Shkruan: Xhafer ShATRI
Na mbeti historia pa shkru’. Boll përpiqen do torovola që po kontribuojnë me lapsin e tyre, por ne shqiptarët, ende nuk e shkruam historinë e plotë e të vërtetë.
Hajt, thash sot, po e jap kontributin tim modest.
Po ia nisi prej fillimit:
- Kur isha nizam në Liban, pushonim nër një hije palme me Skënderbeun. Ai ish mërzitë diçka dhe m’u drejtua:
Xhafer, qysh po thu mja ba se na mbytën mizat e vapa?
Po kthehemi në Arbëri, i thash, se mbaroi populli n’robni.
Pa e mbaru unë fjalën, Skënderbeu tha: çohu se po ecim.
Çka u bë masandej ju po e dini…
- Me Lekë Dukagjinin luejshim rrasa nganjëherë. Një ditë, kur e pati thy’ këmbën, më tha: Xhafer, është mirë me e shkru kanunin se kështu i shkapërderdhur e veç fjalë të pashkru’me po keqpërdoret.
Këtë punë lëma mu e ti flej dathë, i thash dhe shkova drejt e te Mixha Brahim…
Ish kanë te hambari tu e falë iqininë. Posa e kreu më pyeti: He i biri i Demës çka t’ka qitë puna ?
Unë: Valla Mixha Brahim Lekë Dukagjini m’ka çu për punë t’Kanunit… O kanë i hollë Mixha Brahim, e kuptoi gjendjen fill.
Ai: A e ki çantën më veti? Nxirre çka po prêt? Edhe kalemin…
Mixha Brahim frap, unë tap.
Ende pa praru dielli e kryem. Me fletore n’dorë drejt e te Leka:
Bac, u kry’!
- Ishim në vapor me Ismail Benë. Bojshim llaf qaty qysh m’ia ba… Ai këmngulte me e shpallë Pavarësinë në Durrës ose në Shkodër.
Unë këmbëngulja në Vlorë. Si më i vjetër që ishte më vinte keq me ia kthy fjalën dhe dikur u bind edhe vetë: Xhafer, më tha një ditë kur binte shi, me t’pa ndëgju ty Shqipëria do të bëhej shtet bile nja një muaj përpara…
Qe besa, më erdhi mirë prej tij.
E kam pasë shok të mirë Ismail Benë.
- Me Isa Boletinin ishim edhe na do djem t’Isniqit. Na qiti puna n’Podgoricë. Ishte Lufta e parë Botnore. Një ditë s’u durova pa i thanë : Bac, hajde tërhiqemi kah Tuzi, se këtu jemi të rrezikuem seriozisht. Qe besa na vrasin malazezët…
Nuk më ndëgjoi. Kur përfundoi përballja me malazezët, t’uj dhanë shpirt më kqyri në sy e më tha:
Qe besa, o kushëri, me t’pa ngu ty s’m’ki gjetë qekjohja…
- Ishim me Shaban Polluzhën tu ec një livadhi pak k’nej Podjevës. U ndala dhe e kqyra n’sy: Mixhë, unë asnjë hap përpara nuk e boj ma. Du me u kthy e me dekë n’Kosovë dhe për Kosovën…
O kanë burrë i fortë Shaban Palluzha:
Vallahi nuk t’la kurrë vetëm, o Xhafer Tamoci!
Kështu më thoshte gjithmonë se ma donte hatrin…
Dhe u kthyem. A lihej Kosova pa e shkrepë asnjë fishek?
- Ka plot këso rrëfimesh, por po i lë për ndonjëherë tjetër.
