë. Ai telefonoi dhe tha se gjysma e tyre donin të ktheheshin në shtëpi sepse nuk ishin të përgatitur psikologjikisht. Shumë prej tyre as nuk mbanin armë në duar. Djali im nuk shërbeu fare, por aty mori automatikun për herë të parë. Zyrtarisht ai u rendit si një granatahedhës. Çfarë lloj granatahedhësi nëse ai nuk mbante as një mitraloz? U stërvitëm për disa ditë dhe kaq, vazhdo”, thotë Agnia.
Sipas saj, së bashku me Danilën në front ka qenë miku i tij Pasha, i cili prej 18 vitesh jetonte në Britaninë e Madhe. Ajo nuk e di pse Pasha u kthye në Rusi. Në Lugansk ato u shpërndanë në kompani të ndryshme. Pasha u dërgua në një kompani ku shërbenin mercenarët anglishtfolës dhe ata kishin nevojë për një përkthyes.
Danila u pagua 700 mijë rubla, nga të cilat ai shpenzoi më shumë se gjysmën për uniforma për pjesëmarrje në luftë, blerje ilaçesh dhe ushqimesh.
“Kur u sollën në Ryazan, atyre iu dhanë çizme kyçin e këmbës, dhe ai tha: “Mami, nuk mund të eci në to, këmbët e mia po më rrjedhin gjak.” Ai iu afrua atij që po i jepte dhe ai tha: “Kështu që tani do t’i marrësh paratë – blej vetes të reja”. Pse djemtë duhet të shpenzojnë para për këtë? – argumenton Agnia.
Në janar, Danila i tha nënës së tij se shokët e tij po vdisnin. Miku im Pasha u vra afër Rabotinos.
“I them Danilës, ki kujdes, mos vrapo para të gjithëve.” Një mik, vëllai i të cilit vdiq në Ukrainë vitin e kaluar, i tha: “Mos vrapo para të gjithëve, nuk do të konsiderohet si dezertim”. Sepse në shtëpi ai ngjitej gjithmonë përpara kudo”, thotë Agnia.
Sipas saj, në Ukrainë ka shumë djem nga Cherepovets dhe Vologda që mungojnë – “pothuajse çdo sekondë”. Por disa arrijnë të kthehen në shtëpi.
Nën kërcënimin e një çështjeje penale, një tjetër i njohur i Mikhailova shkoi në luftë. Në muajin e parë ai u plagos, nga Viti i Ri u kthye në shtëpi dhe mori tre milionë rubla për plagët e tij. Agnia pretendon se është arratisur nga spitali, por askush nuk e kërkonte, ndaj e denoncoi vetë.
“Ai u kap, ja ku shkon.” Djemtë po vdesin atje, dhe ai ishte ulur këtu, duke pirë vodka dhe duke rrahur gruan e tij. Ai gjithashtu bërtiti majtas e djathtas: “Unë e kalova gjithë luftën!” Çfarë keni kaluar? M’u desh një muaj për të ikur prej andej. Doja shumë t’i pështyja në fytyrë”, thotë Agnia.
Më 15 shkurt, Danila u dërgua në një tjetër mision luftarak. Ai paralajmëroi se nuk do të telefononte për 20 ditë – do t’ia hiqnin telefonin. Por tre javë më vonë ai ende nuk ka kontaktuar. Më 14 mars, Agnia filloi të thërriste zyrat e regjistrimit dhe regjistrimit ushtarak – qytet dhe rajonal.
“Më dhanë numrin e telefonit të Ministrisë së Mbrojtjes, linjë telefonike, tre orë kam qenë në pritje, kam kaluar herën e pestë. Në zyrën tonë rajonale të regjistrimit dhe regjistrimit ushtarak në Vologda ata thonë: “Ai është aktiv”. Ministria e Mbrojtjes më merr në telefon dhe më thotë: “Ai konsiderohet i zhdukur”. Dhe më 18 mars më telefonuan nga Regjistrimi dhe Regjistrimi Ushtarak, më thirrën dhe më dhanë një njoftim se fëmija im ishte zhdukur që në 24 shkurt”, thotë Agnia.
Me kërkesë të zyrës së regjistrimit dhe regjistrimit ushtarak, më 12 mars ajo bëri një test të ADN-së. Nuk ka rezultate.
“Nëse jeni me fat, ata do t’ju identifikojnë me ADN.”
27-vjeçari Konstantin Khodakov nga rajoni Tyumen studioi në një shkollë pedagogjike para luftës, dhe pas lindjes së vajzës së tij, ai dhe gruaja e tij u nisën për në Tyumen. “Kam punuar në punë të ndryshme,” thotë nëna e tij Lyudmila Sonic, por ai përfundoi në një koloni dhe prej andej në front. Ai nënshkroi kontratën në shtator 2023 me Ministrinë e Mbrojtjes.
Herën e parë që u gjykua për lëndim të rëndë trupor: goditi disa herë me thikë një të njohur. Herën e dytë që u burgos për shpërndarje dhe vjedhje droge, i dhanë 9.5 vjet. Ai tashmë i ka shërbyer pesë prej tyre. Lyudmila thotë se ajo e largoi atë nga kontrata.
