Gjatë sulmit të 7 tetorit ndaj Izraelit, militantët e Hamasit pushtuan shkurtimisht dy baza të ushtrisë izraelite, pa llogaritur kalimin e fortifikuar dhe të mbrojtur të Eretz në kufirin Gaza-Izrael. Njëri prej tyre ndodhej pranë Kibbutz Reim, ku militantët e Hamasit vranë më shumë se 260 njerëz në një festival muzikor. Baza e dytë ndodhej 13 kilometra në veri, pranë Kibbutz Nahal Oz (ku terroristët vranë gjithashtu dhjetëra civilë).
Në total, sipas të dhënave të fundit , të paktën 170 ushtarë të IDF u vranë si rezultat i granatimeve dhe infiltrimit të anëtarëve të Hamasit në territorin izraelit. Këtu përfshihen jo vetëm komandantët dhe oficerët, por edhe rekrutët që kanë shërbyer në shërbimin ushtarak, përfshirë gratë.
Numri i civilëve dhe ushtarëve izraelitë të marrë peng nga Hamasi dhe të dërguar në Gaza është më shumë se 100 persona. Grupi tha se nuk do të negociojë lirimin e tyre derisa të pushojnë luftimet dhe publikoi pamje të paverifikuara të vrasjes së dy izraelitëve të kapur.
Mes pengjeve ka dhjetëra shtetas të huaj, si dhe persona me dy shtetësi. Në të njëjtën kohë, siç shkruan The Times of Israel, duke cituar një burim të rangut të lartë në qeverinë e vendit, ushtria synon të vazhdojë sulmet ndaj Gazës edhe me çmimin e vdekjes së mundshme të qytetarëve të saj të kapur – përveç nëse dihet vendndodhja e tyre.
Aktualisht, pothuajse asgjë nuk dihet për izraelitët dhe të huajt e rrëmbyer në Rripin e Gazës. Të martën, në media u shfaqën informacione për një vajzë 30-vjeçare nga Gjermania, Shani Luk – pamjet e militantëve të Hamasit duke e mbajtur atë me këmbë të thyera dhe të lidhur në pjesën e pasme të një kamioni të përhapur në të gjithë botën. Shani Luk ishte në mesin e atyre që u rrëmbyen në një festival rave në Kibbutz Reim. i tha nëna e sajBotimi gjerman Die Presse thotë se Shani është gjallë dhe ndodhet në një spital në Gaza. Ajo nuk përmendi burimin e informacionit, duke thënë vetëm se karta bankare e vajzës ishte përdorur në Gaza dhe kërkoi veprime të shpejta nga autoritetet gjermane për ta liruar. Më parë, raportet e mediave qarkulluan se shumë anëtarë të Hamasit u përpoqën të transferonin para nga njerëzit që vranë në llogaritë e tyre. Kjo nuk është hera e parë që nëna e Shani Lukut pretendon se vajza e saj është gjallë.
Rrëmbimi i një ushtari, një shtetase e Izraelit dhe Spanjës, Maya Sinwani, u konfirmua nga një bazë në Nahal Oz . Në total, nga kjo bazë, siç shkruan botimi spanjoll El Mundo , gjashtë ushtarë izraelitë u rrëmbyen dhe u dërguan në Rripin e Gazës.
Dos Españoles desaparecidos en el ataque de Hamas.
Se traía de un civil residente en la zona del ataque y de una joven de 19 años que prestaba el servicio militar en Israel.
Iván Illarramendi Saizar
Maya Villalobo Sinvany pic.twitter.com/f0QC3QDuU7
— Estrategias Militares (@EstrateMilitar) October 9, 2023
Radio Liberty foli me banoren e Jeruzalemit Alexandra Ariev, motra e së cilës, 19-vjeçarja Karina, ishte gjithashtu në bazën Nahal Oz ditën e sulmit. Nëna e vajzave u riatdhesua në Izrael pas rënies së BRSS dhe vajzat e tyre lindën në Izrael. Motra e madhe mësoi pushtimin nga sektori nga motra e vogël mëngjesin e 7 tetorit. Pas kësaj, lidhja u ndërpre dhe pas një kohe të shkurtër, familja e pa Karinën në një video të publikuar nga Hamasi: në pjesën e pasme të një kamioni, të lidhur me dy vajza të tjera, në Gaza.
