Vjosa Osmani, ashtu si e ashtuquajtura pjesa tjetër e botës së qytetëruar, është këtu për të shpjeguar dhe sqaruar se çfarë është gjenocidi dhe si u krye në mënyrë të organizuar në Srebrenicë, dhe Vuçiq, ta merrni me mend, në misionin e përjetshëm çetnik të mohimit.
Shkruar nga: Dragan BURSAĆ ( CdM )
“Vjosa Osmani çdo fjalë të shqiptuar në çmontimin e Aleksandër Vuçiqit mund ta drejtonte lehtësisht tek i ashtuquajturi. opozita e Serbisë dhe gjithçka do të ishte njësoj. Në një ons e njëjta gjë! Sepse ajo “opozitë” mendon njësoj, mendon njësoj dhe ka të njëjtin qëndrim ndaj Srebrenicës dhe Kosovës si Vuçiq. Vetëm se ai nuk është si Vuçiq në pushtet”.
“Në vend që të angazhohej në propagandë, Vuçiq duhet të kishte thënë sot, a i vjen keq që i përket një regjimi që shkaktoi më shumë se 150,000 viktima civile? A është penduar nga karriera e tij e viteve ’90? A i vjen keq që bëri thirrje për gjenocid në Srebrenicë nga foltorja e parlamentit të tij? A i vjen keq që ka qëndruar pas Sheshelit kur ka thënë se nuk duhet lënë gjallë asnjë shqiptar? A i vjen keq që gjatë atyre luftërave i dëboi të gjithë gazetarët nga vendi? A i vjen keq që vetëm një vit më parë e lavdëroi Millosheviçin, duke e quajtur atë “një njeri i madh me qëllime të mëdha”? A i vjen keq që i përkiste dhe i shërbeu aq besnik atij regjimi? Viktimat e atij regjimi, zoti Vuçiq, janë pikërisht këtu! Merrni një moment dhe kërkoni falje atyre! Tregojuni të gjithëve nëse ju ka mbetur qoftë edhe një gjurmë njerëzore!”
Kush duhej t’ia thoshte Vuçiqit të gjitha këto dhe pse nuk ia bëri
Jo, këtë nuk e ka thënë asnjë opozitar serb dhe as dje nuk është dëgjuar askund në mediat shtetërore apo “opozitare” në Serbi. Jo, këtë nuk e thanë serbët që panë të paktën njërin sy dhe ia hodhën në fytyrë Vuçiqit, atë arkës së Sheshelit, çfarë mendonin për të dhe regjimin e tij. Jo, ky nuk është një adresim i neuropsikiatërve vendas, të cilët e njohin shumë mirë profilin e personalitetit të Presidentit të Serbisë. Jo, ky nuk është një fjalim i shkurtër i historianëve serbë, të cilët shikojnë çdo ditë se si çetnikët, Ljotiçevci, Nediçevci dhe llumrat e tjerë fashistë rishikohen në “djem të mirë”, ndërsa mbulohet çdo gjurmë e partizanëve.
Kështu ka thënë Vjosa Osmani , kryetarja e Kosovës në OKB në Nju Jork, në skenën më të madhe politike botërore, duke iu drejtuar Aleksandar Vuçiqit, atë demiurg ballkanik, atë kombinim të shkollës së çetnikizmit të Sheshelit dhe stabilizimit të Angela Merkelit .
Po pse është Osmani me Vuçiqin dhe me botën ku është, në lumin Lindor? Vjosa Osmani, ashtu si e ashtuquajtura pjesa tjetër e botës së qytetëruar, është këtu për të shpjeguar dhe sqaruar se çfarë është gjenocidi dhe si u krye në mënyrë të organizuar në Srebrenicë, dhe Vuçiq, ta merrni me mend, në misionin e përjetshëm çetnik të mohimit.
Por, le t’i hedhim një sy këtyre disa fjalive në dritën e atyre që duhej t’i kishin thënë shumë kohë më parë – në fund të viteve nëntëdhjetë, por, mirë, për shkak të të pasmeve të tyre, nuk e bënë.
