Nga Vladimir Muçaj
A mund të quhet fushatë zgjedhore serioze duke marrë shembull bufët, macet dhe mushkonjat?
Nga njëra anë, fushata zgjedhore është periudha më e rëndësishme e një procesi demokratik, koha kur qytetarët përballen me premtime, programe dhe figura politike që synojnë të marrin besimin e tyre. Nga ana tjetër, gjithnjë e më shpesh, ajo që duhet të ishte një betejë idesh dhe vizionesh, kthehet në një spektakël absurd ku në vend të argumenteve dëgjojmë për bufë, mace e mushkonja. Kjo tendencë nuk është vetëm shqetësuese, por ngrit edhe një pyetje të thellë: A mund të quhet serioze një fushatë zgjedhore kur komunikimi politik degradohet në alegori të vagullta dhe etiketime kafshësh?
Në gjuhën e politikës, metaforat janë përdorur gjithmonë për të goditur, përqeshur ose përforcuar mesazhe. Bufët shpesh simbolizojnë urtësinë, por në fushatat tona, mund të përdoren për të ironizuar dikë që pretendon të dijë gjithçka, pa bërë asgjë. Macet mund të përfaqësojnë dinakërinë apo zhdërvjelltësinë, ndërsa mushkonjat shndërrohen në simbole të zhurmës së padobishme, të atyre që nuk kanë zë për të thënë asgjë me peshë, por që bezdisin vazhdimisht.
Kjo mënyrë e të bërit fushatë, ku kandidatët apo përfaqësuesit e partive i kthejnë kundërshtarët në kafshë metaforike, është më shumë një lojë komunikimi sesa një përpjekje për të ndërtuar besim. Në vend të fakteve dhe planeve konkrete për ekonominë, shëndetësinë, arsimin, sigurinë, dëgjojmë monologë të stërzgjatur me tone sarkastike, ku përplasja bëhet mbi personazhe të trilluar, jo mbi çështje reale. Dhe kjo është veçanërisht problematike në një vend ku qytetarët kërkojnë përgjigje të qarta për sfida të mëdha.
Nuk është çudi që pjesëmarrja e publikut në politikë bie ndjeshëm kur ai ndjen se nuk po respektohet, se nuk po merret seriozisht. Mungesa e transparencës, e llogaridhënies dhe e vizioneve të qarta, kur kombinohen me një stil komunikimi që më shumë do të përshtatej për një skeç humoristik sesa për një fushatë elektorale, minojnë besimin publik dhe çojnë në apati.
Nga ana tjetër, disa mbrojnë përdorimin e këtyre figurave si pjesë e një strategjie moderne të komunikimit politik. Ata thonë se në epokën e rrjeteve sociale, mesazhet e thjeshta, të kapshme dhe shpesh ironike kanë ndikim më të madh. Memet dhe metaforat bëhen virale, tërheqin vëmendje, krijojnë debat. Por kjo nuk mjafton. Pa përmbajtje, çdo metaforë është vetëm një mjegull që mbulon boshllëkun. Politika nuk mund të mbështetet vetëm në efektet e shpejta të një batute, sepse pas votës ka pasoja reale për jetën e njerëzve.
Në përfundim, një fushatë zgjedhore që përdor bufin, macen apo mushkonjën si simbolikë nuk është domosdoshmërisht problematike nëse ajo është e shoqëruar me përmbajtje të qartë dhe me komunikim të ndershëm. Por nëse fushata mbështetet vetëm në këto imazhe për të shmangur debatet e vërteta, atëherë ajo nuk është as serioze dhe as e dobishme për demokracinë. Votuesit nuk janë spektatorë cirku, ata janë qytetarë që presin të dëgjojnë zgjidhje dhe vizione. Politika, në fund të fundit, nuk është art i kafshëve simbolike, por përgjegjësi ndaj njerëzve të vërtetë. A po ndodh deri tani ajo që duhet e qytetarët presin ? Unë them JO!