Alexandra dhe prindërit e saj komunikojnë me të afërmit e pengjeve të tjera. Së bashku ata arritën të rikrijonin një pamje të përafërt të asaj që ndodhi në bazën ushtarake atë mëngjes.
“Ajo thirri për të thënë lamtumirë”
– Telefonata e fundit prej saj ka qenë të shtunën e 7 tetorit në mëngjes, në orën 7 të mëngjesit. Ajo na telefonoi për të na thënë lamtumirë dhe tha se terroristët kishin pushtuar ambientet ku ajo qëndronte. Dëgjuam përmes telefonit se aty po gjuanin, se të gjithë bërtisnin, të gjithë ishin në panik. Ne thamë që edhe ne e duam, por nuk e imagjinonim që gjithçka do të ishte kështu, që nuk do ta shihnim akoma dhe nuk do ta dinim se çfarë nuk shkonte me të dhe ku ishte.
– Ishte një bazë në Nahal Oz, pranë kibucit me të njëjtin emër?
– Po, ky kibuci është shumë afër atje. Aty kishte një pishinë dhe ndonjëherë vajzat shkonin atje kur nuk ishin në turn. Ata u kapën, nuk kishin se si të mbroheshin fare, vetëm thirrën familjet e tyre dhe u përshëndetën.
– Si përfundoi ajo atje? A është ky shërbim rekrutimi apo trajnim ushtarak?
– Ajo punon atje. Ajo ka qenë ushtare në ushtrinë izraelite për gati një vit. Këtë muaj, më 23 tetor, bëhet një vit që ajo është në ushtri. Kjo ishte baza e saj, ajo erdhi atje. Ajo vinte çdo dy javë për rreth 15 ditë, shërbenin atje, kishin turne, punonin atje.
– Ishte Karina e para që ju tregoi për atë që po ndodhte, apo e dinit tashmë për ngjarjet në jug?
– Jo, askush nuk e dinte. Ne ishim të gjithë në gjumë. Unë mendoj se i gjithë Izraeli ishte në gjumë. Ishte shumë, shumë herët. Ndoshta vetëm jugu e dinte sepse po bombardohej, por këtu në Jerusalem, në qytetet në veri, ne nuk dëgjuam. Kjo ishte vetëm sepse ajo telefonoi dhe tha se ne e kuptuam se diçka nuk ishte në rregull. Ajo tha: “Hapni aplikacionet, shikoni – ata po bombardojnë gjithë jugun dhe ne, dhe terroristët po vijnë. Ata kanë hyrë, janë në territorin izraelit. Ata nuk po granatojnë vetëm, ata janë këtu.”
– A u përpoqët të mësoni ndonjë informacion për motrën tuaj pas kësaj telefonate? Si e kuptove përfundimisht se ajo ishte gjallë dhe në robëri?
– Kontakti humbi në orën 7:40 të mëngjesit. Prindërit e mi shkuan menjëherë në polici sepse nuk dinin të gjenin dikë nga ushtria. Pastaj u përpoqa të gjeja disa numra në internet se si të kontaktoja ushtrinë. Ne telefonuam, shkruam. Krijova një grup WhatsApp për të gjithë prindërit, motrat, familjet që mund t’i gjeja disi, ato vajza që shërbenin me të në bazë. Ata ishin të parët që vuajtën dhe ne ende nuk e dimë se çfarë ndodhi me ta.
