Në dimër, Nenetët jetojnë në jug të deltës së lumit Ob, dhe më pas zhvendosen në veri të gadishullit Yamal, ku janë kullotat e tyre verore.
Midis Detit të Bardhë dhe gadishullit Tajmir jetojnë Nenets, një fis i quajtur edhe Samoyeds ose Juraks , dhe mënyra e tyre e jetesës magjeps për disa arsye. Një prej tyre është mbijetesa në një mjedis të ashpër, në temperatura jashtëzakonisht të ulëta. Neneci kalojnë çdo vit dy mijë kilometra për të migruar nga kullotat verore në ato dimërore, duke lëvizur kampet e tyre.
Në dimër, Nenetët jetojnë në jug të deltës së lumit Ob , dhe më pas zhvendosen në veri të gadishullit Yamal, ku kanë kullota verore. Gadishulli Yamal, i cili është i rrethuar nga Oqeani Arktik, në gjuhën nenetike do të thotë “buzë e botës”, gjë që zbulon diçka për atë rajon jomikpritës, ku temperaturat bien në minus pesëdhjetë gradë Celsius. Neneci kanë jetuar në atë zonë për më shumë se një mijë vjet, kryesisht falë drerëve që i ngrohin dhe i ushqejnë.
Renë si kafshë shtëpiake
Është interesante se si ata mund të njohin kafshë individuale në tufë, dhe secila familje ka rene e saj të veçantë që terheq sajet. Ai renë është si një kafshë shtëpiake që jeton në familje si një qen. (Renë ose karibo është një specie dreri qe jeton ne pjeset veriore te globit)
Renë i siguron popullit Nenec gjithçka që u nevojitet për të mbijetuar. Ata i mbulojnë shtëpitë e tyre me lëkurë për t’u mbrojtur nga i ftohti dhe përdorin lesh për të bërë rroba të tilla si pallto, çizme dhe batanije. Kockat përdoren për të bërë enët dhe pjesët e sajë, dhe mishi hahet i papërpunuar, i gatuar ose i ngrirë. Gjaku i renë vlerësohet veçanërisht si një burim i pasur vitaminash. Përveç drerit, Nenetët hanë edhe peshk, zakonisht të ngrirë.
Jeta në një tendë
Shtëpitë fisnore janë tenda të bëra me kocka dhe lëkurë, dhe struktura e tyre mund të montohet dhe çmontohet në më pak se dy orë. Falë termoizolimit të shkëlqyer, të bërë nga lëkura e renë, është e ngrohtë dhe e rehatshme brenda çadrës edhe kur temperatura e jashtme bie në dhjetëra gradë nën zero. Kur kanë nevojë për ujë, gratë e fisit dalin nga çadra me një sajë të vogël dhe një lopatë. Dëborën e pastrojnë , të cilën e mbledhin dhe e ngrohin në një tenxhere mbi zjarr që të shkrihet dhe ujin e përdorin për të pirë.
Nuk ka pushim
Nenetët nuk kanë fundjavë të lirë sepse kujdesi për drerët dhe mbledhja e ushqimit kërkon aktivitete të përditshme. Pushojnë nga puna vetëm një herë në vit, kur i gjithë komuniteti mblidhet për gara me sajë dhe shoqërim. Meqenëse bora në Arktik po shkrihet më shpejt se më parë, Nenetët duhet të përshtatin rrugët e tyre ndaj ndryshimeve klimatike në mënyrë që drerët të kenë diçka për të ngrënë. Drerat ushqehen kryesisht me likenet që rriten nën një shtresë të trashë dëbore dhe ndjenja e tyre e mprehtë e nuhatjes i lejon ata të kërkojnë dhe të gjejnë ushqim. Gropat e vogla të lëna pas nga një tufë drerësh janë një pamje e pabesueshme në dëborë.
Errësirë e plotë
Fisi gjithashtu kalon periudha të gjata në errësirë të plotë – nga nëntori deri në janar kur në zonat më veriore dielli nuk lind fare, gjë që e bën të vështirë për të mbijetuar si për njerëzit ashtu edhe për kafshët. Shtresat e borës janë më të trasha, që do të thotë se renë e ka më të vështirë të gjejë ushqim dhe jetën e fisit e bëjnë pak më të lehtë dritat elektrik dore. /Kosovatimes/