Dhe kjo është, e keni marrë me mend, të ashtuquajturat opozita e Serbisë, ata janë një koleksion i ndonji lloj pisllëqesh dhe lezileboviçësh nacionalistë, të cilët gjithmonë vijnë te Vuçiqi nga e djathta, pavarësisht se nga cila anë kanë nisur.
Vuçiq dhe pjesa tjetër prej 99.8%
Në gjithë këtë histori, atyre u vjen keq vetëm që Vuçiq nuk i ndjek tanket në Kosovë dhe që nuk i bashkohet Dodikut dhe camarilës në talljen edhe më të fortë të viktimave të gjenocidit. Përveç atyre 0.2% të ndershëm të Serbisë që votuan për lëvizjen Serbi në Perëndim, pjesa tjetër e qiellit politik dhe partitë mbështetëse mendojnë në të njëjtën mënyrë si Vuçiq.
Mendoj se prandaj është më e lehtë të marrësh përsipër të përkthesh disa fjali shëruese të Vjosa Osmanit, sesa t’i kërkosh në transkriptet e mediave serbe. Sepse Vjose dhe pyetjet e saj, të bëra në emër të grave të dhunuara të Kosovës, NUK janë aty. Siç thonë të rinjtë nacionalistë, nuk ndodhi. Ajo që nuk përcollën PINK, Hapy, RTS, Tanjug e të tjerë, nuk ndodhi. Dhe për Zotin “nuk ka ndodhur” as në Nova S dhe në bastionet e tjera të “opozitës”, sepse, siç thashë, Vuçiq i shqetëson vetëm për shkak të nivelit të ulët të nacionalizmit.
Epo, kur i rregullojmë gjëra të tilla, marrim një formulë sipas së cilës bredhja nëpër rrjete sociale dhe njohja e anglishtes është e vetmja mënyrë që një serb mesatar të mësojë diçka. Dhe pasi kam parë dhe dëgjuar se si emisarët e Vuçiqit përdorin anglisht në seancat e OKB-së, më bën të ndihem keq për atë punë.
Por le të bëjmë një eksperiment semantik dhe në vend të emrit të Vuçiqit të vendosim termin e përgjithshëm “politikanë serbë” në pyetjet e Vjosa Osmanit:
A u vjen keq politikanët serbë për 150 mijë të vrarë në luftërat e viteve nëntëdhjetë? A pendohen dhe e pranojnë gjenocidin në Srebrenicë? A vajtojnë viktimat kosovare dhe a e njohin Kosovën e pavarur dhe të pavarur? Dhe më e rëndësishmja, a mund të kërkoj falje publike si për Srebrenicën ashtu edhe për Kosovën?
Dhe atëherë kur e mendon më mirë, kupton se Vjosa Osmani mund t’i referohej lehtësisht çdo fjale të shqiptuar në çmontimin e Aleksandër Vuçiqit dhe të ashtuquajturit. opozita e Serbisë dhe gjithçka do të ishte njësoj. Në një ons e njëjta gjë! Sepse ajo “opozitë” mendon njësoj, mendon njësoj dhe ka të njëjtin qëndrim ndaj Srebrenicës dhe Kosovës si Vuçiq. Vetëm se është (pa)fat që nuk është si Vuçiq në pushtet.
Dhe ky është i gjithë problemi i Serbisë sot! Jo (vetëm) Vuçiqin, i cili është gjithçka dhe shumë më keq se kaq. Problemi i Serbisë sot është mungesa e opozitës, në vend të së cilës shohim vetëm grumbullimin e rivalëve të interesit të Vuçiqit.
Dhe derisa kjo të ndryshojë, Vjosa Osmanin nuk do të mund ta shihni, e aq më pak ta dëgjoni në kanalet mediatike serbe, për të mos folur për ujërat e zeza. Dhe ata duhet dhe duhet. Për veten dhe fëmijët tuaj!
Sepse pa e parë, kuptuar dhe pranuar gjenocidin, që ka bërë dikush në emrin tim dhe tuajin, dhe pa kërkuar falje me falje, nuk ka rrugë për ne!
Tani numëroni kush do ta kërkonte. Përkulem për atë promilje prej 0.2%!
