Sanksionet e shpallura nga BE kundër Serbisë për shkak të sulmeve të fundit terroriste në Banjska në Kosovë nuk do ta bëjnë Serbinë të kuptojë, thotë Vuk Drašković , shkrimtar, diplomat dhe lider serb i Lëvizjes për Ripërtëritjen Serbe, në një intervistë për TheGeopost .Në vend të çdo sanksioni ekonomik dhe politik, Draškoviç i sugjeron Evropës si vijon: “Të kërkosh përfundimisht që Serbia të përballet me të vërtetën dhe nuk mund të përballet me të vërtetën pa hapur dosjet sekrete të Udbasë, pa lustruar shërbimet e sigurisë, nuk e di më. nëse janë serbë apo rusë, largimi nga ato shërbime i të gjithë atyre që kanë lidhje me vrasës, me mafioz, me shërbimin rus mbi të gjitha dhe miratimi i një ligji të ngjashëm me ligjin e miratuar nga Gjermania kur hapi dosjet sekrete të Stasit dhe hapi derën për shërimin e popullit gjerman”.
Ai shpjegon se njerëzit në Serbi janë pengje të Udbasë dhe se “hidra e tmerrshme që është fjalë për fjalë në çdo pore të jetës në Serbi”.
Ai thekson se në Serbi ka shumë njerëz që janë pro luftës dhe se janë njerëz në rrjetet sociale, të dehur në rrugë, në sallonet e Akademisë së Shkencave, në mesin e shkrimtarëve, mes komentuesve të gazetave, analistëve, këngëtarëve. , fyelltarë, mitomanë…
“Dhe të gjithë ata mbrojtës të vdekjes dhe luftës janë gjithashtu avokatë të një lufte në të cilën dikush tjetër duhet të vdesë”.
Drashkoviq paralajmëron se jemi në një situatë ku ndoshta rreziku më i madh është harrimi i fuqive në Perëndim për atë që është vendosur me rezolutën 1244 dhe për planin e Ahtisarit, që është baza e pavarësisë së Kosovës.
“Marrëveshja e zbatimit të Ohrit, plani franko-gjerman dhe marrëveshja e Brukselit nuk janë gjë tjetër veçse ecja në korridoret e planit të Ahtisarit”.
Lidhur me rastin e Milan Radoiçiqit , Drašković parashikon me sarkazëm se ai mund të gjykohet përfundimisht për shkelje të trafikut.
“Ai nuk do të gjykohet për gjënë thelbësore për të cilën duhet të gjykohet – pushtimi i territorit të një vendi tjetër me një formacion të armatosur, me një arsenal armësh për disa qindra njerëz – për këtë”, thotë Drashkoviq dhe shton se dikush nuk mund të jetë. gjykuar për një vepër penale që nuk ekziston sipas Kodit Penal të Serbisë.
Ai thekson se në mesin e elitës politike serbe ka një garë se kush i pëlqen më shumë Putini apo kush i pëlqen më shumë Putinit. E kur është fjala për qëndrimin e Perëndimit ndaj Serbisë, Drashkoviq thekson se nuk është vetëm qëndrimi i tyre ndaj Serbisë, por ndaj asaj që po ndodh në Bosnje dhe Mal të Zi.
“Në përgjithësi, në rajonin e Ballkanit Perëndimor, mendoj se Perëndimi është duke ndjekur fjalë për fjalë politikën e Neville Chamberlain-it të viteve 1936/1937, atë politikë qetësimi, d.m.th. stabilizim, nëse fillon lufta”.
Së fundmi ju i keni thënë TV Federale se keni më shumë frikë nga sanksionet morale. Çfarë saktësisht doje të thuash?
