Shkruan: Rasim SMAJLAJ
Në stadiumet shqiptare, himni që trondit tokën e bashkon zemrat është ai i njohuri:
“O sa mirë me qenë shqiptar, o hej!”
Një britmë krenarie, një betim kolektiv për përkatësi, gjak, gjuhë dhe nder. Aty ku nuk ka kufi, aty ku nuk pyetet kush është nga Prishtina e kush nga Tirana, nga Tetova apo Ulqini. Sepse zemra rreh njësoj për të gjithë – për flamurin kuq e zi.
Por jashtë stadiumit, në sallat e kuvendeve – përfaqësuesit tanë, deputetët që na i dhanë fjalët dhe premtimet, janë bërë pengesë e përbashkimit, jo ura. Ata që u votuan për të qenë zëri i popullit, shpesh janë bërë zëri i egos, i tekeve, i inateve personale dhe pazareve partiake.
Dhe atëherë, populli pyet me ironi e dhimbje:
“Po për juve deputetë, çka me thanë ‘o hej’?”
Kur s’keni çuar asnjë hap për bashkim, për integrim, për zgjidhje.
Kur Shqipëria e Kosova janë më afër në tribuna sesa në tryeza shtetërore.
Kur mbani fjalime për bashkim, por votoni për ndarje.
Kur kujtoni kombin vetëm në përvjetorë, por harroni qytetarët çdo ditë.
Po, o deputetë, populli nuk është më vetëm spektator. Ai sheh, dëgjon dhe kujton.
Dhe kur të vijë koha e zgjedhjeve, ai mund t’ju këndojë një version të ri të himnit:
“O sa keq me pas deputetë që s’dijnë me qenë shqiptarë, o hej!”
