Artistët jo sipas renditjes në renditjen e përkohshme pas mbrëmjes së parë, bazuar në votën e jurisë së sallës së shtypit, TV dhe ueb-it: “Muzika është një instrument paqeje”.
Sipas audiencës mesatare totale , 12.6 milionë shikues, të barabartë me 65.3% të aksionit, ndoqën episodin e parë të Festivalit të Sanremos të Carlo Conti, ku u ndërhy një mesazh video nga Papa Françesku.
Audienca totale, e cila është e re këtë vit, merr parasysh edhe audiencën e ekranit të vogël (pra ata që ndjekin programin drejtpërdrejt në PC, smartphone dhe tablet). Vitin e kaluar, episodi i parë i festivalit – bazuar në të dhënat e Auditel që i referohen ekskluzivisht TV tradicionale – kishte marrë mesatarisht 10 milionë e 561 mijë shikues, të barabartë me 65.1% të pjesëmarrjes.
Një mbrëmje që e shënon festivalin në histori, falë videomesazhit të Papa Françeskut , i cili flet për muzikën “si një instrument paqeje”, një gjuhë universale që “mund t’i ndihmojë njerëzit të jetojnë së bashku” dhe për ëndrrën “të shohësh ata që e kanë urryer njëri-tjetrin duke shtrënguar duart, përqafuar dhe thonë me jetë, muzikë dhe këngë: paqja është e mundur”.
Në skenën e Ariston janë Noa dhe Mira Awad, të gatshëm për të ndërthurur zërat e tyre izraelitë dhe palestinezë në melodinë e Imagine të John Lennon: “Me shpresën se ky himn do të arrijë në të gjithë botën, doja të informoja një person që është në zemrat e të gjithëve ne, i cili i thërret gjithë botës për të kërkuar paqen”, thotë një fjalim emocionues në Carri’. “Unë mendoj për shumë fëmijë që nuk mund të këndojnë, nuk mund të këndojnë jetën, dhe qajnë dhe vuajnë për padrejtësitë e shumta në botë, për luftërat e shumta, situatat e konfliktit. Luftërat shkatërrojnë fëmijët. Mos të harrojmë kurrë se lufta është gjithmonë një disfatë”, psherëtin Françesku, duke thirrur “një botë më të drejtë dhe më vëllazërore”.
Fjalë me ndikim të fortë – të mirëpritura me “mirënjohje të madhe” nga drejtuesit e lartë të kompanisë – që fshijnë debatin për një festival intim, të gjitha mikrokozmosi dhe pak aktualitet. Një moment i lartë reflektimi i vendosur në një mbrëmje me një ritëm shumë të shpejtë, i cili gjithashtu i jep audiencës performancën dërrmuese të Jovanottit: në rrugë, në port, në ballkone, daullet e Rockin’1000 e shoqërojnë artistin në notat e Ombelico del Mondo, i cili godet festivalin si një ciklon i shoqëruar nga danceri i madh, i shoqëruar nga danceri10 dopo il Big Bang ai e lë veten të përqafohet nga publiku. I veshur krejt në ar, ai këndon një përzierje të I love you baby, Fuorionda, A te.
Ai flet për emocionin e ‘trupit të ri’ pas aksidentit në Santo Domingo dhe operacionit (“Jam pak bionik, titanik dhe gjithashtu pak fotonik dhe mbi të gjitha i lumtur që jam këtu”), më pas lexon një tekst të Fausto Bolelli-t mbi bukurinë e të qenit i papërsosur vetvetja. Atij i bashkohet Gianmarco Tamberi, kampioni olimpik i kërcimit së larti, i cili pas muajve “shumë të vështirë” në Paris ka vendosur të rikthehet në lojë: “Shihemi në Los Angeles 2028”, njofton ai.
Festivali ekumenik dhe koral i Conti-t hapet me një homazh për Ezio Bosso dhe me disa probleme audio: “Mos harroni se muzika, si jeta, mund të bëhet vetëm në një mënyrë: së bashku”, fjalët e muzikantit që foli pikërisht këtu, në 2016.
“Mirëmbrëma, mirë se vini dhe mirë se vini në edicionin e 75-të të Festivalit të Sanremos. The Counts janë kthyer dhe unë jam kthyer”, nis e emocionuar drejtori artistik. Sytë e përlotur edhe për Gerry Scottin, në debutimin e tij absolut në Ariston, i cili për këtë rast tregon një barazim: “Edhe pse kam jetuar gjithmonë në emër të thjeshtësisë, ti më bëre të ndihem i rëndësishëm”. Dhe Antonella Clerici qan kur ajo dhe dy shoqëruesit e saj kujtojnë mikun e tyre Fabrizio Frizzi, “i cili është këtu me ne”. Prezantuesja pas mega fustaneve me të cilat la gjurmë në festival, sonte fokusohet te shkëlqimi dhe transparenca.
Ne po kërcejmë menjëherë me Chiara, do të telefonoj, do të telefononi. “Dikush do të telefonojë,” përfundon Conti me një buzëqeshje. “Gjithmonë i njëjti emocion!”, thërret Gabbani që bind me Viva la Vita-n e tij. Me listën e tij të gjatë të autorëve (“e gjithë bashkëpronësia”, bën shaka Scotti) dhe gjoksin e tij të zhveshur, Rkomi propozon Il Ritmo delle Cose, Noemi këndon Se t’innamori muori, Irama këndon Lentamente dhe Scotti huazon mantelin e tij: “Kjo është madhësia ime, peshon 240”. Coma_Cose janë kandidatë për këngën hit në ritmin e Cuoricinit dhe simulojnë një zemër duke mbajtur duart. Ovatimet e para të mbrëmjes shkojnë për Simone Cristicchi, e cila të merr frymën me Quando sarai piccola, kushtuar nënës së tij të sëmurë, mes përqafimeve që nuk duhen humbur, shikimeve plot heshtje dhe përpjekjes për ta pranuar. Regjistri ndryshon me Marcella Bella, e cila dëshiron të sjellë një mesazh për fuqizimin e femrës në Ariston me Pelle di diamanti. Në garën e tij të katërt, ish-provokatori Achille Lauro, me një frak të zi prej kadifeje, këmishë të bardhë dhe karficë diamanti, emocionon me Incoscienti Giovani. Giorgia e dërgon Aristonin në rrëmbim me La cura për mua. Kostum i bardhë, doreza lëkure të kuqe, Tony Effe këndon Damme Na Mano me një goditje bardh e zi. Lucio Corsi është padyshim më shumë vetvetja: doja të isha i ashpër dhe pamja citon David Bowie.
“E shoh të zezë edhe qiellin”: Fedez flet për depresionin, dekurajimin, “luftën e botëve” të pasqyruara në sytë e tij me lentet e zeza të kontaktit në Battito. Brunori Sas i dedikon L’albero delle noci vajzës së tij, Francesca Michielin pasi rrëshqitja arrin të ecë pa paterica para se të këndojë Fango në Paradiso.
Në Piazza Colombo ne kërcejmë me Rafin, me tingujt e viteve ’80 të Vetëkontrollit.
