Të përballur me objektivin e ri të frikshëm të NATO-s për shpenzimet ushtarake, politikanët italianë po propozojnë që ura prej 13.5 miliardë eurosh drejt Siçilisë, e diskutuar prej kohësh, të përkufizohet si shpenzime ushtarake.
Italia është një nga anëtarët e NATO-s me shpenzimet më të ulëta ushtarake, duke synuar vetëm 1.49 përqind të produktit të brendshëm bruto për ushtrinë vitin e kaluar. Objektivi i ri prej 5 përqind deri në vitin 2035 duket i paarritshëm.
Qeveria e kryeministres Giorgia Meloni dëshiron të vazhdojë me planin për të ndërtuar një urë mbi Ngushticën e Mesinës, e cila do të ishte ura më e gjatë e varur në botë, një projekt i ëndërruar nga romakët e lashtë, diktatori Benito Mussolini dhe ish-kryeministri Silvio Berlusconi.
Si Ministri i Jashtëm Antonio Tajani ashtu edhe Ministri i Infrastrukturës Matteo Salvini, zëvendës të Kryeministrit Meloni, theksojnë se ura ka vlerë strategjike për NATO-n, jo vetëm një rol ekonomik, gjë që u theksua edhe në një raport qeveritar të prillit.
Një zyrtar qeveritar theksoi se ende nuk është marrë asnjë vendim zyrtar për klasifikimin e urës si projekt sigurie, por tha se bisedime shtesë ka të ngjarë të zhvillohen së shpejti për të “parë se sa e realizueshme është kjo”.
Ideja mund të jetë politikisht e dobishme për Melonin, i cili po përpiqet të bindë një publik të lodhur nga lufta për nevojën për më shumë shpenzime ushtarake në një kohë kur Italia tashmë po lëviz drejt masave shtrënguese.
Ka disa arsye pse Italia mund të përpiqet të ndërtojë një rast për këtë urë. Nga 5% e PBB-së së synuar për NATO-n, vetëm 3.5% duhet të jenë shpenzime thelbësore ushtarake, ndërsa 1.5% e mbetur mund të drejtohet drejt një rezistence më të gjerë strategjike, siç është infrastruktura.
Një zyrtar i Ministrisë së Financave sugjeroi gjithashtu se përcaktimi i urës si një projekt ushtarak do ta ndihmonte qeverinë të kapërcente disa nga pengesat ekonomike dhe teknike që më parë e kanë penguar ndërtimin e saj.
Për dekada të tëra, përpjekjet për të ndërtuar urën, me një hapësirë qendrore të vlerësuar prej 3.3 kilometrash, kanë hasur probleme me koston, vështirësitë e ndërtimit në një zonë sizmike dhe sfidat e zhvendosjes së njerëzve.
Në prill, qeveria italiane miratoi një dokument që deklaronte se ura duhet të ndërtohet për “arsye të domosdoshme të interesit publik mbizotërues”.
Përveç përdorimit civil, “ura mbi Ngushticën e Mesinës ka gjithashtu rëndësi strategjike për sigurinë kombëtare dhe ndërkombëtare, aq sa do të luajë një rol kyç në mbrojtje dhe siguri, duke mundësuar lëvizjen e forcave të armatosura italiane dhe aleatëve të NATO-s”, shton dokumenti.
Italia kërkoi gjithashtu që projekti të përfshihej në planin e BE-së për financimin e lëvizshmërisë së personelit ushtarak, pajisjeve dhe aseteve, pasi do të “përshtatej në mënyrë të përkryer në këtë strategji, duke siguruar infrastrukturë kyçe për lëvizjen e forcave të NATO-s nga Evropa Veriore në Mesdhe”, sipas një raporti qeveritar.
Ura “përfaqëson një avantazh për lëvizshmërinë ushtarake, duke mundësuar transportin e shpejtë të automjeteve të rënda, trupave dhe burimeve me rrugë dhe hekurudha”, shtoi qeveria.
Nëse NATO, dhe më e rëndësishmja, ish-Presidenti i SHBA-së Donald Trump, i cili i do projektet e mëdha të ndërtimit, do ta pranojë këtë logjikë është një pyetje tjetër.
Zyrtarisht, Ngushtica e Mesinës ndodhet jashtë korridorit të vetëm të caktuar zyrtarisht nga NATO-ja për lëvizshmëri ushtarake në Itali, i cili fillon në portet e rajonit të Pulias në “thembrën” e çizmes italiane, kalon Adriatikun në Shqipëri dhe vazhdon në Maqedoninë e Veriut dhe Bullgari.
Është gjithashtu e paqartë nëse ngushtica është pjesë e rrjetit të mobilitetit ushtarak të BE-së, korridoret e të cilit pritet të përputhen me rrugët e NATO-s, sipas njerëzve të njohur me diskutimet.
Ministri i Jashtëm Tajani është një avokat i zëshëm i urës.
“Ne do t’u shpjegojmë italianëve se siguria është një koncept më i gjerë sesa thjesht tanket”, tha ai së fundmi në një intervistë me të përditshmen e biznesit Milano Finanza.
Ministri i Infrastrukturës Salvini, zëvendësi i dytë i Kryeministrit Meloni, e sheh urën si një projekt që mund ta transformojë partinë e tij të ekstremit të djathtë, Liga, e cila fillimisht ishte Liga Veriore separatiste, në një forcë politike kombëtare të suksesshme që gjithashtu shtyn përpara një projekt të madh në jug.
“Sigurisht,” u përgjigj ai së fundmi kur u pyet nëse ura mund ta ndihmonte Italinë të arrinte një qëllim të ri të NATO-s.
“Infrastruktura është strategjike nga një perspektivë sigurie në shumë mënyra, kështu që nëse investojmë më shumë në siguri, një pjesë e infrastrukturës strategjike do të bëhet gjithashtu pjesë e atij plani sigurie”, shtoi Salvini.
Salvini, sipas një zyrtari nga Ministria e Financave dhe një deputeti të njohur me zhvillimet e brendshme të qeverisë, po bën presion për të përshpejtuar procesin.
“Matteo është shumë pro marrjes së një lloj ‘miratimi’ të projektit në nivelin teknik dhe politik për t’i treguar publikut se diçka po ndodh”, tha një zyrtar i Ministrisë së Financave.
Partitë opozitare nuk pajtohen as me nevojën për të ndërtuar urën dhe as me klasifikimin e saj si shpenzime ushtarake.
Një argument tjetër kundër projektit është se ai lidh dy rajonet më të varfra të Italisë, asnjëra prej të cilave nuk ka një sistem efikas transporti. Shumë veta besojnë se investimi në rrugë dhe hekurudha lokale është më urgjent.
Megjithatë, koalicioni qeverisës është i vendosur të vazhdojë. Të martën, Salvini tha se miratimi përfundimtar i projektit pritet në korrik.
Në një shenjë disi jo premtuese, Tajani sugjeroi që ura të emërohet sipas Berluskonit, ish-kryeministrit të njohur për festat e tij “bunga bunga” dhe betejat e pafundme ligjore.