“Ata të gjithë shpresonin se lufta do të përfundonte më shpejt.” Dhe tashmë ka liri… – kujton ajo.
Konstantin (shenja e thirrjes “Baby”) u caktua në njësinë 33686, regjimenti 299. Ata qëndruan pranë Bakhmutit. Më 9 dhjetor 2023, ai u dërgua në një mision nga i cili nuk u kthye më. Khodakov thirri gruan e tij të zakonshme nga fronti, ata kanë një vajzë 7-vjeçare, Agata. I telefonuan kolegët për t’u thënë se ai ishte vrarë.
“Ata thonë se e goditi në stomak, por më pas dukej se po fliste ende pak.” Dhe pastaj filloi rrëmuja dhe ata u kthyen vetëm pas një kohe. Ata filluan t’i tërheqin këmbët, por ai nuk lëvizi, “thotë Lyudmila.
Ajo mësoi për vdekjen e djalit të saj nga mbesa e saj. Ajo thirri në telefon dhe tha se “babai vdiq”.
“Shpresuam që kjo të mos ishte e vërtetë, të gjithë të afërmit thirrën zyrën e regjistrimit dhe regjistrimit ushtarak. Dhe atje ata përsërisin: “Nuk kemi marrë asnjë informacion, nga e keni marrë atë?” Epo, si të besosh, kujt të besosh? – Lyudmila është e shqetësuar.
Si rezultat, ajo filloi vetë kërkimin. Dhe ajo gjeti disa njerëz që ishin me djalin e saj atë ditë. Ata u varrosën në shkurt dhe mars, por trupi i Kostya nuk u gjet. Lyudmila u përpoq të kontaktonte komandantin e kompanisë, por ai tha se ishte “e pamundur të shkosh atje”. Burri i Lyudmila shkroi apele në zyrën e prokurorit dhe Ministrisë së Mbrojtjes, por ato nuk patën asnjë efekt në kërkim.
Në shkurt, asaj iu kërkua të dhuronte ADN – por jo nga punonjësit e një njësie ushtarake ose zyrës së regjistrimit dhe regjistrimit, por nga një grua që mbledh ndihma humanitare në Tyumen, ajo mori informacione se dikush nga Tyumen mund të kishte mbërritur në morgun e Rostovit .
“Ata dukej sikur nxorrën dikë, por disa prej tyre ishin të panjohur, nëse do të ishim me fat, ata thanë se do të gjendeshin tona dhe do të na jepnin,” thotë Lyudmila. “Dy ose tre djem na shkruan ngushëllime, duke thënë se Kostya ishte një shok i mirë. Dhe se do të ketë një mundësi – ata do ta largojnë atë. Epo, këtu po presim. Ata thonë se panë njëqind për qind që Kostya u vra. Dhe ende disi nuk mund ta besoj, edhe pse kanë kaluar gati gjashtë muaj.
Disa javë më vonë, eshtrat e Konstantin Khodakov u gjetën më në fund, u identifikuan nga ADN-ja dhe iu dorëzuan familjes së tij. Ai u varros më 12 maj. Autoritetet lokale nuk e raportuan vdekjen e tij as në rrjetet sociale dhe as në publikimet zyrtare.
Tre nga pesë
Për më shumë se dy muaj, të afërmit kërkuan për 22-vjeçarin Andrei Kazakov, i cili u mobilizua dhe u dërgua për të shërbyer në një njësi ushtarake në rajonin e Pskov. Kazakov lindi dhe u rrit në fshatin Taz, rajoni i Kemerovës, studioi mekanikë në një shkollë teknike, u martua dhe mori një punë në një minierë.
Gjatë luftës, Kazakov u plagos dy herë. Me vështirësi, ai mori leje për të parë familjen e tij. Pastaj u kthye në luftë dhe shpejt u zhduk në drejtimin Zaporozhye.
Nëntorin e kaluar, kolegu i Kazakov i tha familjes së tij se ai kishte vdekur . Të afërmit shkuan në morgun e Rostov-on-Don, ku sillen trupat e ushtarëve të vdekur rusë, por ai nuk u gjet atje.
“Ne i shkruam thirrjet kudo, në Moskë dhe në Kryqin e Kuq, dhe në njësinë Letra mbërriti në njësi më 13 – unë e dërgova me postë rekomande, por ende asnjë përgjigje ose përshëndetje dhe nga regjistrimi ynë ushtarak Ata dërguan një kërkesë në pjesën ushtarake, domethënë, ne kemi vetëm një përgjigje me shkrim, të cilën e morëm vetëm dje”, tha nëna e Andreit .
Ata lëshuan një dokument për personin e zhdukur gjashtë javë më vonë – pas një vizite personale në një njësi ushtarake në një rajon tjetër. Dhe disa muaj pas vdekjes së djalit të tyre, të afërmit e tij arritën të merrnin konfirmimin zyrtar të vdekjes së tij.
Nga fshati Kaz, rrethi Tashtagol, rajoni i Kemerovës, ku jetojnë katër mijë njerëz, pesë u dërguan në luftë. Tre prej tyre, përfshirë Andrei Kazakov, u kthyen në shtëpi në arkivole zinku.
