Në vitin 2186, njerëzimi do të dëshmojë një ngjarje astronomike që nuk është përsëritur në Tokë për 12 mijë vjet.
Eklipsi total diellor më 16 korrik do ta zhytë planetin në errësirë për një kohë rekord prej 7 minutash e 29 sekondash, duke e bërë atë ngjarjen më të gjatë të tillë që nga viti 4000 p.e.s. deri në vitin 8000 të erës sonë.
Ky spektakël unik, i cili nuk do të përsëritet në të ardhmen e parashikueshme, do të ndikojë në rajonet e Oqeanit Atlantik, Amerikës së Jugut dhe Afrikës.
Eklipset totale diellore zakonisht zgjasin midis dy dhe katër minutave, rrallë arrijnë gjashtë. Megjithatë, ngjarja e vitit 2186 do të zgjasë pothuajse dy herë më shumë. Studiuesit shpjegojnë se një kohëzgjatje e tillë do të jetë e mundur për shkak të një kombinimi të rrallë rrethanash: Hëna do të jetë në perigje, pika më e afërt në orbitën e saj me Tokën, gjë që do ta bëjë atë të duket më e madhe në qiell. Në të njëjtën kohë, Dielli do të duket më i vogël për shkak të pozicionit të Tokës në orbitën e saj, dhe hija e Hënës do të lëvizë më ngadalë, duke krijuar një efekt “nate në mes të ditës” që do të zgjasë pothuajse tetë minuta.
Për të parashikuar këtë ngjarje me saktësi të lartë, përdoren modele komplekse tre-dimensionale të bazuara në ligjet e mekanikës së Njutonit. Shkencëtarët marrin në konsideratë faktorë të tillë si ngadalësimi gradual i rrotullimit të Tokës, lëvizja e kontinenteve dhe largimi vjetor i Hënës nga planeti ynë me 3.8 centimetra. Gabimi në llogaritje të tilla, madje edhe për shekujt në vijim, është më pak se një minutë, gjë që i bën parashikimet të besueshme.
Faza e plotë e eklipsit do të jetë e dukshme në vende si Kolumbia, Venezuela dhe Guajana, ku banorët do të jenë në gjendje ta shikojnë për një kohë rekord prej 7 minutash e 29 sekondash. Diku tjetër në Amerikën e Jugut dhe mbi Oqeanin Atlantik, eklipsi do të jetë i pjesshëm, por prapëseprapë spektakolar.
Eklipset diellore kanë vlerë të madhe për shkencën. Gjatë fazës totale, studiuesit kanë mundësinë të studiojnë koronën diellore, e cila normalisht është e padukshme, dhe të analizojnë stuhitë magnetike dhe erën diellore.
Për më tepër, ngjarje të tilla bëjnë të mundur regjistrimin e ndryshimeve në temperaturë dhe lagështi, si dhe testimin e teleskopëve hapësinorë në kushte ekstreme ndriçimi.
Ngjarja e vitit 2186 konsiderohet unike për shkak të probabilitetit jashtëzakonisht të ulët të përsëritjes së kushteve të tilla. Studiuesit vërejnë se mundësia që të gjithë faktorët e nevojshëm – pozicioni i Hënës në perigje, maja e orbitës së Tokës dhe këndi optimal – të përkojnë është më pak se 0.0001%. Kjo do të thotë që brezat e ardhshëm që nuk janë mjaftueshëm me fat për të dëshmuar këtë eklips nuk kanë gjasa të shohin diçka të ngjashme për mijëvjeçarët që do të vijnë.
