Nga Rasim Smajlaj
Në politikën e Kosovës, çdo mandat është një provë për besimin qytetar, por edhe për pjekurinë institucionale të liderëve. Sot, kur flitet për mundësinë e një “Qeverie Albin Kurti 3”, pyetja legjitime që shtrohet është: pse nuk e kemi më këtë qeveri, dhe pse duket se as nuk do ta kemi? Një mandat i dytë që u konsumua nga vetvetja Qeveria Kurti 2 nisi me një mbështetje të paparë në historinë e pasluftës — mbi 50% e votave, një besim popullor i fuqishëm, i bazuar në premtime për drejtësi, luftë kundër korrupsionit dhe ndryshim të sistemit politik. Por në vend që ta kthejë këtë mandat në reformë, Kurti e shndërroi në monopol politik të pushtetit, duke i parë të gjithë të tjerët si pengesë, jo si partnerë në ndërtimin e shtetit. Në vend të bashkëpunimit institucional, morëm konfrontim me opozitën, me komunat, me mediat, me bizneset, madje edhe me partnerët ndërkombëtarë. Nga kjo u krijua një realitet politik ku Albin Kurti e sundoi narrativën, por e humbi terrenin real të qeverisjes. Izolimi politik dhe dështimi diplomatik Në aspektin e jashtëm, Kosova është më e izoluar se kurrë më parë. Procesi i dialogut me Serbinë ka stagnuar, marrëdhëniet me BE-në janë ftohur, ndërsa SHBA-të — aleati ynë më i rëndësishëm — kanë dhënë disa herë sinjale të qarta pakënaqësie ndaj mënyrës si po menaxhohet politika e jashtme e vendit. Në vend të strategjisë, qeveria ka ndjekur retorikë patriotike, duke harruar se patriotizmi nuk matet me fjalë, por me rezultate.
Në vend të një vizioni afatgjatë, kemi parë vendime impulsive dhe populizëm elektoral. Këto kanë sjellë jo forcim, por ngurtësim të skenës politike, duke lënë Kosovën të paqartë në rrugën drejt integrimeve euroatlantike. Brenda vendit: shpërndarje parash, jo reformash Në planin e brendshëm, Qeveria Kurti 2 është kujtuar për qytetarët kryesisht në prag të zgjedhjeve, përmes skemave financiare që më shumë ngjajnë me blerje sociale të votës, sesa me politika zhvillimore.
Rreth 25 milionë euro për studentët, subvencione pa kriter dhe ndarje fondesh që më shumë i ngjajnë një “qeverie propagande”, sesa një qeverie përgjegjëse. Ndërkohë, sektorët kyç si shëndetësia, arsimi, bujqësia dhe infrastruktura kanë mbetur në gjendje stanjacioni. Premtimet për reforma strukturore janë zëvendësuar me slogane politike dhe arsyetime të pafundme. Vetëvendosje kundër vetvetes Një nga arsyet pse sot nuk kemi “Qeveri Kurti 3” është se edhe Vetëvendosja është lodhur nga vetvetja. Brenda partisë mbretëron një centralizim ekstrem, ku zëri i liderit është ligj, ndërsa kritika shihet si tradhti. Ky model autoritar i brendshëm ka shuar çdo debat të shëndetshëm politik, duke bërë që edhe vetë aktivistët më idealistë të ndihen të përjashtuar e të zhgënjyer. Në politikë, humbja nuk ndodh vetëm në kutitë e votimit — ajo ndodh më parë në mendjet e njerëzve, kur besimi thyhet. Epilogu politik: fundi i një iluzioni Albin Kurti kishte shansin historik për të reformuar shtetin, për ta bërë Kosovën më të drejtë dhe më të fortë. Por në vend të shtetformimit, ai zgjodhi skenarizimin; në vend të qeverisjes, vetëlavdërimin. Sot, mungesa e një “Qeverie Kurti 3” nuk është thjesht pasojë e politikës, por dënimi moral i një populli që e kuptoi se idealizmi pa rezultate është veçse një formë tjetër e mashtrimit politik. Kosova ka nevojë për vizion, për lidership të matur dhe për institucione që i shërbejnë qytetarit, jo kultit të individit. Dhe ndoshta ky është mësimi më i vlefshëm që la pas epoka e Albin Kurtit: asnjë lider nuk është më i madh se Republika.
Pikëpamjet e shprehura janë të autorit dhe jo domosdoshmërisht të Kosovatimes