– Unë thashë në atë intervistë se isha i shqetësuar dhe i frikësuar nga sanksionet morale. Bëhet fjalë për sanksionet morale të vendosura ndaj popullit serb dhe viktima të të cilave është populli serb nga viti 2000 e deri më sot, e sidomos pas viteve 2014/2015. dhe këto sanksione futen nga propaganda e regjimit dhe regjimit duke falsifikuar të vërtetën për vitet 1990, se festohen krimet dhe kriminelët, se ajo që ka ndodhur realisht në vitet 1990 fshihet nga populli dhe se të rinjtë, që as nuk i kujtojnë ato vite. , realisht përballë pranimit si fakt të asaj që shkatërron qenien morale të popullit serb dhe mbyll të gjitha dyert e kthjelltësisë, katarsisit, pendimit për të gjitha ato krime të tmerrshme që u bënë në emër të popullit serb në vitet 1990 nga një mafioz. , shoqëri komuniste, udbash që rrëzoi Jugosllavinë dhe i shkaktoi disfatat dhe turpin më të madh popullit serb që kur ekzistuam.
Prandaj mendoj se edhe Evropa nuk i kupton përmasat e këtij gjenocidi moral kundër popullit serb dhe se nuk bën atë që mund të jetë efektive në vend të ndonjë sanksioni ekonomik dhe politik.
Çfarë sugjeroni?
– Se kërkesa përfundimtare është që Serbia të përballet me të vërtetën. Dhe nuk mund të përballet me të vërtetën pa i hapur dosjet sekrete të udbasë, pa i lustruar shërbimet e sigurisë, nuk e di më nëse janë serbë apo rusë, duke hequr nga ato shërbime të gjithë ata që janë të lidhur me vrasës, me mafioz, me rusët. shërbimi mbi të gjitha dhe miratimi i një ligji të ngjashëm me ligjin e miratuar nga Gjermania kur hapi dosjet sekrete të Stasit dhe hapi derën e shërimit të popullit gjerman. Mendoj se edhe mbështetja financiare dhe kuadro nga Evropa për një projekt të tillë të hapjes së dosjeve të vdekjeve dhe dosjeve të krimit në Serbi do të kishte miratimin e madh të shumicës dërrmuese të qytetarëve serbë. Sepse, në fakt, këtu jemi të gjithë pengje, të burgosur të Udbës, dhe ajo hidra e tmerrshme që është fjalë për fjalë në çdo pore të jetës në Serbi. Ajo ka oficerët e saj, njerëzit e saj në gjyqësor, në qeveri, në parlament, në Akademinë e Shkencave, në media dhe po kryen një krim moral ndaj popullit serb.
Sa oreks ka në një Serbi të tillë për një inkursion apo sulm më të madh ushtarak? Pas dështimit në Kosovë, regjimi serb do të synojë më fort drejt Bosnje-Hercegovinës, Malit të Zi?
– Shumica dërrmuese e serbëve në Serbi dhe jashtë Serbisë sigurisht që janë kundër luftës dhe ripërtëritjes së çdo gjëje të ngjashme me atë që kemi mbijetuar dhe përjetuar tragjikisht në vitet 1990. Mirëpo, të shumtë janë ata që janë pro luftës në rrjetet sociale, të dehur në rrugë, në sallonet e Akademisë së Shkencave, mes shkrimtarëve, mes komentuesve të gazetave, analistëve, mes këngëtarëve, fyelltarëve, mitomanëve… ata janë ata që haptazi bëjnë thirrje për kthimin e ushtrisë në Kosovë, për krijimin e botës serbe, që është një emër tjetër për botën ruse të Vladimir Putinit, dhe bota ruse e Vladimir Putin është një kopje e botës gjermanike të Adolf Hitlerit. . Dhe të gjithë ata mbrojtës të vdekjes dhe luftës janë gjithashtu avokatë të një lufte në të cilën dikush tjetër duhet të vdesë. Tashmë jemi në një situatë ku ndoshta jemi në rrezik më të madh të harrohen nga ato forca në Perëndim, bota demokratike, e cila po bie në disa bodrume të pakuptueshme, të pakuptueshme për mua, pa rrugëdalje, duke harruar veten e tyre atë që vendosi. Rezoluta 1244 dhe duke harruar planin e Ahtisarit që është themeli i pavarësisë së Kosovës.