Ne siguruam mostra të ADN-së sepse atyre që kishin një fëmijë të zhdukur iu kërkua t’i siguronin ato për të identifikuar personin e zhdukur nëse ishte e nevojshme. Pas kësaj ne thjesht u ulëm në shtëpi dhe prisnim. Dhe më pas ne pamë një video nga rrjetet sociale arabe në një kanal telegrami dhe njohëm motrën time Karina në video, e identifikuam dhe kuptuam se ajo ishte marrë. Pastaj shkuam përsëri në polici, përsëri u përpoqëm të thërrisnim ushtrinë, ata thanë që e kishim identifikuar, ky ishte një identifikim 100%. Pas kësaj, pas rreth 40 orësh, oficerë nga ushtria erdhën tek ne dhe njoftuan se falë mostrave të ADN-së që nuk përputheshin, dhe disi ata e dinin se ajo nuk ishte më në territorin izraelit dhe ndoshta ishte në robëri nga ndonjë organizatë terroriste.
Nuk e dimë nëse ajo është gjallë. Në videon që pamë në telegram, pamë që ishte gjallë, kishte gjak në fytyrë, fytyra i ishte thyer, dhe aty po bërtiste, po lëvizte, u futën me forcë në një makinë me vajzat, në një xhip dhe u mor me vete. Dhe kjo është arsyeja e vetme që ne ende shpresojmë disi që ajo të jetë gjallë. Por ne nuk e dimë se çfarë bëjnë me ta atje.
– A ia keni treguar këtë video përfaqësuesve të policisë apo ushtrisë?
– Sigurisht. Ne e morëm këtë video kudo që mundëm për të thënë se ishte ajo. Ne po e dërgojmë këtë video në media, po e shpërndajmë për të ngritur disi organizata që mund të na ndihmojnë dhe të zbulojmë nëse ajo dhe të burgosurit e tjerë janë gjallë.
“Nuk kishte mjaft njerëz në bazë”
– Sa njerëz vdiqën në bazën ku ishte motra juaj?
“Ne nuk e dimë këtë, sepse ata ndryshojnë atje, njerëzit vijnë e shkojnë. Ishte e shtunë, që në Izrael është dita kur njerëzit largohen nga ushtria për në shtëpi, por aty kishte shumë njerëz. E dimë me siguri se ka më shumë të vdekur se të gjallë. Kur ushtria jonë mbërriti atje, kur çliruan bazën nga terroristët, gjithçka ishte aty… ata dogjën gjithçka, dhe kufomat nuk mund të identifikoheshin, vetëm me ADN dhe dhëmbë.
– A duhej të shkonte edhe ajo në shtëpi atë të shtunë?
“Atë të shtunë, jo, ajo duhej të ishte atje sepse nuk kishin mjaft njerëz.” Nëse do të kishin mjaft njerëz, ndoshta ajo do të ishte në shtëpi. Por, ju e dini, ne nuk mund ta themi këtë. Ne sigurisht që do të donim që ajo të ishte në shtëpi, por në vend të saj do të kishte vajza të tjera që do të punonin.
– Pse mendoni se militantët e Hamasit ishin në gjendje të kapnin këtë dhe një bazë tjetër ushtarake izraelite dhe të merrnin pengje me lehtësi relative?
– Së pari, këto baza nuk janë të pajisura sa duhet, megjithëse ndodhen pranë Gazës, më pak se një kilometër larg. Sapo hynë terroristët e Hamasit. Nuk kishte mjaft njerëz dhe forca luftarake në baza që ishin të armatosur dhe mund të ngriheshin disi në mbrojtje. Vajzat që ishin aty nuk kishin armë. Ka shumë njerëz pa të. Kur ajo foli me ne, ajo tha se ata ishin në një strehë për bomba sepse kishte një bombardim. Dhe terroristët hodhën një granatë në të njëjtën strehë bombë, pas së cilës ata ndoshta u morën nga atje. Me ta ishin dy vajza që mundën të merrnin disi armë, por nuk janë aq të kualifikuara sa djemtë, për fat të keq, sepse nuk janë trupa luftarake.
