Shkruan: Skënder MULLIQI
Dëgjuam tashmë për shumë vite retorikën e BE-së, për ofertën e hapur të perspektivës evropiane të vendeve të Ballkanit Perëndimor. Kjo ofertë duket bajate se proceset për inkuadrim po shkojnë shumë ngadalë dhe po kemi kushte pas kushteve nga struktura më e madhe politike evropiane për këto shtete. Çdo retorikë është e mirë, nëse ka përmbajtje. Nëse ka seriozitet në gjithë këtë muhabet për zgjerim të BE-së, më shtetet ballkanike, atëherë edhe komunikimi duhet të jetë ndryshe, më i afërt për të qenë produktiv.BE-ja po përdorë politikën herë nxehtë e herë ftoftë, e kjo e fundit është politikë përjashtuese ndaj Ballkanit. Nëse vazhdohet më vonimin e proceseve popujt e rajonit do të ndihen të demoralizuar dhe do të ndahen mendimet ndërmjet botës perëndimore dhe lindjes, kur dihet së ndër shekuj Ballkani ka qenë Perëndimor. Kosova ishte shumë afër të bashkëngjitet në Këshillin e Evropës, por në momentet e fundit Franca e Makronit ishte ajo që e përjashtojë nga loja politike Kosovën. Ai u takua më Vuqiqin paraprakisht dhe kjo duket që vendimtare që mos të bëhemi pjesë e kësaj strukture të rëndësishme evropiane. U vu kusht formimi i Asociacionit famoz për komunat më shumicë serbe. Politikat mos përcaktuese të BE-së dhe jo unike kur bëhet fjalë për zgjerim, kanë bërë që kjo strukturë edhe të humb seriozitetin e saj. Të flasim në vazhdim të këtij shkrimi, se si BE-ja, përkrahu shumë në procesin e bisedimeve Serbinë, e Alaksander Vuqiqit edhe pse ai nuk përmbushi zotimet e marra nga marrëveshjet e Brukselit dhe as aneks marrëveshjen e Ohrit të planit franco- gjerman për paqe.Sikur BE-ja përmes ndërmjetësve të saj në bisedime, Lajqak dhe Borrell ishin të interesuar më shumë që Serbia të afrohet për tu bërë pjesë e saj, së sa për Kosovën e cila përjetojë gjenocid dhe etnocid nga fashizmi serbomadh i Millosheviqit por edhe Vuqiqit. Koritë të BE-se ju bashkëngjitë edhe Eskobar, i cili së bashku më Borellin dhe Lajqakun, në vend që të dënojnë aktet brutale të strukturave paralele kriminale serbe në veri, të dirigjuara nga Beogradi zyrtar, të gjithë fajin ja faturuan Kosovës, e cila ende po mban mbi supe padrejtësisht masat e embargos ekonomike dhe politike. Po e dëshmon koha dhe faktet se presidenti serb, nuk është gjë më shumë se një kriminel lufte, i cili po shkakton tensione në rajon për ripushtim të tokava shqiptare dhe të tjerëve. Fakti tjetër se më Vuqiqin as që është dashur ndonjëherë të bisedohet për normalizim të marrëdhënieve është së aVuqiqi dhe Radojqiqi, ndërmorën dy sulme terroriste ndaj Kosovës ne veri-rasti terrorist në Banjskë dhe shembja e kanalit po ashtu në veri. Që të dyja rastet nga BE-ja u dënuan vetëm verbalisht pa ndërmarrë masa konkrete që Serbia të dënohet për veprimet destabilizuse subversive në Kosovë. Është pritur sigurisht më shumë nga administrata e Bajdenit, e cia përmes Eskobarit ia mbajti krahun Vuqiqit në bisedimet Kosovë-Serbi.Dhe, kjo përkrahje rezultojë më përkeqësim të situatës jo vetëm në veri, por edhe në Ballkan. Vuqiqi mbajti Kuvendin Gjithë Serb në Beograd më platformën politike të bashkimit të gjithë serbëve ne një shtet. Këtij kori shovenisto serbomadh si gjithmonë e qëndroj afër edhe Kisha Ortodokse Serbe. Dihet së priftërinjtë serb gjithmonë lëshuan zëra për luftë ndaj shqiptarëve, dhe po këta ishin inspiruesit shpirtëror për gjenocid në ish –Jugosllavi. Ngjarjët në Serbi më protesta masive studentore dhe të opozitës, kanë bërë që Vuqiqi përmes karikaturave të identifikohet më Hitlerin. E unë do të thosha se Vuqiqi është shumë herë më fashist se dikur fashizmi gjerman. Populli serb, siç është e njohur gjithmonë ka përdorë logjikën e fashizmit. Dhe, kjo është arsyeja pse Vuqiqi po portretizohet si Hitleri, ashtu siç ishte bërë dikur ndaj Millosheviqit.Rreziqet e fashizmit serb, janë bërë të mëdha ndaj Ballkanit Perëndimor. Autokrati serb, Aleksander Vuqiq dhe regjimi i tij prej vitesh është lidhur më krimin, korrupsionin dhe aspiratat për hegjemoninë rajonale. Serbia është në një krizë të madhe dhe ka indikacione serioze se do të shembet nën peshën e pakënaqësive të mëdha, të cilat po rezultojnë më protestat e përditshme studentore atje. Megjithatë, përkundër pakënaqësisë së madhe dhe qindra mijëra njerëzve që vazhdimisht dalin në rrugë, qeveria serbe nuk mund të bjerë derisa të vijë mbështetja nga jashtë. Vuçiq e di mirë këtë, ndaj do të bëjë gjithçka për të zgjeruar mbështetjen që ka pasur deri më tani, nga ish-ambasadori i së cilës në Beograd, Christopher Hill, që u profilizua si “diplomat shërbimi” të autokratit serb. Çfarëdo që të bëjë Vuçiq dhe çfarëdo lëvizje që ai të bëjë, një gjë është e qartë – ai nuk do të mund të ndalojë pakënaqësinë popullore dhe protestat masive të udhëhequra nga studentët, sepse qytetarët e shohin atë si personifikimin e gjithçka të keqe që po ndodh në Serbi. Një përkrahje që i bëri Vuqiqit është Riqard Grenelli, i cili kritikojë protestat në Serbi. Por, që zëri i tij sigurisht së nuk është dominues. Presidenti serb, më zgjedhjet nacionale në Serbi të vjedhura dhe të manipuluar, bëri përzgjidhje të keqe dhe antiamerikane në krye të shtetit. Vuçiq futi në qeveri politikanët pro-rusë, Ivica Daçiq, Aleksandar Vulin dhe Nenad Popoviç, dy të fundit prej të cilëve janë në listën e zezë të SHBA-së.Dhe, fakti tjetër ndër shumë të tjerë se Vuqiqi, nuk do të këtë përkrahjen e Amerikës, sepse shumica e popullit serb nën propagandën e tij, është e orientuar drejtë Rusisë se Putinit, dhe se nuk dëshiron të dëgjojë për pavarësinë e Kosovës, si projekt edhe amerikan.
