Ishte pagëzuar nga familja me emrin Alush Musliu. Por pas shpërngulljes së prindërve të tij me tre fëmijë nga Tetova në qytetin Bjelin të BH nuk e kishte mbajtur gjatë këtë emër. Ishte një fotograf i përsosur dhe pronar i një dyqani fotografish “Ëestern”. I Pasionuar pas filmave “Ëestern” ai nuk deshi ta mbajë emërin e tij Alush, por i pëlqente të quhej Harry Jackson. Pas një viti kërkese dhe ankesash ai kishte arritur të regjistrohet në gjendjen civile me këtë emër . Interesimi për kaubojin e fundit të Ballkanit, sic e titullojnë disa medie në BH, nuk ka të ndalur. Edhe një ekip i filmit nga Irlanda, nga disa të reja nga këto hapësira , që po realizojnë një film dokumentar për atë. Hari (Alushi) jetoi ëndrrën e tij duke kaluruar nga filmi në film. Dashamirësi i ëesternit ka lindur në vitin 1944 në Tetovë të Maqedonisë me emrin Alush Musliu dhe në moshën tetë vjeçare është shpërngulur në Bijeljina.
Tashmë në atë kohë, ai filloi të fantazojë për kaubojët, dhe magjepsja e tij me perëndimin e egër dhe luftën për drejtësi nuk u zhduk as kur u rrit. Përkundrazi, u bë edhe më i fortë. Alushi pasi ndryshoi zyrtarisht emrin e tij në Harry u fut në aventurën e xhirimeve të westerneve. Bijelinaswt nuk e kanë harruar, dy vite më parë për nder të tij u bë një mural në godinën e kinemasë së qytetit për t’u treguar të rinjve se ëndrrat mund të realizohen. Në këtë vend, takoni Harin nga teksti i botuar gati katër vjet më parë në “Preporod” nga Bijeljina . A ju kujtohet Harry Jackson? Me kwtw fjali e filloi tekstin Jusuf Twrbiq pwr njeriun nga i cili u njoh qyteti Bijeljina, kauboji i parë dhe i fundit i Ballkanit. “Harry Jackson është një njeri, ëndrrat e të cilit ishin më të forta se jeta. Kështu ai e investoi gjithë jetën e tij të vogël, monotone në krahinën e varfër të Bijeljinës në ëndrrat e tij, e investoi deri në fund. Ai e përktheu atë në imazhe që përjetësuan fitoren e së mirës dhe humbjen e së keqes. Të këqij, grabitës, banditë, hajdutë të të gjitha llojeve binin para tytës së revolverit. Kështu e përmirësoi botën Harry Jackson, duke kaluruar nga filmi në film. Ai kishte filluar trembëdhjetë prej tyre. Asnjë nuk arriti të përfundojë. Sa nga mungesa e parave, sa nga kokat paragjykuese provinciale, ku çdo gjë që nuk arrinin ta kuptonin deklaronin punë të turbullt dhe të rrezikshme. Drejtësia e Harry Jackson ishte e panevojshme për ta. Dhe ëndrrat e tij gjithashtu”.
Ai erdhi në Bijeljina me të atin dhe tre vëllezërit në vitin 1952 dhe mësoi zanatin e fotografisë me fotografin e njohur Vladimir Korda. Së shpejti ai hapi një dyqan fotografie, ku vendosi edhe ëndrrën e tij . Në atë kohë, filmat perëndimor, ose, siç i quanim ne – filmat me kauboj, ishin shumë të njohur dhe i riu Alushi ra në dashuri me ta aq shumë sa ndryshoi emrin e tij dhe mbi hyrjen e dyqanit të tij u shfaq një tabelë e madhe në të cilën shkruhej: “Foto-regjisor i Western Harry Jackson”. Dy vajzat e para u quajtën Xheneta dhe Virgjnia, dhe vetëm e treta, me insistimin e gruas së tij Bahria, iu dha një emër më “i zakonshëm” – Xhenita.
Hari filloi të bënte filma western në mënyrën e tij unike. Ai i bleu dhe i bëri vetë pajisjet – pushkë, shalë, rroba, kapele, aktorët ishin miq dhe të njohur, treni për në Mezgraja,. Luante vetw dhe romët e Bijelina luanin indianët dhe meksikanët, fshatarët i dhanë kuaj dhe lopët si statista. Lumi Drina dukej si Rio Grande, dhe e gjithë kjo u përkthye në një epope unike kinematografike të drejtësisë së armikut, në të cilën e mira gjithmonë triumfoi mbi të keqen. Filmi i parë ishte “Varja e Harry Jackson”. Në vijim: “Trail of Crime”, “Gold Launderers” dhe të tjera, dhe filmi “Harry Jackson’s Revenge” fitoi një çmim në Festivalin e Filmit të Shkurtër në Zagreb në 1979. Ai film la një përshtypje të tillë, saqë edhe pas disa vitesh u shfaq në pesë minuta deri në mesnatë të natës së ndërrimit të viteve në televizionin e Zagrebit.
