Shkruam: Rasim SMAJLAJ
Liria dhe sovraniteti kanë qenë si yje të largëta për kombin tonë — i kemi parë, i kemi ëndërruar, por për shekuj i kemi pasur jashtë prekjes. Na munguan kur kishim nevojë më shumë. Na munguan kur luftuam me shpirt e me gjak. Por historia, si një rrotë e madhe që nganjëherë ndalet, e nganjëherë fluturon, vendosi të ndalet në trojet tona në një çast vendimtar: në ndërrim të mileniumeve.
Ishte një çast kur gjithçka dukej se mund të humbte, por edhe gjithçka ishte e mundur. Dhe në atë çast, deshti Zoti — dhe mbase edhe gjaku i të parëve tanë, lotët e nënave tona, betimi i bijve të Dardanisë — që fati i kombit të mos shkruhej më nga të huajt, por nga vetë ne.
Nga fundi i mijëvjeçarit të dytë në fillimin e mijëvjeçarit të tretë, në zemër të Evropës u rishkrua një e vërtetë e lashtë:
Populli shqiptar, i ndarë, i sakatuar, por i pathyeshëm — u ngrit, dhe mori në duar të veta atë që i ishte mohuar me shekuj: të drejtën për të qenë vetvetja.
Po, kemi ende rrugë për të bërë. Po, ende nuk jemi plotësisht të lirë, ende nuk e kemi sovranitetin të plotë. Por le të mos harrojmë kurrë: Liria që e gëzojmë sot është një mrekulli historike, një ndërhyrje hyjnore në kohën e duhur, në vendin e duhur..