– Djemtë ishin me armë?
– Po, sigurisht, por ishin thjesht pak prej tyre. Kishte shumë pak njerëz në turn, e dini, ata ndryshojnë, sa herë që janë disa persona. Shumë thjesht u kapën të papërgatitur. Ata që kishin armë thjesht pushkatoheshin që të mos mbronin veten dhe të tjerët, dhe ata që nuk bënin gjë u morën.
– Motra juaj kaloi gati një vit në këtë bazë. A ndante ajo ndonjë shqetësim rreth mungesës së sigurisë së mjaftueshme të bazës?
– Sigurisht. Ne e dimë këtë sepse shkuam vetë atje. Sigurisht, nuk mund të hyjmë brenda, por ishim aty pranë, duke i sjellë ushqimin. Ndonjëherë ata uleshin së bashku nëse ajo kishte disa minuta. E pamë me sytë tanë. Ajo ka sjellë edhe ujë dhe ushqim me vete atje, sepse kushtet për ushtarët atje ishin thjesht të tmerrshme. Për rreth tre muaj ajo kishte thënë: “Ju nuk e kuptoni se çfarë po ndodh atje.” Ajo nuk mund të na tregojë se çfarë po ndodh, por tha: “Ju nuk e kuptoni. Ndoshta do të ketë një luftë. Ju nuk e dini se çfarë shohim këtu, askush nuk po flet për këtë, por përgatituni.” Ajo e përsëriste këtë pafund, dhe ne menduam se ushtria jonë ishte e fortë, se qeveria jonë ishte e fortë, se të gjithë e dinin, se të gjithë punonin dhe dëgjonin. Dhe nëse ka ndonjë lajm se dikush do të sulmojë, ne do t’i ruajmë, do t’i mbrojmë disi ata ushtarë të cilat janë aty dhe në vende të tjera. Tani jemi thjesht të zhgënjyer. Ajo na e tha këtë pafund dhe dhemb.
– Duket se për një kohë relativisht të gjatë nuk ka pasur incidente serioze në kufirin me Gazën.
“Shërbimi i saj, ndër të tjera, është të vëzhgojë kufirin në monitor, është e lidhur me trupat luftarake, është në kontakt me ta. Shpesh terroristët vijnë [në kufi], u vënë flakën rrotave, bërtasin dhe përpiqen të hyjnë. Ata dërgojnë menjëherë trupa ushtarake atje, ata disi mund ta ndalojnë atë. Por këtë herë nuk e dimë se çfarë ka ndodhur. A panë apo nuk panë? Ishte aq i shpejtë dhe kishte aq shumë prej tyre sa nuk mund ta përballonin.
“Askush nuk i ka përgjigjet”
– Çfarë po bëni tani ju dhe të afërmit e tjerë të të rrëmbyerit për të zbuluar se ku janë të afërmit tuaj?
“Ne po përpiqemi të kuptojmë se me kë mund të jemi në kontakt.” Ne po mundohemi disi të kuptojmë se çfarë organizatash humanitare mund të hyjnë atje dhe të zbulojmë se kush është atje, në mënyrë që nëse dhe kur të ketë negociata, ta dimë.
– Ata qëndrojnë në kontakt me ju, përpiqen t’ju informojnë se çfarë po bëhet për të përcaktuar vendndodhjen e tyre, ndoshta për disa perspektiva negociatash, shkëmbimesh e kështu me radhë?