Tani njerëzve po krijohet përshtypja – marrëveshja e Brukselit, plani franko-gjerman dhe plani amerikan, pastaj marrëveshja e Ohrit – se këto janë disa marrëveshje të reja, disa diskutime të reja për statusin e Kosovës, dhe më pas Perëndimi dëgjon se ‘ Duhet të formohet Unioni i Komunave Serbe” (ZSO), “do t’i bëjë presion kryeministrit Kurti për të formuar ZSO-në”… Ata nuk kanë çfarë të bëjnë presion dhe nuk kanë bisedime të tjera për të bërë përveç një që Serbia të pranojë planin e Ahtisarit dhe se zoti Kurti duhet ta pranojë planin e Ahtisarit. Ai (Kurti) ishte kundër planit të Ahtisarit kur ai plan u pranua në Vjenë në vitin 2006, kur u vendos statusi përfundimtar i Kosovës, por Kosova e pranoi atë plan, e inkorporoi në Kushtetutën e saj, në ligjet e saj dhe në planin e Ahtisarit, të cilin Kosova e pranoi. është edhe Asociacioni i Komunave Serbe. Të flasësh për obligimin për të pranuar atë që tashmë është pranuar me dokumentin e Ahtisaarit është diçka e pakuptimtë. Mund të flitet për Ahtisaarin, plus kur është fjala për Asociacionin e Komunave Serbe, të specifikohet pak më shumë, por as zoti Kurti nuk mund të thotë ‘nuk e dua Asociacionin e komunave serbe’. Epo, është pranuar, është në dokumentin e Ahtisaarit. Serbia nuk mund ta refuzojë dokumentin e Ahtisaarit sepse nuk është pranuar nga Rusia në orën e fundit dhe sepse Rusia nuk është as Kuintus dhe as Këshilli i Sigurimit. Dokumenti i Ahtisaarit është një dokument i miratuar sipas rezolutës 1244 dhe thjesht kemi para nesh një situatë të qartë se edhe Marrëveshja e Ohrit për Implementim, edhe Plani Franko-Gjerman dhe Marrëveshja e Brukselit nuk janë gjë tjetër veçse ecje nëpër korridoret e planit të Ahtisarit. Le t’i quajmë faktet me emrin e tyre të vërtetë dhe të kërkojmë atë që është e lehtë për t’u marrë sepse ajo tashmë është miratuar.
Një nga autorët e sulmit në Banjska, Milan Radoiçiq, pasi pranoi se kishte marrë pjesë, u ndalua dhe u lirua pas vetëm 12 orësh. A do të mbetet pa përgjigje kjo çështje gjyqësore?
– Guxoj të parashikoj se nuk do të ketë gjyq për të, ose nëse do të ketë, do të jetë një parodi e gjyqit. Pse? Sepse sipas kushtetutës aktuale të Republikës së Serbisë, ai nuk ka qenë në territorin e një shteti të huaj. Sipas Kushtetutës së Republikës së Serbisë, Kosova është Serbi. Sipas preambulës së Kushtetutës së Republikës së Serbisë, të gjitha këto bisedime, marrëveshje ndërmjet Serbisë dhe Kosovës, në fakt janë bisedime ndërmjet Serbisë dhe Serbisë, është e pakuptimtë, dhe populli serb detyrohet nga propaganda e tmerrshme të jetë peng apo besimtar në të tilla. marrëzi.
