Shkruan: Rasim SMAJLAJ
-Është një pasqyrim satirik i realitetit që shpesh shfaqet në komunikimin mes shqiptarëve në dy anët e kufirit.
Në këtë truall që e quajmë tokë shqiptare, ndarë padrejtësisht por lidhur shpirtërisht, shpesh dëgjojmë të njëjtën gjë:
“Ju nga Shqipëria folni shumë, por nuk thoni asgjë”,
dhe “Ne nga Kosova dëgjojmë shumë, por nuk kuptojmë asgjë”.
Dhe atëherë, s’mbetet veçse të pyesim me ironi: A i bie që jemi njësoj – të gjithë llafazanë e shurdh-memecë në të njëjtën kohë?
Shqiptarët e Shqipërisë flasin shumë, për gjithçka. Politikë, histori, sport, kulturë, madje edhe për Kosovën më shumë se për veten. E gjithë biseda është një teatër i madh fjalësh, ku fjalimet janë më të gjatë se librat dhe mendimet shpesh nuk kanë fund – por as fillim.
Ndërsa ne, kosovarët, dëgjojmë – të paktën kështu besojmë. Por kur vjen puna te kuptimi, jemi të zënë në rrjetën e frazave që s’i kemi analizuar kurrë, në dogmat që i trashëgojmë si relikte, e në politika që i përsërisim si papagallë pa e ditur pse.
Folim e dëgjuam, por nuk ndërtuam as një kuptim të përbashkët.
Njëri flet për Bashkim Kombëtar, tjetri për energji elektrike. Njëri flet për Ismail Qemalin, tjetri për Adem Jasharin. Njëri për Çabejn, tjetri për Azem Vllasin. E në fund? Prapë nuk merremi vesh.
Pra po, miku im – ndoshta jemi njësoj. Të gjithë në rrugë të ngatërruar të një gjuhe që e flasim, por nuk e përdorim për t’u kuptuar. Të ndarë në ego, në aksente, në qëndrime – por të bashkuar në paaftësinë për të folur me kuptim dhe për të dëgjuar me mendje.
Por ka shpresë… Kur të mësojmë të dëgjojmë me zemër, dhe të flasim me ndershmëri, jo për të rrëfyer veten por për të ndërtuar një të përbashkët.
