Që nga dita e parë, Kremlini e trajtoi pushtimin e Kurskut jo vetëm si një krizë ushtarake, por edhe si një krizë politike.
Elementi ushtarak, i cili synon të zmbrapsë ukrainasit dhe të shkatërrojë logjistikën e tyre në rajonin e Sumy-t, ka pasur njëfarë suksesi – analistët thonë se Rusia ka rimarrë gati gjysmën e 1000 miljeve katrorë të tokës së kapur nga forcat ukrainase.
Kremlini gjithashtu e ka zgjidhur me sukses krizën politike.
Fillimisht, shërbimet e shumta të sigurisë aktive në Ukrainë dhe në kufirin ukrainas-rus – FSB, shërbimi i inteligjencës ushtarake, dega e inteligjencës e Gardës Kombëtare – dështuan qartë Kremlinin.
Megjithatë, Putin vendosi të mos ndëshkojë publikisht përgjegjësit. Ai i qëndroi strategjisë së miratuar në vitin e parë të luftës kur ndaloi spastrimin kundër shërbimit të inteligjencës FSB për sigurimin e informacionit të keq për situatën në Ukrainë.
Një vit më vonë, ai vendosi të mos ndëshkonte FSB-në dhe Gardën Kombëtare pas rebelimit të liderit mercenar Prigozhin – një tjetër krizë e brendshme politike që shërbimet e sigurisë së Kremlinit nuk arritën ta parandalonin.
Kështu, Putini siguroi besnikërinë e agjencive të tij represive me çmimin e shpërblimit të dështimeve të tyre.
FSB ka vazhduar të ngacmojë ushtrinë, por deri tani arrestimet kanë shënjestruar vetëm personelin e Ministrisë së Mbrojtjes, jo gjeneralët dhe oficerët që drejtojnë luftimet.
Që nga fillimi i debaklit të Kurskut, objektivat kryesore ushtarake të FSB-së kanë qenë ish-zëvendësministri i Mbrojtjes Pavel Popov, i cili mbikëqyri departamentin e sistemeve të informacionit të ministrisë dhe qendrën kryesore të kërkimit ushtarak për robotikën; dhe Valery Muminzhanov, zëvendës komandant i Qarkut të Logjistikës Ushtarake të Leningradit, i akuzuar për korrupsion në furnizimin me uniforma për trupat që luftojnë në Ukrainë.
Kështu, objektivi kryesor i arrestimeve është përmirësimi i furnizimit me municione dhe burime, jo ndëshkimi i gjeneralëve për gabime në fushën e betejës. Dhe ushtria, e paprekur nga spastrimet, vazhdon të luftojë.
Zemërimi fillestar dhe i dukshëm i ushtrisë për dështimin e dukshëm për të parandaluar pushtimin ukrainas u zbeh në javët e para për shkak të mungesës së platformave për të diskutuar një çështje kaq të ndjeshme.
Dy vjet më parë, në shtator 2022, kur ukrainasit befasuan ushtrinë ruse dhe rimorën Kherson, kanalet Telegram të menaxhuara nga z-blogerët dhe veteranët ushtarakë ishin platforma kryesore për debatin se çfarë shkoi keq dhe kush ishte përgjegjës. Ata mundën gjeneralin Valery Gerasimov, Shef i Shtabit të Përgjithshëm dhe Alexander Lapin, komandant i Qendrës së Grupit të Ushtrisë.
Kësaj radhe kanalet nuk kanë përmendur asnjë gjeneral.
Disa, më ekstremët, guxuan të shprehnin pakënaqësinë e tyre, por pjesa tjetër u kujtua mirë se çfarë ndodhi me zërat e disidencës në dy vitet e fundit – kritiku më i shquar i udhëheqjes ushtarake ruse nga pozicionet ultra-imperialiste Igor Strelkov/Girkin, ish-ministri i Mbrojtjes i Republikës Popullore të Donetskut, në burg është nga korriku i vitit të kaluar.
Censura ushtarake, e forcuar nga pasardhësi i Shoigut, Andrei Belousov dhe e zbatuar nga FSB, i mbijetoi krizës së Kurskut dhe ishte jashtëzakonisht efektive për të heshtur mospajtimin brenda radhëve.
Shoqëria ruse gjeti gjithashtu një mënyrë për të thithur tronditjen e debaklit të Kurskut. Sipas sondazheve të Qendrës Levada, inkursioni fillimisht erdhi si një tronditje për shumicën e rusëve, dy të tretat e të cilëve besonin versionin zyrtar se lufta po shkonte mirë.
Por ndërsa operacioni ukrainas ishte hera e parë që trupat e huaja kishin pushtuar territorin rus që nga Lufta e Dytë Botërore, niveli i ankthit ishte shumë më i ulët se dy vjet më parë kur Kremlini shpalli një mobilizim të gjerë, vuri në dukje Qendra Levada.
Rritja e çmimeve të ushqimeve dhe korrupsioni vazhdojnë të shqetësojnë rusët më shumë sesa ajo që ndodhi në skajet më perëndimore të vendit.
Një indiferencë e tillë në shoqërinë ruse mund të duket si një rënie e re, por nuk është. Shumica e rusëve nuk i simpatizonin çeçenët kur ushtria ruse bombardoi qytetet dhe fshatrat e tyre në vitet 1990, duke vrarë mijëra civilë.
Dhe kur sulmet terroriste ndodhën në Kaukazin e Veriut, ajo kurrë nuk do të tërhiqte shumë vëmendje në Moskë apo Shën Petersburg.
As nuk ngjalli shumë simpati për viktimat – shumica e rusëve e kanë konsideruar gjithmonë Kaukazin e Veriut si disi të huaj për Rusinë kontinentale duke pasur parasysh traditat, fetë dhe gjuhët e saj shumë të ndryshme.
Tani i njëjti qëndrim manifestohet ndaj rajonit të Kurskut, edhe nëse është shumë qartë dhe dukshëm rus, qytetet e tij janë shumë të ngjashme me çdo qytet tjetër provincial.
Pra, pse rusët duken kaq të largët? Mungesa e ndjeshmërisë shoqërohet me frikë, të ushqyer nga autoritetet. Kjo luan një rol të rëndësishëm në vendimin për t’u kufizuar në botën e vogël të të afërmve, vendit të punës dhe banesës: të menduarit përtej kësaj mund të jetë i rrezikshëm.
Dhe Kremlini është jashtëzakonisht i aftë për të luajtur me këto frikë, edhe nëse kjo shkakton absurditete.
Merrni faturën në dukje qesharake kundër propagandës së supozuar në mbështetje të një stili jetese pa fëmijë. Pjesë e betejës së dëshpëruar (dhe humbëse) të qeverisë me rënien e lindjeve në Rusi, ata tregojnë për një shoqëri thellësisht të frikësuar.
Një grup i njohur diskutimi rreth amësisë në rrjetin social VK është mbyllur. Moderatorët e grupit “Lumturia e Nënës”, me 150,000 ndjekës, shpjeguan se nuk mund të censurojnë çdo postim të nëntë viteve të fundit në rast se autoritetet konsiderojnë se ndonjë koment ka shkelur ligjin ende të pa miratuar.
Kur Kremlini e qëllon veten në këmbë, shoqëria thjesht përshtatet, edhe nëse kjo do të thotë të çalë përpara në vend që të marshojë në ritmin zyrtar.