Që kur e drejta romake, siç e kam thënë dhe shkruar shumë herë këtu, zbatohet parimi i ‘impossibilium nulla est detyrim’ – një normë që nuk mund të zbatohet, nuk mund të respektohet nuk e detyron askënd. Prandaj, në Kushtetutën e Serbisë mund të shkruani se Kosova është pjesë e Serbisë, por nëse është pjesë e Serbisë, atëherë Serbia duhet të ushtrojë autoritet mbi atë Kosovë, dhe nuk ushtron asnjë autoritet mbi Kosovën. Prandaj, ajo preambulë nuk është e detyrueshme për askënd. Serbia mund të ushtrojë pushtetin duke krijuar një qeveri. Si? Me luftë. Dhe ajo luftë do të ishte një shkelje e tmerrshme e rezolutës 1244 dhe një luftë me NATO-n. Kjo do të ishte një fatkeqësi edhe për shqiptarët edhe për serbët, por padyshim një fatkeqësi për Serbinë. Nga ana tjetër, pse nuk mund të gjykohet Radoiçiq? Në kodin penal të Republikës së Serbisë, i cili gjithashtu është i pakuptimtë, nuk ka vepër penale të formimit të formacionit paraushtarak. Ai nuk mund të gjykohet për formimin e një formacioni paraushtarak sepse dikush nuk mund të gjykohet për një vepër penale që nuk ekziston sipas Kodit Penal të Serbisë. Për çfarë do të gjykohet? Le të themi për ndonjë shkelje të trafikut, ose nuk e di pse. Por për gjënë thelbësore për të cilën ai duhet të gjykohet – pushtimi i territorit të një vendi tjetër me një formacion të armatosur, me një arsenal armësh për disa qindra njerëz – ai nuk do të gjykohet për këtë.
Ka akuza për ndikim rus në ngjarjet në Banjska. Deri në çfarë mase kjo e liron Vuçiqin nga përgjegjësia e tij?
– Nuk mund të shfajësojnë askënd që është kreu i shtetit të Serbisë. Nëse do të isha kreu i shtetit të Serbisë dhe shërbimi rus do të vepronte në Serbi dhe nëse, për shembull, vagnerianët mund të mobilizonin njerëzit në Serbi dhe të krijonin kampe trajnimi ushtarak në Serbi, pavarësisht nëse e dija apo jo, do të të jetë përgjegjësia ime.
Vuçiq deklaroi në Fakultetin e Shkencave Politike se 90 për qind e të gjitha problemeve të sigurisë dhe zhvillimit në Serbi do të zgjidheshin nëse Serbia hynte në aleancën e NATO-s. Pikërisht. Dhe më pas ai tha, për fat të keq, shumica dërrmuese e njerëzve janë kundër aleancës së NATO-s. Gjithashtu e vërtetë. Por pse shumica dërrmuese e popullit serb është kundër aleancës së NATO-s? Pikërisht për shkak të këtyre sanksioneve morale, shkatërrimit moral dhe mendor të popullit serb nga propaganda e orkestruar nga vetë shteti. Veç kësaj, e them shpesh, një burrë shteti i përgjegjshëm duhet të bëjë atë që është në interes të popullit dhe shtetit edhe nëse shumica dërrmuese e popullit është kundër kësaj në atë kohë. Në fakt po citoj Kemalin – Pasha Atataturk. Askush nuk bëri lëvizje kaq madhështore, të guximshme, të rrezikshme si Kemal Pashë Ataturku, kur krijoi fjalë për fjalë një Turqi të re, moderne, evropiane brenda natës nga Turqia e prapambetur osmane, kur u mallkua, e kërcënoi se do ta vriste dhe pas disa vitesh, kur i panë rezultatet e gjithë kësaj, e quajtën baba i kombit, baba i turqve. E them shpesh këtu, dhe ia kam thënë edhe Vuçiqit kur jemi takuar në ato vite dhe kur e kam mbështetur fuqishëm këtë orientim drejt Evropës, drejt NATO-s, se ata që nuk duan të rrezikojnë më shumë rrezikojnë, citova gjeneralin De Gol. Fatkeqësisht, që nga agresioni rus në Donbas, i cili filloi në vitin 2014, një valë putinofilie ka filluar të përhapet mbi Serbinë.
