Tashmë ka kaluar më shumë se një muaj që kur Ukraina ra dakord për një armepushim të mundshëm sipas kushteve të SHBA-së – një lëshim i guximshëm dhe i vështirë – në përgjigje të përpjekjeve të Presidentit Trump për të ndërmjetësuar përfundimin e luftës. Megjithatë, në mënyrën e saj tradicionale, Rusia nuk ka treguar një urgjencë të tillë në reciproke. Pavarësisht nga një sërë takimesh midis përfaqësuesve rusë dhe amerikanë në Lindjen e Mesme dhe Rusisë, e vetmja gjë që duket e qartë është se paqja mbetet po aq e largët sa kurrë.
Këtë fundjavë të kaluar, forcat ruse i kujtuan edhe një herë botës qëllimet e tyre të vërteta. Një sulm barbar me raketa balistike në qytetin ukrainas Sumy vrau 34 civilë, përfshirë 7 fëmijë. Vetëm dy ditë më parë, i dërguari i Presidentit Trump Steve Witkoff ishte takuar me Vladimir Putin në Shën Petersburg – takimi i tretë i tillë në po aq muaj – me shpresën për të siguruar një armëpushim 30-ditor. Nëse sulmi që pasoi na tregon diçka, është se Kremlini nuk po i merr seriozisht negociatat e udhëhequra nga SHBA.
Më keq akoma, raportet shqetësuese sugjerojnë se zoti Witkoff po përqafon kërkesat ruse për njohjen e aneksimit të paligjshëm të katër rajoneve të Ukrainës nga Moska. Heshtja për Krimenë, plaga më e dukshme në sovranitetin e Ukrainës që daton që nga viti 2014, është edhe më shqetësuese. Vetë presidenti i Ukrainës Volodymyr Zelensky në një intervistë kohët e fundit vuri në pikëpyetje mençurinë e besimit të negociatave të paqes një biznesmeni dhe jo një diplomati me përvojë dhe ka ftuar Donald Trump të vizitojë Ukrainën dhe të shohë vetë gjërat në terren.
Trump premtoi në mënyrë të famshme se do t’i jepte fund luftës në 24 orë. Teksa shkruaj, kanë kaluar gati tre muaj dhe Rusia vazhdon të luajë dorën e saj me kalkulim të ftohtë. Putini – një njeri i KGB-së deri në palcë – e ka zotëruar artin e nxjerrjes së lëshimeve pa dhënë asnjë centimetër. Për t’i ofruar Trumpit një “fitore” simbolike për audiencën e tij të brendshme, Rusia ka liruar dy të burgosur amerikanë gjatë muajve të fundit, ndërsa në të njëjtën kohë ka shtrënguar kontrollin e saj në çështjet globale. Rusia nuk është më shteti i parëndësishëm që ka qenë, duke gdhendur më shumë ndikim në Lindjen e Mesme, duke negociuar me SHBA-në për ndikimin në Arktik dhe duke e bërë Ukrainën të duket edhe më e anashkaluar.
Kjo nuk është rastësi. Është strategjia e qëndrueshme e Putinit për të pakësuar pozitën e Ukrainës në sytë e Perëndimit – për ta bërë atë të duket e domosdoshme në krahasim me çështjet e tjera “globale” në lojë – në mënyrë që partnerët të pranojnë në heshtje copëtimin e saj. Nuk duhet të mashtrohemi kaq lehtë. Qëllimi i Rusisë nuk ka ndryshuar kurrë: fshirja e sovranitetit të Ukrainës dhe shkatërrimi i unitetit perëndimor.
Ndërsa Uashingtoni vazhdon të ndjekë përpjekjet e tij diplomatike, Evropa duhet të marrë masat e saj së bashku. Në Londër dhe Paris, të paktën ka pasur një vendosmëri. Së bashku me 31 kombe me të njëjtin mendim, Britania dhe Franca kanë udhëhequr në formimin e “Koalicionit të Vullnetit” – një aleancë që synon të vazhdojë të mbështesë Ukrainën ushtarakisht, pavarësisht nga përfshirja e SHBA.
Në një samit javën e kaluar, ky koalicion premtoi miliarda në mbështetje ushtarake për Ukrainën dhe hapi diskutimet për vendosjen e trupave paqeruajtëse nëse dhe kur arrihet një armëpushim gjithëpërfshirës. Megjithatë, bisedimet me dyer të mbyllura sugjerojnë se Mbretëria e Bashkuar dhe Franca do të kishin vetëm kapacitetin për të kryer një batalion secila, dhe kombet e tjera evropiane – veçanërisht Gjermania, që ende po del nga paraliza e saj ushtarake e pas Luftës së Dytë Botërore – vështirë se po nxitojnë të mbushin boshllëkun. Edhe Polonia, ndoshta më e përgatitura nga anëtarët lindorë të NATO-s, e ka përjashtuar mundësinë e dërgimit të trupave të saj në Ukrainë. Disa batalione përgjatë vijës së frontit prej mijëra kilometrash do të ishin, në rastin më të mirë, simbolikë. Korniza për një vendosje të tillë ende nuk është zhvilluar.
Ushtria e Ukrainës – ende më e madhja dhe më e gatshme për luftim në Evropë – ka mbajtur linjën kundër një agresori të armatosur bërthamor për më shumë se tre vjet. Qëndrueshmëria e popullit të saj e ka mbajtur vendin të fortë dhe të pamposhtur. Ndërsa vija e parë e Evropës është ende në Ukrainë, ajo duhet të veprojë me vendosmëri. Nëse Ukraina bie, kontinenti nuk do të jetë më në gjendje të fshihet pas koalicioneve dhe komunikatave.
