Njëherë e një kohë, e vetmja mënyrë për të shkuar në qytetin e vogël Whittier në jugperëndim të Alaskës ishte me varkë ose tren kur kushtet e motit e lejonin. Megjithatë, kur tuneli hekurudhor nga Lufta e Dytë Botërore u rindërtua, banorët dhe vizitorët mund të arrinin në këtë vend të pazakontë në veri me makinë.

Klaustrofobik për vizitorët, çlirues për banorët, udhëtimi në tunel e bëri jetën në Whittier shumë më të lehtë. Ata që duan të udhëtojnë me të duhet të planifikojnë mirë kohën e tyre, sepse drejtimi i kalimit alternohet çdo orë dhe ata që duan të kthehen në qytet pas orës 22:30 nuk do të kenë fat. Njerëzit që flenë në makina jo shumë larg tunelit sepse humbën kalimin e fundit, janë një pamje e zakonshme atje.

Të burgosurit e Whittier

Kur shpërtheu pandemia, banorët u gjendën në izolim edhe më të madh, pasi vetëm banorët dhe të afërmit e tyre më të afërt dhe punonjësit e kompanive që operonin atje lejoheshin të hynin në qytet. Ky qytet i pazakontë është i ndarë nga pjesa tjetër e botës nga reshjet e pamëshirshme. Mesatarja vjetore e rënies së borës është 6.7 metra . Megjithatë, kur bie borë, qiramarrësit nuk duhet të largohen nga ndërtesa ku jetojnë. Për shkak të gjithë kësaj, nuk është për t’u habitur që shumë banorë kanë edhe bluza me mbishkrimin “Prisoner of Whittier” .

Mastodoni i betonit nga epoka e Luftës së Ftohtë është shtëpia e apartamenteve, një spitali, administrata e qytetit dhe një shkollë . Begich Towers Incorporated 14-katëshe, 196 apartamente , e njohur në këto pjesë thjesht si BTI , duket si një mirazh në peizazhin me dëborë të Whittier. E ndërtuar për t’i mbijetuar granatimeve, BTI goditet me gjashtë muaj shi çdo vit, e ndjekur nga gjashtë muaj borë dhe erëra me shpejtësi 80 milje në orë. Krahasuar me stuhitë tjera, nuk tingëllon aq e tmerrshme, por duke marrë parasysh temperaturat e jashtme, ndjesia nuk është aspak e këndshme.

Ora e pikut në ashensor

Nga brenda, BTI duket si çdo kompleks masiv apartamentesh në një qytet të madh. Por nëse dilni për një shëtitje, nuk do të gjeni shumë vende për të shkuar. Të udhëtosh për në punë gjatë orëve të pikut në Whittier do të thotë të ndalosh pranë ashensorit në çdo kat. Por edhe kur është ftohtë, punonjësit mund të veshin sandale në punë. Para se të mbërrijnë në vendin e punës, prindërit zbresin në bodrum për t’i çuar fëmijët e tyre në shkollë përmes një kalimi të ngjashëm me bunkerin. Në kompleks do të gjeni dyqane, restorante, një zyrë postare, një bibliotekë, madje edhe një kishë.

Thashethemet thonë se disa njerëz nuk kanë shkelur jashtë BTI për javë, muaj dhe ndoshta edhe vite. Banorët e ndërtesës, pra të qytetit, janë si një familje e madhe, po aq jofunksionale, ku të gjithë dinë pothuajse gjithçka për të gjithë.

Disa njerëz erdhën në atë zonë të izoluar nga vende të largëta për të filluar nga e para dhe për të fituar para. Nëse nuk donin që dikush t’i gjente, ata mund të fshiheshin lehtësisht nga pjesa tjetër e botës në BTI.

“Isha e tmerruar kur dola për herë të parë nga tuneli. Qyteti dukej si diçka nga një film horror,” tha Brenda Tolman për CNN të Whittier, i njohur gjithashtu si “qyteti me një çati”, shtëpia e rreth 200 njerëzve.