Më kujtohet, Tomislav Nikolić ishte president i Serbisë, Putini erdhi këtu vetëm për disa orë dhe shkoi në Lubjanë për të kaluar natën atje. Në ato pak orë, presidenti i atëhershëm i Serbisë, Tomislav Nikolić, erdhi për ta puthur nëntë herë dhe më pas filloi loja se kush e do më shumë Putinin, apo kë e do më shumë Putini. Jo vetëm mes njerëzve në krye të shtetit serb, por edhe mes opozitës. Gara e madhe se kush është më shumë i Putinit. Kështu që Putinofilia arriti përmasat e një cunami të vërtetë, që sot të kemi një situatë të tmerrshme për të cilën do të turpërohemi si komb para historisë – që përqindja e serbëve që mbështesin krimin kundër Ukrainës është më e lartë se në mesin e rusëve. Unë vazhdoj të them – ne po humbasim një mundësi historike si komb për të mbështetur Rusinë në përballjen e këtij krimi kundër Ukrainës dhe kundër Rusisë. Ky nuk është vetëm një krim kundër Ukrainës, ky është gjithashtu një krim kundër popullit rus, historisë, kulturës së tij të lavdishme. Askush nga këtu nuk e mbështeti fatkeqin Alexei Navalny, as nuk e përkrah nobelistin Dimitri Muratov, një gazetar i madh që në mes të Moskës, në këtë kohë, guxoi të shtypte gazetën e tij në gjuhën ukrainase dhe ruse. Askush nuk u jep mbështetje dhjetëra mijëra rusëve, të rinj, të arsimuar, që janë në gulag sepse janë kundërshtarë të këtij krimi kundër dy kombeve më të mëdha sllave. Mbështetja e Serbisë do të thoshte shumë për ta, por Serbia nuk i përkrah. Të çmendurit marshuan në qytetet serbe me shkronjën e çmendur Z, në mbështetje të Harmagedonit mbi Ukrainën.
Nuk është vetëm qëndrimi i Perëndimit ndaj Serbisë, është edhe qëndrimi ndaj asaj që po ndodh në Bosnje dhe ndaj asaj që po ndodh në Mal të Zi. Në përgjithësi, në rajonin e Ballkanit Perëndimor, mendoj se Perëndimi është duke ndjekur fjalë për fjalë politikën e Neville Chamberlain-it të viteve 1936/1937, atë politikë qetësimi, d.m.th. të stabilizimit, luftës. Bëni gjithçka, jepuni në interes të paqes. kujt t’i jepet? Pak më parë keni pyetur nëse Serbia do të shkojë në Bosnje, a do të shkojë në Mal të Zi. Si do ata? Epo, nëse rubineti i mbështetjes ideologjike, financiare dhe propagandistike kishtare për partitë e Proputinit në Mal të Zi do të mbyllej, njerëzit e Proputinit në Republika Srpska do të binin brenda shtatë ditësh.
Kush do ta prishë atë?
– Epo, ai që jep mbështetje. Pa mbështetjen e Serbisë, financiare, politike dhe kishtare, gjërat në Bosnje dhe Hercegovinë do të kishin filluar të rregulloheshin shumë shpejt. Procesi i shpërbërjes dhe shpërbërjes së Malit të Zi do të ndalohej shumë shpejt, sepse tani armiku më i madh i Malit të Zi është partia dhe lideri i saj që bëri dy krimet më të mëdha në sytë e partive të Proputinit në Mal të Zi. Imagjinoni, ata guxuan të rivendosin pavarësinë e Malit të Zi në 2006, dhe imagjinoni se e futën Malin e Zi në Aleancën e NATO-s. Kjo është e pafalshme. Dhe ata nuk duhet të thonë – këto janë krime që ne nuk do t’i falim. Ata nuk guxojnë ta thonë këtë, dhe e dinë se Mali i Zi nuk është sot në Aleancën e NATO-s, se sot Boka Kotorska do të ishte Latakia, në fakt, se familja Wagner do të ishte në Mal të Zi, se gjaku do të rridhte nëpër Mal të Zi, se ata. do të vinte prej andej në Bosnje dhe prej këtu do të përhapej gjak në gjithë Serbinë. Por për këto gjëra nuk flitet dhe Perëndimi mbyll një sy ndaj këtyre fakteve. Perëndimi është ende në pozicionet e Neville Chamberlain, dhe ne e dimë se çfarë solli politika e Neville Chamberlain dhe ato lëshime ndaj Hitlerit – lëshime, lëshime, lëshime, në fund u ngrit një mur dhe lufta filloi.