– Jo, nuk dimë ende asgjë, nuk na kontaktojnë as personalisht, as në shtyp. E vetmja gjë që thotë qeveria është se po zhvillohet një luftë. Tani për tani, gjëja e fundit për të cilën ata kujdesen janë njerëzit që janë atje sepse duhet të bëjnë diçka për të ndaluar të gjitha sulmet. Ne thjesht duam të bëjmë presion mbi ta, mbi të gjithë në botë që mund të negociojnë disi me Hamasin dhe organizatat e tjera terroriste, në mënyrë që ata të japin të paktën diçka, në mënyrë që të dimë se kush është atje, si janë, çfarë mund të bëhet. nëse ata do të bëjnë diçka kur, çfarë bëhet ndërsa. Ata nuk kanë përgjigje për të gjitha këto pyetje dhe as askush. Të gjitha familjet thonë se vetëm ulen para televizorit dhe askush nuk u flet, askush nuk komunikon, nuk dinë çfarë të bëjnë apo kujt t’i drejtohen.
– A ka prekur kjo luftë të afërmit apo miqtë tuaj të tjerë?
– Po, sepse familja jonë ka të afërm që jetojnë në jug. Ata janë ende atje, ulur në shtëpi. Ata nuk u kapën, janë të padëmtuar, por ulen në shtëpi në qytetin e tyre të vogël dhe nuk dalin. Ne nuk dimë çfarë të bëjmë, si t’i lëvizim prej andej.
– Hamasi tha se do të vriste pengje nëse vazhdojnë sulmet ajrore në Gaza. Kjo është një pyetje jashtëzakonisht komplekse dhe e dhimbshme, dhe në situatën tuaj është e vështirë për ju t’i përgjigjeni, por a do të dëshironit personalisht të ndaloni armiqësitë në fazën aktuale për hir të lirimit të të burgosurve dhe pengjeve?
– Do të përgjigjem sigurisht nga zemra dhe jo me logjikë. Po, ne mendojmë se duhet të ndalojmë dhe t’i lirojmë të burgosurit prej andej. Nëse kjo nuk është e mundur, nëse tani e ndez logjikën së bashku me emocionet, kjo mund të bëhet disi paralelisht. Mund të negocioni dhe të konfirmoni nëse janë gjallë, dhe në të njëjtën kohë të sulmoni, të bombardoni, të hyni atje. Ndoshta ushtarët që mund të hyjnë në Gaza do të çlirojnë të burgosurit tanë. Nuk e dimë nëse dikush po mendon për këtë mundësi.
– A mund të ndjeni tension të shtuar në Jerusalem, ku jetoni? Sulmet me raketa në qytet u raportuan, megjithëse ato ndodhën kryesisht në zonat arabe.
– Nuk ishte si në jug, por kishte edhe granatime. Zbritëm edhe në strehën e bombave. Tani për tani, po, ne e ndjejmë atë. Shumë dyqane janë të mbyllura, vetëm spitalet dhe supermarketet janë të hapura. Njerëzit janë ulur në shtëpi, shumë njerëz duan të marrin një leje për armë. Këtu në Jeruzalem, si në shumë vende në Izrael, ne jemi të rrethuar nga vendbanime arabe dhe në një moment kaq të vështirë është shumë e frikshme të vozitësh nëpër qytet, të ecësh. Gjithçka është shumë e tensionuar, njerëzit kanë frikë.
– Tani pyetja që shqetëson shumë është nëse Izraeli do të nisë një operacion tokësor në Rripin e Gazës. Si mendoni se është përgjithësisht e prirur shoqëria: ta fillojë apo jo?
“Shumë njerëz kanë frikë nga kjo, veçanërisht ata që kanë të dashur atje, si motra ime.” Nuk e dimë nëse ka pika ku dihet se janë të burgosurit. Nëse kryejmë ndonjë operacion atje, nuk e dimë nëse mund të dëmtojmë veten. Kjo është frika jonë. Para së gjithash, ne duam që ata të kthehen shëndoshë e mirë dhe nëse është e nevojshme që thjesht të mos veprojmë dhe të negociojmë së pari, ne e presim këtë, ne do t’i kërkojmë qeverisë për këtë dhe do të bëjmë gjithçka për këtë.
