Ndërsa Moska kthehet nga brenda, kapaciteti i saj për agresion të jashtëm do të zvogëlohet. Dhe si një shtet i cunguar, nën sanksione të forta ndërkombëtare dhe i privuar nga një bazë burimesh në Siberi, do të ketë një aftësi të reduktuar rëndë për të sulmuar fqinjët e tij.
Ne jemi aktualisht dëshmitarë të një revolucioni në sigurinë globale për të cilin politikëbërësit perëndimorë janë qartësisht të papërgatitur – kolapsi i afërt i Federatës Ruse , shkruan per Politico Janusz Bugajski, një bashkëpunëtor i lartë në Fondacionin Jamestown në Uashington.
Megjithatë, në vend që të planifikojnë situata të paparashikuara për përhapje të jashtme dhe të përfitojnë nga de-imperializmi rus, zyrtarët perëndimorë duket se janë ngecur në një epokë të shkuar, duke besuar se mund të kthehen në status quo-në e pas Luftës së Ftohtë.
Por Rusia është një shtet i dështuar. Ajo nuk ishte në gjendje të transformohej në një shtet kombëtar, në një shtet civil apo edhe në një shtet të qëndrueshëm perandorak.
Rënia e Federatës Ruse do të jetë faza e tretë e kolapsit perandorak pas rënies së bllokut sovjetik dhe shpërbërjes së Bashkimit Sovjetik në fillim të viteve 1990. Ajo nxitet nga betejat e elitës për pushtet dhe rivalitetet e intensifikuara midis qeverisë qendrore dhe rajoneve të pakënaqur, të cilat mund të çojnë në luftëra civile dhe mosmarrëveshje kufitare në disa pjesë të vendit.
Megjithatë, do të inkurajojë gjithashtu shfaqjen e shteteve të reja dhe federatave ndërrajonale, të cilat do të kontrollojnë burimet e tyre dhe nuk do t’i dërgojnë më njerëzit e tyre të vdesin për perandorinë moskovite.
Ndërsa Moska kthehet nga brenda, kapaciteti i saj për agresion të jashtëm do të zvogëlohet. Dhe si një shtet i cunguar, nën sanksione të forta ndërkombëtare dhe i privuar nga një bazë burimesh në Siberi, do të ketë një aftësi të reduktuar rëndë për të sulmuar fqinjët e tij.
Nga Arktiku në Detin e Zi, fronti lindor i NATO-s do të bëhet më i sigurt; ndërsa Ukraina, Gjeorgjia dhe Moldavia do të rifitojnë territoret e tyre të pushtuara dhe do të bëjnë peticion për integrim në Bashkimin Evropian dhe NATO pa frikë nga reagimi i Rusisë.
Vendet e Azisë Qendrore gjithashtu do të ndihen gjithnjë e më të çliruara dhe do të jenë në gjendje t’i drejtohen Perëndimit për energji, siguri dhe lidhje ekonomike. Kina do të jetë në një pozicion më të dobët për të zgjeruar ndikimin e saj sepse nuk mund të bashkëpunojë më me Moskën dhe shtete të reja properëndimore mund të shfaqen brenda Federatës Ruse, duke përmirësuar stabilitetin në disa rajone të Evropës dhe Euroazisë.
Megjithëse armët bërthamore do të mbeten një kërcënim potencial, liderët rusë nuk do të kryejnë vetëvrasje kombëtare duke i hedhur ato kundër Perëndimit. Në vend të kësaj, ata do të përpiqen të shpëtojnë të ardhmen e tyre politike dhe pasuritë ekonomike – ashtu siç bëri elita sovjetike. Edhe nëse disa shtete në rritje marrin armë të tilla, ata nuk do të kenë asnjë arsye për t’i përdorur ato ndërsa kërkojnë njohje ndërkombëtare dhe ndihmë ekonomike. Në vend të kësaj, shtetet post-ruse ka të ngjarë të ndjekin çarmatimin bërthamor – njësoj si Ukraina, Bjellorusia dhe Kazakistani pas rënies së Bashkimit Sovjetik.
Është një federatë vetëm në emër, pasi qeveria qendrore ndjek një politikë homogjenizimi etnik dhe gjuhësor dhe u mohon çdo pushtet 83 republikave dhe rajoneve të vendit.
Megjithatë, hipercentralizimi ka ekspozuar dobësitë e shumta të vendit, duke përfshirë një ekonomi në tkurrje të rënduar nga sanksionet ndërkombëtare, humbjet ushtarake në Ukrainë që zbulojnë paaftësinë dhe korrupsionin e elitës së saj në pushtet, dhe trazirat në shumë rajone për buxhetet e tyre në pakësim.
Moska më në fund u ekspozua si një qendër perandorake grabitqare që po shterrte kapacitetin e saj për të mbajtur vendin të tërë. Megjithatë, shumica e liderëve perëndimorë ende nuk i shohin përfitimet e shpërbërjes së Rusisë.
Ideja se liderët perëndimorë po e ndihmojnë presidentin Vladimir Putin vetëm duke folur për rënien e Rusisë është e gabuar. Kremlini pretendon se Perëndimi dëshiron të shkatërrojë Rusinë pavarësisht nga politika reale, dhe mohimet nga Uashingtoni dhe Brukseli thjesht nxisin komplotet e Kremlinit.
Në vend të kësaj, një qasje shumë më efektive do të ishte të specifikohej qartë se çfarë mbështet Perëndimi. Mbështetja e hapur për pluralizmin, demokracinë, federalizmin, të drejtat civile dhe autonominë e republikave dhe rajoneve të saj mund të ndihmojë në inkurajimin e qytetarëve rusë duke treguar se ata nuk janë të izoluar globalisht. Ata gjithashtu do të kenë nevojë për akses në informacionin që Moska i shtyp, veçanërisht kur bëhet fjalë për sigurimin, zhvillimin ekonomik dhe kultivimin e marrëdhënieve paqësore dhe produktive me fqinjët.
Edhe pas tmerrit të sulmit rus ndaj Ukrainës dhe justifikimeve të dhëna nga drejtuesit dhe këshilltarët e qeverisë së vendit për gjenocidin, shpresa e zyrtarëve perëndimorë se mund të vendosen marrëdhënie të dobishme me Kremlinin pas Putinit, ose që liberalët mund të demokratizojnë perandorinë. , është mendim i dëshiruar.