Kritiku i njohur i filmit Ranko Munitić ka shkruar skenarin e filmit për Harry Jackson me titull “I don’t acmit to Er-pi”, dhe Bogdan Tirnanić ka shkruar gjithashtu një ese të jashtëzakonshme për kaubojin nga Bijelina. Në atë kohë, Hari ishte i ftuar të fliste me studentët në akademitë e filmit në Beograd dhe Zagreb, dhe një retrospektivë e filmave të tij u shfaq në Qendrën Rinore në Beograd. Roli i tij më i famshëm është ai në filmin e famshëm të Srgjan Karanoviqit “Eroma e luleve të Polonisë”. “. Filmi i fundit “Luftëtar për Drejtësi” është realizuar nga Hari në vitin 1984 për TV Novi Sad.
Për Harin u filmuan shumë emisione televizive dhe njëra prej tyre u realizua nga kulti Nisvet Dzanko , i cili pas luftës, duke shkelur në baltën e tregut të Arizonës në Brccan, takon regjisorin Jasmin Durakoviq dhe e pyet për Harin, dhe këtë të fundit. i thotë: “Unë mendoj se është gjallë, sepse legjendat nuk vdesin kurrë . ”
Siç ishte në film, kështu ishte në jetë Harry Jackson. Në film, ai përmirësoi botën, në fotografi – njerëzit. I pëlqente të retushonte fotot, t’i bënte sa më të bukur njerëzit në to. Ai ishte në luftë me zyrtarët komunalë dhe policinë, me gomarët e zgjuar provincial dhe intelektualët e vetëshpallur, të cilët nuk kuptonin asgjë nga ajo që po bënte. Dhe kur dikur iu ofruan para të mëdha për të xhiruar një film partizan, ai refuzoi kategorikisht. Ai që mezi ia dilte mbanë.
Harry po jetonte ëndrrën e tij. Mbahet mend një skenë nga filmi i tij: vajza e tij e vogël Virxhinia, e cila luajti në film, kur pa që Harry “vdiq”, filloi të qajë dhe Harry, i shtrirë në dysheme, ngriti pak kokën dhe tha: “Virginia Bijë, është thjesht një film…”
Kur shpërtheu në Bijeljina, ai arriti të mbledhë para dhe të nxjerrë familjen e tij jashtë. Nuk kishte para për vete, ndaj qëndroi. Më vonë, kur e thirrën për të shkuar, ai tha: “Jo vajzë, do të qëndroj në Bijelinë dhe do të pres drejtësinë”. Terrorit të arkanianëve iu përgjigj në mënyrën e tij. Ai solli radion para shtëpisë dhe luajti Radio-Sarajevo, me zë të lartë. Shumë shpejt një bombë fluturoi në oborrin e tij dhe më pas hynë forcat speciale. Ata gjetën rekuizita filmike në shtëpi: Colts, Winchesters, Rednecks dhe, ngaqë nuk u interesonte për artin e filmit, e lidhën Harry-n, e çuan në komisariat dhe e rrahën për vdekje. Ai u shpëtua nga Duka Mirko Blagojeviq, i cili rastësisht e pa atje. Kur u shërua, u mobilizua dhe u dërgua në front, por shpejt dezertoi. Ai u rrah përsëri, pastaj u dërgua në Pelagiçevo për të hapur llogore. Njëfarë Borko nga Sigurimi i Shtetit hyri në shtëpinë e tij dhe kur u kthye,
Një herë e takoi në rrugë Vojkan Gjurkoviqin dhe i tha: “Ku je bwrllog?” Vojkani, i cili në atë kohë ishte forcë në Bijelina, u tërbua dhe filloi të bërtasë: “Ty, Hari, të të presin kokën”. dhe Hari mati ftohtë Vojkanin zvogëlues dhe ia ktheu qetësisht: “E shoh, tashmë je shkurtuar”.
Hera e fundit që ishte parë Harry Jackson ishte në verën e vitit 1999, kur autori I kwtyre rreshtave ishte kthyer në shtëpi për herë të parë pas luftës. Ai I solli një tekst të fotokopjuar nga Slobodna Bosnja . Ai kishte një mjekër të gjatë, një fytyrë të rraskapitur dhe një pamje të zbrazët. Bota e tij u shemb dhe nuk kishte asgjë për të jetuar. Nëse artistët e vërtetë njihen për sakrificën e tyre dhe gjithë jetën për ëndrrat e tyre, Hari ishte artisti më i madh që ka takuar ndonjëherë. Bijelianët e dinë që ka një kafene “Film” në qendër të qytetit. Në mure: postera filmash dhe skena nga filma të famshëm. Midis tyre është një personazh i famshëm: Harry Jackson. Kur hynë një herë në lokalin tim, thyen gjithçka, por fotot në mure nuk i prekën, përveç njërës. Ata hodhën foton e Harrit në dysheme, thyen xhamin, thyen kornizën. Disa thonë se është vrarë në Bjelinë, e disa thonë më 1999 në qytetin e tij të cilën nuk e la as luftës.
E “hekurosa” foton dhe e rikornizova. Ja ku është përsëri në mur. Ata nuk mund t’i bëjnë asgjë Harry Jackson. Ai është këtu duke pritur. Drejtësia duhet të fitojë një herë e përgjithmonë.
