Samiti i Organizatës së Bashkëpunimit të Shangait (SCO) në Tianjin, i mbajtur nga 31 gushti deri më 1 shtator 2025, pasqyroi strategjinë e kujdesshme balancuese të Indisë. Nga njëra anë, Nju Delhi mbajti dialogun me Kinën dhe Rusinë, ndërsa nga ana tjetër përsëriti varësinë e saj afatgjatë nga SHBA-të për strategjinë e saj Indo-Paqësor. I organizuar nga Kina, samiti ishte më i madhi në historinë e SCO-së, me udhëheqës nga mbi 20 vende dhe disa organizata ndërkombëtare të pranishëm.
Presidenti kinez Xi Jiping perdri platformen per te njoftuar propozime, duke përfshirë një bankë zhvillimi të SCO-së, një mekanizëm bashkëpunimi energjetik dhe një program kredie prej shumë miliardë dollarësh gjatë tre viteve. Ai gjithashtu u ofroi shteteve anëtare qasje në sistemin satelitor BeiDou të Kinës. Për Indinë, pjesëmarrja ishte si një urë ashtu edhe një mburojë. Kjo i lejoi Nju Delhit të mbetej i angazhuar me institucionet euroaziatike, duke shmangur njëkohësisht përafrimin e plotë me Pekinin ose Moskën.
Kryeministri indian Narendra Modi zhvilloi takime dypalëshe me Xi dhe Putin. Me Xi-në, ai nënvizoi rëndësinë e marredhenieve Indi_Kine për avancimin e një shekulli aziatik dhe një rendi botëror shumëpolar, duke theksuar gjithashtu nevojën për paqe përgjatë kufirit përmes mekanizmave ekzistues.
Me Putinin, Modi riafirmoi të ashtuquajturën natyrë “në çdo mot” të lidhjeve Indi-Rusi. Udhëtimi i tyre i përbashkët me limuzinë dhe diskutimet treguan ngrohtësi të qëndrueshme, edhe pse India bëri presion për përparim drejt paqes në Ukrainë. Megjithatë, samiti nxori në pah kufizimet e SCO-së. Vëzhguesit, përfshirë Sekretarin e Thesarit të SHBA-së, Scott Bessent, vunë re se takimi ishte i mbushur me simbolikë, por i dobët në përmbajtje. India, nga ana e saj, shmangu mbështetjen e retorikës së përhapur anti-perëndimore dhe në vend të kësaj iu përmbajt parimit të saj të autonomisë strategjike.
Prapa skenave, angazhimi afatshkurtër i Indisë me partnerët e SCO-së pasqyronte nevojat praktike. Rusia vazhdon të ofrojë energji dhe pjesë këmbimi me zbritje për sistemet e vjetra ushtarake. Kina mbetet një partner tregtar jetësor pavarësisht tensioneve të pazgjidhura kufitare. Këto lidhje janë të ndara, marrëdhëniet energjetike janë transaksionale dhe mosmarrëveshjet territoriale mbeten të pazgjidhura, edhe pse anëtarësimi në SCO ruan një kanal komunikimi.
Megjithatë, orientimi afatgjatë i Indisë mbetet i vendosur drejt perëndimit. Pavarësisht fërkimeve të fundit për shkak të tarifave të Trump mbi mallrat indiane dhe kritikave për blerjet e naftës ruse, SHBA-të vazhdojnë të jenë partneri kryesor i Indisë në Indo-Paqësor. Marrëdhënia përforcohet nga gatishmëria e SHBA-së për të ndarë teknologji të përparuara, për të zgjeruar bashkëpunimin në mbrojtje dhe për të investuar në transformimin ekonomik të Indisë.
Një konsensus dypartiak në Uashington e sheh Indinë si kritike për balancimin e Kinës. Megjithatë, Uashingtoni nuk është i qetë për këmbënguljen e Nju Delhit për ta trajtuar Moskën si një partnere të privilegjuar.
India e sheh Rusinë si një furnizuese të hershme të pajisjeve dhe energjisë mbrojtëse, por SHBA-të e konsiderojnë këtë afërsi në kundërshtim me regjimin e saj të sanksioneve dhe strategjinë më të gjerë. Kontradikta është edhe më e mprehtë duke pasur parasysh se SHBA-të vazhdojnë të armatosin dhe financojnë Pakistanin, establishmenti i sigurisë së të cilit është hapur armiqësor ndaj Indisë. Ky standard i dyfishtë nxit skepticizmin në Nju Delhi, edhe pse lidhjet me Uashingtonin thellohen në fusha të tjera.
Kufizimi kushtetues i Trumpit në dy mandate do të thotë që ndikimi i tij mbi politikën e jashtme të SHBA-së dhe, si rrjedhojë, mbi marrëdhëniet Indi-SHBA po i afrohet fundit. Kjo i çliron politikëbërësit indianë nga pasiguria që mund të krijojë stili i një individi. Megjithëse masat e tij proteksioniste shkaktuan alarm fillimisht, përafrimi themelor midis Indisë dhe SHBA-së ka vazhduar, i rrënjosur në realitetet strukturore Indo-Paqësore dhe jo në personalitete.
Prania e Indisë në samitin e Tianjin ishte pra taktike, jo një ndryshim strategjik.
Bashkëpunimi me SHBA-në në mbrojtje dhe teknologji, koordinimi detar përmes Katërshes dhe përpjekjet për t’u diversifikuar larg zinxhirëve të furnizimit kinez mbeten qendrore në strategjinë e Indisë. Forumi i SCO-së shton fleksibilitet, por nuk e ndryshon drejtimin.
Sfida për Nju Delhin është ajo e menaxhimit të perceptimit, duke bindur Uashingtonin se pjesëmarrja e tij në SCO është transaksionale, jo strategjike, ndërkohë që mban hapur kanalet e komunikimit me Pekinin dhe Moskën kur është e nevojshme. Ky parim, autonomia brenda harmonisë, ka qenë tipar dallues i diplomacisë indiane për dekada të tëra.
Në samit, Modi i balancoi thirrjet për luftën kundër terrorizmit dhe ndërtimin e paqes me përmbajtje, duke shmangur retorikën anti-amerikane të promovuar nga Kina dhe Rusia. Shfaqjet e ngrohtësisë dypalëshe bashkëjetuan me kujdesin dhe ndarjen në ndarje. Në fund të fundit, samiti i Tianjin ilustroi diplomacinë e shtresuar të Indisë.
Angazhimi me SCO-në adreson nevojat afatshkurtra dhe parandalon izolimin strategjik, ndërsa partneriteti me SHBA-në siguron një momentum afatgjatë në Indo-Paqësor. Kjo qasje me dy pista nuk përfaqëson një ndryshim drejtimi, por një ekuilibër të nuancuar të ankoruar në Perëndim, por fleksibël mes turbulencave euroaziatike. Ndikimi personal i Trump mund të zbehet me kufizimin e mandatit të tij, por nevoja e Amerikës për Indinë do të mbetet. Kjo mbështetje strukturore siguron që trajektorja afatgjatë e Indisë të vazhdojë drejt perëndimit, edhe pse angazhimet e saj taktike përshtaten me realitetet rajonale..bne
